Εντάξει. 'Όλοι πλέον έχουμε αντιληφθεί τις συμπεριφορές που ενθαρρύνουν τα σόσιαλ μήντια, αφού από ένα σημείο και μετά η χρήση τους είναι αυτό: επίδειξη συμπεριφοράς και όχι έκφρασης άποψης.
Γιατί δεν γίνεται να εξηγηθεί αλλιώς πως βρεθήκαμε χθες να συζητάμε αν οι μαθητές έπρεπε να κάνουν τηλεκπαίδευση ή «να τους αφήσουμε να παίξουν στο χιόνι».
Για τη δήλωση του κ.Φίλη δεν έχουμε απορία. Ως γνήσιος «Έλλην πολιτικάντης», άδραξε την ευκαιρία να κάνει ιδεολογική κατήχηση στους αφελείς ταυτίζοντας την τηλεκπαίδευση με την οπισθοδρομική σκέψη, γιατί αυτό εννοεί όταν κάνει λόγο για «γέρους» που την επιβάλλουν.
Ο ίδιος, βέβαια, ξέρει πολλά γράμματα γιατί πήγε σχολείο μια εποχή που η Αριστερά δεν είχε μετατρέψει όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης σε πεδίο κάθε παρανοϊκής σύγκρουσης, διατηρώντας σ'ένα καθεστώς ιδιότυπης ομηρίας την ελληνική νεολαία.
Τι κι αν η Παιδεία είναι μοχλός κοινωνικής κινητικότητας; Δεν βαριέσαι, αδελφέ. «Τα δικά μας παιδιά φοιτούν στα ιδιωτικά σχολεία που εξασφαλίζουν κάποια στοιχειώδη στάνταρντς εκπαίδευσης και όπου δεν γίνονται καταλήψεις». Τα παιδιά του ελληνικού λαού να μείνουν αγράμματα, εύκολη λεία, όταν θα μεγαλώσουν, για τους πολιτικάντηδες.
Όμως, δεν ήταν μόνο ο κ.Φίλης. Ανάλογα σχόλια διαβάσαμε κι από γονείς που δεν έχουν καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Λες και δεν αντιλαμβάνονται τη ζημιά που προκάλεσε στους μαθητές η πανδημία. Λες και δεν ξέρουν ότι η τήρηση του προγράμματος στις έκτακτες συνθήκες συμβάλλει στην ψυχολογική ανθεκτικότητα των παιδιών. «Ας παίξουν, μωρέ, με το χιονάκι! Τι θα πάθουν αν χάσουν μια μέρα μάθημα;».
Βέβαια, δεν φταίνε αυτοί.
Η Παιδεία είναι ένα ζήτημα πρωτίστως πολιτικό και ως τέτοιο διαμεσολαβείται, αναγκαστικά, από το πολιτικό σύστημα.
Από τη μία έχουμε την ανευθυνότητα και την ιδεοληψία των Φίληδων και από την άλλη τα ανάμεικτα μηνύματα της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας που ενώ έχει προχωρήσει σε παρεμβάσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, δεν έχει πείσει ότι πολιτεύτηκε βάσει ενός συνεκτικού, οργανωμένου προγράμματος γι αυτό άλλωστε και σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης η κυβέρνηση παίρνει πολύ χαμηλό βαθμό στις επιδόσεις της στην Παιδεία.
Όταν το πολιτικό σύστημα λοιπόν, αγορεύει περί Παιδείας αλλά δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό γι αυτή, με πρώτο το να επιδιώξει να συμφωνήσει σ'ένα μίνιμουμ παρεμβάσεων, τι να σου κάνουν και οι γονείς; Θα πουν για «παιδάκια» που πρέπει να παίξουν με το «χιονάκι».
Θα ήταν αστείο αλλά είναι αποκαρδιωτικό και δυστυχώς και επικίνδυνο.
