Της Νικολέττας Μουτούση
«Το αεροπλάνο δεν είναι το τέλος, είναι εργαλείο» είχε πει ο Γάλλος συγγραφέας Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί. Κάπως έτσι και δύο πιλότοι ξεκίνησαν να κάνουν τον γύρο του κόσμου πραγματοποιώντας αυτό το ταξίδι χωρίς να διαθέτουν τα κάτω άκρα τους. Έχοντας μείνει παραπληγικοί για διαφορετικούς λόγους, «στάθηκαν στα πόδια τους» και μεταφέρουν εδώ και κάποιες μέρες μήνυμα ελπίδας ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένης και της σημερινής παγκόσμιας ημέρας ατόμων με αναπηρία.
Το ταξίδι τους άρχισε από την Ελβετία στις 18 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει 10 μήνες. Σε αυτό το διάστημα ο Γκιγιόμ Φεράλ από τη Γαλλία και ο Mάικ Λόμπεργκ από τη Νότια Αφρική θα πετάνε με τα ειδικά τροποποιημένα ελαφρά μονοκινητήρια αεροσκάφη τους, με στόχο να επισκεφτούν 40 χώρες έξι διαφορετικών ηπείρων, κάνοντας πτήσεις συνολικά 400 ωρών, που αντιστοιχούν σε 80.000 χιλιόμετρα. Η πιο δύσκολη πτήση τους θα είναι κατά τη διάσχιση του Ειρηνικού Ωκεανού, η οποία θα διαρκέσει 18 ώρες.
Με αρχικό σταθμό τη Θήβα
Κάνοντας την πρώτη στάση τους στη Βερόνα της Ιταλίας, βρέθηκαν προ ημερών στην Ελλάδα με αρχικό σταθμό τη Θήβα. Εκεί εξέφρασαν την επιθυμία τους να επισκεφτούν ένα κέντρο αποκατάστασης. Ετσι, επιλέχθηκε από τον Απόστολο Μαυροθαλασσίτη, μέλος της Αερολέσχης Θήβας που βοηθάει στην αποστολή, να μεταβούν στο κέντρο αποκατάστασης «Διάπλαση» στην Καλαμάτα.
«Μακάρι να είχαμε και στη χώρα μου, όταν συνέβη το ατύχημά μου, ένα κέντρο σαν τη Διάπλαση» σημείωσε ο ένας πιλότος, ο Γκιγιόμ Φεράλ, ο οποίος εντυπωσιάστηκε και από την πόλη, που συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Αναφερόμενος στο ταξίδι τους, είπε πως βασικός στόχος είναι να συναντήσουν άλλα άτομα με αναπηρία και να τους δώσουν δύναμη. «Κάποιες φορές δεν είναι απαραίτητη η γλώσσα, αφού τα μάτια είναι αρκετά» ανέφερε στη διάρκεια της συνέντευξης που έδωσαν οι δύο πιλότοι στο κέντρο «Διάπλαση».
Ανάλογη υπήρξε η αναφορά και του Mάικ Λόμπεργκ, που εξέφρασε την επιθυμία του να βρεθεί με άλλα παραπληγικά άτομα, όχι για να γίνουν κι εκείνα πιλότοι, αλλά για τους δείξει πως, εάν το ήθελαν, θα μπορούσαν. Ο πιλότος δήλωσε την ανησυχία του και για τη διάσχιση του Ειρηνικού Ωκεανού, λόγω της πολύωρης πτήσης. Μετά την... παράκαμψη στην Καλαμάτα, οι πιλότοι πέταξαν στο Ηράκλειο Κρήτης και στη συνέχεια πήραν τον δρόμο για την Αίγυπτο.
Το πρόγραμμα «Handiflight around the World» υλοποιείται σε τακτά διαστήματα από την ΜΚΟ Handiflight, που ιδρύθηκε το 2007 στην Ελβετία και έχει τον μεγαλύτερο στόλο αεροσκαφών με πιλότους άτομα με ειδικές ανάγκες. Στόχος του ταξιδιού και της δράσης της ΜΚΟ είναι να κινητοποιήσει τα άτομα με αναπηρία, ώστε να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να συνεχίσουν να ζουν μια κανονική ζωή, αλλά και να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία για την ίση μεταχείριση έναντι των ατόμων αυτών και την κοινωνική τους ενσωμάτωση.
Στάση στη Διάπλαση
Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η επίσκεψη των δύο πιλότων στο Κέντρο Αποκατάστασης «Διάπλαση» στην Καλαμάτα, όπου ήρθαν σε επαφή με τους ασθενείς και τους πέρασαν το μήνυμα ζωής που βρίσκεται στο επίκεντρο του ταξιδιού τους.
«Εκφράζουμε τον θαυμασμό μας για το κουράγιο και τη δύναμή τους και θέλουμε να ξέρουν πως απέκτησαν καινούργιους φίλους στην Καλαμάτα και είναι πάντα ευπρόσδεκτοι εδώ. Να έρθουν όποτε θέλουν. Οι ευχές μας και οι σκέψεις μας θα τους συνοδεύουν στο ταξίδι τους» τόνισε ο διοικητικός διευθυντής του Κέντρου Αποκατάστασης «Διάπλαση», Νεκτάριος Γιαννόπουλος.
«Είναι ευλογία για μας και τους ασθενείς μας να γνωρίζουν από κοντά αυτούς τους ήρωες. Είναι ένα ηχηρό μήνυμα συμμετοχής, ευαισθητοποίησης, λειτουργικότητας και επανένταξης για τα άτομα με αναπηρία και περιμένουμε να τους φιλοξενήσουμε στην Καλαμάτα μετά το πέρας του εγχειρήματός τους» ανέφερε από την πλευρά της η επιστημονική διευθύντρια του Κέντρου, Αλεξάνδρα Καραβασίλη.
Η ιστορία των πιλότων
Από τα 13 του ο Γκιγιόμ Φεράλ δηλώνει πως είχε εθιστεί να πετάει στους… αιθέρες, έχοντας γραφτεί ως μέλος διαφόρων αερολεσχών που ανθούσαν εκείνη την εποχή. Σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων και τελείωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, ενώ ταυτόχρονα εκπαιδευόταν να γίνει πιλότος ανεμόπτερων. Κατά τη δεύτερη solo πτήση του, όμως, το αεροσκάφος συνετρίβη και έμεινε παραπληγικός.
Χρειάστηκαν δύο χρόνια αποκατάστασης και άρχισε να εργάζεται ως υπάλληλος σε τράπεζα. Τέσσερα χρόνια μετά το ατύχημα κατάφερε να πάρει πίσω την άδεια πιλότου, για ειδικού τύπου αεροσκάφη πλέον. «Όσον αφορά τις πτήσεις, το γεγονός πως έγινα παραπληγικός μετατράπηκε σε μία “φανταστική καταστροφή”. Το οξύμωρο αυτό δεν είναι απλώς μία πρόκληση. Αποδείχθηκε αληθινή σε πολλές αποστολές μέχρι τώρα και είναι πραγματική για άλλη μία φορά στη δυνατότητα που μου δόθηκε να συμμετέχω ως πιλότος στο πρόγραμμα Handiflight», δηλώνει ο ίδιος στο βιογραφικό του σημείωμα.
«Οσο μεγαλώνω βλέπω να επιβεβαιώνεται το ρητό “ο μόνος πλούτος είναι οι άνθρωποι”» αναφέρει, τονίζοντας πως στόχος του εγχειρήματος είναι να μεταφέρουν το μήνυμα της ανθρωπότητας και της ένταξης και να ενισχύσουν τις ικανότητες -κυρίως των παιδιών- που η ζωή τους άλλαξε αιφνίδια έπειτα από κάποιον βαρύ τραυματισμό.
Ο Μάικ Λόμπεργκ μετά το σχολείο επέλεξε να μπει στη σχολή Αεροπορίας της Νότιας Αφρικής, από την οποία αποφοίτησε το 1978. Παρέμεινε στο δυναμικό της Αεροπορίας της Νοτίου Αφρικής ενώ το 1984 εντάχθηκε σε πρόγραμμα εκπαίδευσης στις ΗΠΑ και στη συνέχεια πραγματοποίησε πτήσεις σε μεγάλη εταιρεία αμυντικού εξοπλισμού της χώρας καταγωγής του.
Το 1990 ένα ατύχημα με μηχανή προκάλεσε ζημιά στη σπονδυλική του στήλη και έμεινε παράλυτος. Ως παραπληγικός δεν κατόρθωσε να συνεχίσει τα σεμινάρια για να λάβει μεγαλύτερους βαθμούς ως πιλότος. Δούλεψε και αυτός σε επιχειρήσεις, ενώ το 2011 κάποιος φίλος του τοποθέτησε σε ένα αεροσκάφος ειδικά χειριστήρια γι' αυτόν.
«Αυτό μου επέτρεψε να αποκτήσω ξανά την άδεια πιλότου και να μπορέσω να ευχαριστηθώ για άλλη μία φορά την πρώτη μου αγάπη: να πετάω αεροπλάνα» σχολιάζει ο Μάικ Λόμπεργκ. Από το 2018 εγκατέλειψε κάθε άλλη επαγγελματική δραστηριότητα και αφοσιώθηκε στο Handiflight.
«Κάποιες φορές το μόνο που χρειάζεται είναι μία διαφορετική οπτική των πραγμάτων ή μία μικρή προσαρμογή στον τρόπο που τα βλέπεις ή μία λειτουργική βοήθεια και ξαφνικά η προοπτική και το πάθος που έχεις -που δείχνουν περιορισμένα από κάποιου τύπου αναπηρία- παίρνει φτερά και πετάει» λέει.
*Tο άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 3 Δεκεμβρίου.
