Του Ηλία Προβόπουλου
Η φωτογραφία που εμφανίστηκε ένα απόγευμα του Ιουνίου στην οθόνη του κινητού του μαθητή Γιώργου Κ., ο οποίος φοιτά στο Λύκειο μιας ευρωπαϊκής πόλης, δεν του ήταν καθόλου άγνωστη. Έδειχνε ένα ωραίο μέρος της πατρίδας των γονιών του το οποίο είχε επισκεφτεί αρκετές φορές κατά τα ταξίδια που έκαναν στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών στην Ελλάδα. Εκεί πήγαινε με τα άλλα παιδιά του χωριού για να κολυμπήσουν στο μεγάλο ποτάμι, τον Αχελώο και για να περάσουν δροσερές στιγμές κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια, ενώ τις νύχτες σε αυτή την ποταμίσια αμμουδιά, οργάνωναν τα πάρτι τους με πολλή μουσική και διασκέδαση.
Το μέρος αυτό, στον Αχελώο, δεν ήταν από τα γνωστά τα οποία επισκέπτονται οι τουρίστες που πηγαίνουν διακοπές στην Ελλάδα. Το ήξεραν όμως οι ντόπιοι, καθώς και όσοι από τις γειτονικές περιοχές περνούσαν από εκεί και τους άρεσε να στέκονται και να βλέπουν το ποτάμι να ελίσσεται στον μεγάλο γιαλό, δημιουργώντας μια ωραία εικόνα - και αν είχαν διάθεση έκαναν και μια βουτιά στα δροσερά νερά.
Τη φωτογραφία έστειλαν στον Γιώργο οι φίλοι του από το χωριό, οι οποίοι είχαν συγκροτήσει μια ομάδα που είχε στόχο να προβάλει τις ομορφιές του τόπου τους, ένα μεγαλοχώρι στην Άρτα που διατηρεί ακόμη κάποια ζωή, αλλά και να αποτελέσει έναν κόμβο γνωριμίας μεταξύ των συγχωριανών, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί. Στόχος επίσης ήταν η καλύτερη οργάνωση των εκδηλώσεων αλλά και των διαφόρων άλλων δράσεων που γίνονται κάθε καλοκαίρι εκεί και βεβαίως να αποτελέσει μια πηγή πληροφοριών και επικοινωνίας σε όλη τη διάρκεια του έτους και ειδικά τον χειμώνα που οι καιρικές συνθήκες περιορίζουν τις μετακινήσεις των συγχωριανών. Επιπλέον, η ομάδα έστελνε μαζί με τη φωτογραφία και όλες όσες συνδέσεις αναφέρονταν, όχι μόνο στο συγκεκριμένο χωριό, αλλά σε όλα που βρίσκονται κατά μήκος του Αχελώου.
Ο Γιώργος εντυπωσιάστηκε από τη δουλειά που είχαν κάνει οι συμπατριώτες του στην Ελλάδα και αφού αφιέρωσε αρκετή ώρα για να δει ό,τι είχε σχέση με το χωριό του και τον Αχελώο γενικά, άρχισε να ανοίγει τα προφίλ των συγχωριανών του να τους στέλνει χαιρετίσματα και ξεκινούσε διάλογο με όσους γνώριζε. Σιγά σιγά έχασε το μέτρημα, το ένα προφίλ διαδεχόταν το άλλο και η μια ανάρτηση τον οδηγούσε να δει μια άλλη και στο τέλος διαπίστωσε πως ένιωθε ότι περπατούσε σε έναν τόπο που γνώριζε κάθε λεπτομέρειά του. Επιπλέον, ήταν σαν να ήξερε από παλιά έναν έναν τους ανθρώπους που συναντούσε και άλλαζε μαζί τους κουβέντες για ένα σωρό πράγματα που τους απασχολούσαν και απαντούσε με ευκολία στις ερωτήσεις που του έθεταν, κυρίως για την κατάσταση στην Ευρώπη.
Οι συγκρίσεις
Το κινητό τηλέφωνο στα χέρια του Γιώργου έγινε ξαφνικά η γέφυρα που τον ένωνε με την πατρίδα, καθώς μέσα απ' αυτό και τις λειτουργίες του μπορούσε να δει φωτογραφίες από ένα σωρό μέρη και βίντεο, να ακούσει τους συγχωριανούς του στην Ελλάδα και να συνομιλήσει μαζί τους οπουδήποτε, καθώς η τεχνολογία υποστηρίζει παντού τη λήψη του internet. Παράλληλα, όμως, άρχισε να στέλνει κι αυτός φωτογραφίες από την πόλη που ζούσε, από το σχολείο του, την παρέα των φίλων του και τις δραστηριότητές του και οι συγκρίσεις που ακολούθησαν ήταν αναπόφευκτες αλλά και κατανοητές, καθώς αρκετοί ήταν αυτοί που συμμετείχαν στον διαδικτυακό διάλογο από την Ελλάδα και την Ευρώπη και γνώριζαν εκτός από ελληνικά και την αγγλική γλώσσα.
Η πόλη που ζούσε ο Γιώργος με τους γονείς του που εγκαταστάθηκαν και εργάζονται στην Ευρώπη από πολύ νέοι είναι χτισμένη δίπλα από ένα ποτάμι, αλλά αυτό δεν μοιάζει καθόλου με τον Αχελώο. Είναι μεγάλο, βαθύ και τα νερά του κινούνται αργά, ενώ το χρώμα τους είναι μουντό, όπως τα σύννεφα που σκεπάζουν συχνά τον ουρανό της χώρας. Αυτό ήταν μια πρόκληση για τον Γιώργο και άρχισε να μοιράζει τη φωτογραφία από τον Αχελώο στους συμμαθητές και τους φίλους του, γράφοντας πόσο όμορφο είναι το ποτάμι της μικρής του πατρίδας, με τα γαλάζια νερά μέσα σε μια μεγάλη κοίτη και τα πλατάνια δίπλα του. Τούτο έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους Ευρωπαίους φίλους και πολλοί δήλωσαν πως όταν επισκεφτούν την Ελλάδα θα πάνε να το δούνε και να κολυμπήσουν σε αυτό. Παράλληλα ο Γιώργος άρχισε να φτιάχνει με τις πληροφορίες που έβρισκε σε διάφορες δικτυακές σελίδες και να δημοσιεύει κείμενα που αφορούσαν την ιστορία του Αχελώου, πράγμα που προκάλεσε τους συμπατριώτες του, οι οποίοι εκτιμώντας αυτό το έργο του και για να τον βοηθήσουν πλημμύρισαν το email του με ωραίες φωτογραφίες της περιοχής.
Ο Γιώργος ένιωσε πολύ υπερήφανος που ανέλαβε να συστήσει στους φίλους του τον Αχελώο και σε τούτο τον βοήθησε πολύ η τεχνολογία του κινητού και όταν το συζήτησε με τους γονείς του, οι οποίοι μεγάλωσαν με τα τηλέφωνα και ήταν και ευχαριστημένοι για την επικοινωνία που είχαν τότε με την πατρίδα, τον παρέπεμψαν στους δικούς τους γονείς που στον καιρό τους ήταν ικανοποιημένοι όταν ένα γράμμα με μια καρτ ποστάλ για να φτάσει από την Ελλάδα στην Ευρώπη ή αντίστροφα έκανε τέσσερις ημέρες.
Μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες η τεχνολογία έχει αλλάξει σε απίστευτο βαθμό. Και αυτή τη φορά ενώνοντας αυτούς που έμειναν στην πατρίδα με αυτούς που έφυγαν, μ'' έναν άμεσο και δυναμικό τρόπο.
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της 8ης Νοεμβρίου
