Αν υπήρχε περίπτωση να μπει σ αυτό το κλαμπ των 12 μεγάλων, πλούσιων και ισχυρών ο Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, τι νομίζετε ότι θα έκαναν οι περισσότεροι οπαδοί τους; Θα αντιδρούσαν, θα ξεσηκώνονταν και θα απαιτούσαν άμεση αποχώρηση, ή θα πετούσαν τη σκούφια τους από χαρά, επειδή η ομάδα τους θα κατάφερνε να μπει "επιτέλους" στην ελίτ;
Το ερώτημα ακούγεται σήμερα θεωρητικό, αλλά παλιότερα είχε πρακτική αξία. Οταν ξεκινούσαν οι κατά καιρούς ζυμώσεις των πάντα «πλουσίων» για τη συγκρότηση πότε της G8, πότε της G12, και πότε της G14, στις συζητήσεις έπαιρναν μέρος και εκπρόσωποι των δύο μεγάλων μας. Το κουβέντιαζαν σοβαρά, καθώς πίστευαν και επιζητούσαν την ευκαιρία να αλλάξουν επίπεδο, να ξεφύγουν από το ελληνικό πρωτάθλημα και να κατοικήσουν στα ρετιρέ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ο κόσμος τους ήταν απόλυτα θετικός στο ενδεχόμενο, ειδικά από τη στιγμή που θα έμπαινε ο ένας από τους δύο, αφήνοντας τον άλλο απ έξω. Ουσιαστικά, σε μια τέτοια προοπτική θα αντιδρούσαν μόνο οι οπαδοί του «ριγμένου». Οι άλλοι θα το έπαιζαν «υπεράνω». Θα πετούσαν «στον έβδομο ουρανό» καθώς θα έβλεπαν τους απέναντι «από τα σαλόνια». Θα τούς μιλούσαν «αφ' υψηλού» κι εκείνοι δεν θα είχαν αντίλογο. Θα έφταναν δυο μέτρα μπόι. Και, φυσικά, θα έβλεπαν τους «από κάτω» με ένα είδος περιφρόνησης επειδή δεν τα κατάφεραν. Επί της ουσίας, σχεδόν κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για το «γενικότερο καλό» του ποδοσφαίρου, όπως π.χ. σήμερα οι Αγγλοι οπαδοί που ένωσαν τις αντιδράσεις τους, είτε Τσέλσι, είτε Λίβερπουλ, είτε Γιουνάιτεντ, είτε Αρσεναλ κόντρα σ αυτό που πήγε να γίνει, επειδή κατάλαβαν ότι «καταστρέφει τη μπάλα που αγαπάμε».
Ο Ελληνας οπαδός, άλλωστε, δεν αγαπάει στις περισσότερες περιπτώσεις το ποδόσφαιρο. Φαίνεται από τον τρόπο που το μεταχειρίζεται. Κυρίως το χρησιμοποιεί για να καλύπτει τα κενά της υπόλοιπης ζωής του. Και γενικότερα... Μην τον κοιτάτε πότε «αγανακτισμένο», πότε «διαμαρτυρόμενο» και πότε «επαναστάτη» να βγαίνει στους δρόμους, να οργανώνει διαδηλώσεις και πορείες, να καλεί σε «ανυπακοή» ή να μουτζώνει τη βουλή. Ετσι και του δώσετε οποιοδήποτε πόστο ή μια δουλειά με καλό μισθό, θα ξεχάσει αυτοστιγμεί όσα πίστευε και θα προσαρμοστεί αμέσως στο νέο του περιβάλλον, καθώς θα το βλέπει σαν φυσιολογική εξέλιξη της ως τότε ζωής του, επειδή «άξιζε να πάρει την ευκαιρία». Αν μάλιστα του πείτε να γίνει και βουλευτής, θα τρέξει πρώτος - πρώτος να απολαύσει τα προνόμια που έβριζε και χλεύαζε!
