Πριν συστηθούμε στο κοινό του Liberal, είναι ανάγκη να δηλώσουμε «ζητιάνοι του καλού ποδοσφαίρου». Οπως ακριβώς χαρακτήριζε τον εαυτό του ο Εδουάρδο Γκαλεάνο. «Γυρίζω τον κόσμο με το χέρι απλωμένο και μπαίνοντας στα γήπεδα ικετεύω: “δώστε μου ένα ωραίο γκολ στο όνομα του θεού”. Οποτε βλέπω ωραία μπάλα, τον ευχαριστώ για το θαύμα και δεν δίνω δεκάρα για το όνομα της ομάδας ή της χώρας που μου το χαρίζει».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο ιδιοφυής Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ποδοσφαιριστής – για όσους δεν το ξέρουν – εκτός από σκηνοθέτης, ποιητής και συγγραφέας, έβαζε σε δεύτερη μοίρα την αγάπη του για την Μπολόνια, καθώς πάνω απ όλα ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο: «κάθε γκολ είναι αναπόφευκτο, λαμπρό, καταπληκτικό και μη αναστρέψιμο. Οπως ακριβώς και ο ποιητικός λόγος. Ο κορυφαίος σκόρερ ενός πρωταθλήματος είναι πάντα ο καλύτερος ποιητής της χρονιάς»!
Κάπως έτσι βλέπουμε κι εμείς εδώ τα πράγματα. Ξεφεύγουμε από τον στείρο οπαδισμό που οδηγεί στον φανατισμό και καλλιεργεί τη βλακεία, κι αρχίζουμε να παρατηρούμε τις κινήσεις, τις τακτικές, τα συμφέροντα, τις πολιτικές, τα μπλοκ εξουσίας, τα εκατομμύρια που κρύβονται πίσω. Κυρίως, όμως, χαιρόμαστε όταν νικάει όποιος παίζει καλύτερα κι ας μην είναι η ομάδα μας. Το πρώτο βήμα, νομίζω, για να ξεφύγουμε από την (κυρίως ελληνική) μιζέρια και να απολαύσουμε το παιχνίδι.
Γοητευτική και η «αδικία» που περιέχει το σπορ. Το λάθος του παίκτη. Ο κακός διαιτητής. Η τύχη. Ολα αυτά που κάνουν συναρπαστικό το θέαμα, καθώς ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι ο κυρίαρχος κόντρα στα μηχανάκια του VAR, στους αριθμούς, στις στατιστικές και στις συντεταγμένες. Δεν υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς τους καυγάδες για το γκολ – οφσάιντ ή το πέναλτι. Επίσης, πολλές φορές μετά το κακό αποτέλεσμα... πέφτουν κορνέδες, κι ας λέει ο Παζολίνι ό,τι θέλει!
