Την περίοδο της κρίσης, το διάστημα 2010-2019, ιδιαίτερα στην αρχή της, κυκλοφορούσε ευρέως το ιδεολόγημα των Δύο Ελλάδων.
Σύμφωνα με αυτό, στη μία Ελλάδα επικρατούσε η ανομία, η διαφθορά, το χάος ενώ την άλλη, μπορούσαμε να τη διακρίνουμε σε νησίδες προόδου και ευταξίας. Οι θιασώτες της θεωρίας των Δύο Ελλάδων συνήθιζαν να φέρνουν το ΜΕΤΡΟ της Αθήνας ως παράδειγμα της Ελλάδας που πρέπει να θέλουμε.
Η θεωρία των Δύο Ελλάδων εκτός από υπεραπλουστευτική και ελαφρώς ανιστόρητη ήταν θεμελιωδώς λάθος γιατί θεωρούσε δεδομένο ότι η χαοτική Ελλάδα ήταν μια επιλογή των πολιτών της, των «κακομαθημένων παιδιών της ιστορίας». Παρέβλεπε το πλήθος των σκληρών ανισοτήτων της ελληνικής κοινωνίας και στην πραγματικότητα κατηγορούσε τα θύματα τους ως υπεύθυνα για την κατάσταση που είχαν βρεθεί.
Το θυμηθήκαμε προχθές ενώ παρακολουθούσαμε την ωραία εκδήλωση που διοργάνωσε το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης για τα τρία χρόνια λειτουργίας της ψηφιακής πύλης Gov.gr κι ενώ ακούγαμε τον υφυπουργό Θοδωρή Λιβάνιο να παρουσιάζει το επίτευγμα των ψηφιακών υπηρεσιών ως πολιτικό μανιφέστο μιας δικαιότερης και δημοκρατικότερης Ελλάδας.
Είναι έτσι.
Τα τελευταία τρία χρόνια, όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας, άσχετα από την οικονομική και κοινωνική τους θέση και τη μόρφωσή τους, άπαξ και είναι φορολογούμενοι απέκτησαν πρόσβαση στις υπηρεσίες του Δημοσίου.
Καθόλου αυτονόητο μέχρι το 2019 που έπρεπε να έχεις γνωστό μέχρι και στον Δήμο για να εκδώσεις ένα πιστοποιητικό χωρίς να ταλαιπωρηθείς.
Για να επιβιώσεις στην προ του 2019 Ελλάδα έπρεπε να είσαι ενταγμένος σε κάποιο πελατειακό δίκτυο, να καταφύγεις σε ένα βουλευτή για να «σηκώσει το τηλέφωνο» για να εξυπηρετηθείς, ή συχνά, ακόμα και να καταβάλεις το θρυλικό «γρηγορόσημο» δηλαδή να λαδώσεις. Εκτός αν το πορτοφόλι σου επέτρεπε να απασχολείς καλό δικηγόρο και καλό λογιστή, σίγουρα δικτυωμένους «στο σύστημα» και να χειρίζονται εκείνοι τις υποθέσεις σου.
Σήμερα όλοι συμφωνούν ότι η κατάσταση έχει αλλάξει εντυπωσιακά και με τρόπο μετρήσιμο.
Το Κράτος απέναντι στους Έλληνες είναι ένα.
Και είναι ένα Κράτος προσβάσιμο σε όλους. Ένα Κράτος που σταμάτησε να βλέπει τον πολίτη ως κλητήρα υποχρεωμένο να περιφέρει ο ίδιος χαρτιά στις υπηρεσίες, όπως υπογράμμισε ο κ. Λιβάνιος. Ένα Κράτος διαφανέστερο που τα ψηφιακά του γρανάζια δεν απαιτούν «λάδι» για να λειτουργήσουν.
Και όλα τα παραπάνω χωρίς να χρειάζεται να αναφέρουμε τον τρόπο που οι ψηφιακές υπηρεσίες λειτούργησαν στην πανδημία, με το έπος της εμβολιαστικής εκστρατείας.
Βρήκαμε εύστοχη την αναφορά του Κυριάκου Πιερρακάκη στον Ελευθέριο Βενιζέλο που θύμισε τη γνωστή του ρήση για τον τρόπο που «οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία» αλλά και τον τρόπο που μεγαλουργούν με μια δημοκρατική κυβέρνηση. Και μπορεί ο υπουργός να απέδωσε και σωστά την περίφημη «πνοή του ενός» που αναφέρει ο Βενιζέλος στον πρωθυπουργό αλλά αυτή «η πνοή του ενός», στη σύγχρονη, δημοκρατική διοίκηση διαχέεται προς τα κάτω. Την είδαμε στα πρόσωπα των γυναικών, κυρίως, στελεχών του Δημοσίου που υπηρετούν στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Για να λειτουργήσει ένα Κράτος συμπεριληπτικά και οι πολίτες να έχουν πρόσβαση σε αυτό με ίδιους όρους, χρειάζονται πολλές «πνοές του ενός»: του Πρωθυπουργού αλλά και του Τμηματάρχη. Αυτό πέτυχαν ο Κυριάκος Πιερρακάκης, ο υφυπουργός Θοδωρής Λιβάνιος και οι συνεργάτες τους.
