Έχοντας κρατήσει και η ίδια ένα λεπτομερές ημερολόγιο των χρόνων της μεγάλης κρίσης από το Καστελόριζο μέχρι το 2016, όταν αυτό πήρε δημόσια μορφή μ'ένα καθημερινό newsletter, δεν υπάρχει μέρα, ακόμα και σήμερα, που να μην διαπιστώνω πόσο γρήγορα έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας όσα ζήσαμε τότε.
Σίγουρα ο ρυθμός των γεγονότων ήταν καταιγιστικός, οι περισσότεροι από εμάς βρεθήκαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας να προσπαθούμε να κατανοήσουμε οικονομικούς όρους αλλά και τον τρόπο λειτουργίας των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά η παραπληροφόρηση και τα fake news κατέκλυζαν τη δημόσια σφαίρα.
Έπειτα, το πολιτικό μας σύστημα, δέσμιο του αρχαϊκού τρόπου λειτουργίας του, κατακερματισμένο και έντρομο, δεν κατάφερε σε καμία φάση των πρώτων χρόνων της κρίσης και μέχρι την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία να ενημερώνει την κοινή γνώμη οργανωμένα και με τρόπο επίσημο. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε και την παράμετρο των δανειστών οι οποίοι για να ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις ΓΑΠ, Παπαδήμου και Σαμαρά-Βενιζέλου κατά τις διαπραγματεύσεις χρησιμοποιούσαν τον Διεθνή Τύπο για να «σπινάρουν» πληροφορίες που γνώριζαν πως θα δημιουργούσαν αναταραχή στο εσωτερικό της χώρας.
Ποτέ δεν μαθαίναμε τι συνέβαινε πίσω από τις πόρτες των διαπραγματεύσεων.
Όλα τα παραπάνω δικαιολογούν γιατί η μαρτυρία όλων των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου έχει ενδιαφέρον να κατατεθεί, πόσο μάλλον όταν η πρώτη, εκτενής και τεκμηριωμένη, είναι αυτή του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Βαγγέλη Βενιζέλο είναι η ιστορικότητα της σκέψης του. Περισσότερο από την καθένα έχει καταλάβει ότι η Ιστορία δεν γράφεται σε ενεστώτα χρόνο και όταν έρθει η ώρα αυτό να συμβεί, κανείς από τους πρωταγωνιστές της δεν μπορεί να είναι παρών για να επηρεάσει την κρίση της.
Τα τελευταία χρόνια, αρχικά με τον Κύκλο των Ιδεών και τώρα με το βιβλίο «Εκδοχές Πολέμου» (Πατάκης) ο Βαγγέλης Βενιζέλος παράγει ένα πρωτοφανή, για τα ελληνικά δεδομένα, όγκο θέσεων και προτάσεων αλλά και αφηγήσεων για όσα συνέβησαν «τότε» έτσι ώστε όταν έρθει η περίφημη «ώρα της κρίσεως», αυτοί που συμβατικά ονομάζουμε «Ιστορικός του Μέλλοντος» να μην μπορούν να αγνοήσουν τη δική του εκδοχή για τα πράγματα, ακόμα κι αν το επιθυμούν.
Ένα γράμμα στον Ιστορικό του Μέλλοντος είναι το βιβλίο του Βαγγέλη Βενιζέλου που συνέθεσε με τη βοήθεια του δημοσιογράφου Γιώργου Κουβαρά που έχει αποδείξει πολλές φορές την ικανότητά του να διαχειρίζεται μεγάλο όγκο πληροφοριών, χωρίς να αδικεί κανέναν αλλά και του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη στην αφηγηματική ροή και βέβαια της Αφροδίτης αλ Σάλεχ στη σύνταξη ενός πολύτιμου, τεκμηριωμένου χρονολογίου των γεγονότων.
Όμως οι «Εκδοχές Πολέμου» δεν είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται αποκλειστικά στις μελλοντικές γενιές. Είναι κι ένας φόρος τιμής σε όσους την κρίσιμη ώρα ήταν παρόντες, δεν κρύφτηκαν και από τη θέση που ο καθένας βρισκόταν έδωσε τη δική του μάχη ώστε η χώρα να μην απωλέσει τα δύο μεγάλα της κεκτημένα από το 1974: τη Δημοκρατία και τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όμως οι σημερινοί του αναγνώστες, περισσότερο από το να θυμηθούν τα γεγονότα της περιόδου, θα θυμηθούν και όσα είχαν ειπωθεί αφού το θράσος περισσεύει στην πολιτική ζωή της χώρας και κάποιοι, όχι λίγοι, βέβαιοι για τη «μνήμη χρυσόψαρου» της ελληνικής κοινωνίας λένε ό,τι θέλουν επειδή ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους εγκαλέσει για τις άνευ εξηγήσεων αντιφάσεις τους.
Πολύτιμη μαρτυρία οι «Εκδοχές Πολέμου». Πιστεύουμε ότι θα βάλει και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές της δραματικής αυτής εποχής στη διαδικασία να καταθέσουν τη δική τους εκδοχή στα γεγονότα γιατί όσα ζήσαμε εκείνη την περίοδο πρέπει μεν να τα συγχωρέσουμε αλλά δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να τα ξεχάσουμε.
Διαβάστε το.
