Σου γράφω επί προσωπικού διότι γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, αλλά κυρίως διότι γνωριζόμαστε από τον καιρό που εγώ είχα μόλις μπει στα στούντιο των τηλεοπτικών εκπομπών κι εσύ ήσουν μια απλή εκφωνήτρια μεσημβρινού δελτίου ειδήσεων. Σε βλέπαμε να περπατάς στους διαδρόμους του σταθμού και λέγαμε «τι έξυπνη, τι όμορφη, τι ανοιχτόκαρδη και τι χαμογελαστή κοπέλα που είναι η Εύα». Όλα τα 'χες βρε συ, τι είδους διάολος σε καβάλησε να θέλεις κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα;
Θα πουν τώρα όσοι με διαβάζουν, μα αυτό είναι το θέμα; Εδώ γίνεται πανευρωπαϊκός σεισμός, βγαίνει στην επιφάνεια μια άνευ προηγουμένου σαπίλα σε κορυφαίους θεσμούς, στην Ελλάδα ξεσπούν μάχες χαρακωμάτων με Δούρειους Ίππους και Πόντιους Πιλάτους, τσάντες και τσουβάλια γεμάτα πεντακοσάρικα πηγαινοέρχονται στην ήπειρο μας, το ελληνικό σήριαλ των παρακολουθήσεων ξανατοποθετείται σε νέα βάση, εσύ με τα εσώτερα της Εύας ασχολείσαι;
Ε ναι λοιπόν, μπορεί να είμαι πολιτικός συντάκτης που κοιτά ψυχρά τις εξελίξεις και να παριστάνω τον πολιτικό αναλυτή που βάζει κάτω παραμέτρους και δεδομένα, πλην δεν θα πάψω ποτέ να κάνω βουτιές στα κατάβαθα της ψυχής των πρωταγωνιστών τέτοιων ιστοριών και σκανδάλων, καθότι εκεί παραμονεύουν οι μεγαλύτερες εκπλήξεις. Ειδικά αν έχει τύχει να τους γνωρίζω, οπότε μπορώ να κάνω συγκρίσεις του τότε και του τώρα.
Θέλω να πω, ποιο βαθύτερο αρρωστημένο κίνητρο είναι αυτό που οδηγεί κάποιον που ξεκίνησε από το μηδέν και απέκτησε τα πάντα, να θέλει στη συνέχεια δυο φορές τα πάντα; Και μετά τρεις και μετά τέσσερις; Να έχει ένα σπίτι 300 τετραγωνικά, να ρισκάρει για να πάει σε 600 τετραγωνικά και μετά να ξαναρισκάρει για να τοποθετήσει στο 600άρι του χρυσά χερούλια και ασημένιους μπιντέδες; Ποια είναι η βαθύτερη έννοια όλου αυτού, ποιο το πραγματικό κέρδος;
Θα μου πείτε ότι ηθικολογώ ανοήτως, λες και η πολιτική είναι καμιά σκήτη του Αγίου Όρους και όχι μια αρένα αδυσώπητου παιχνιδιού δύναμης. Θα πείτε επίσης ότι αν σκέφτονταν όλοι έτσι, τούτος ο κόσμος θα ήταν γεμάτος με καλά αθώα ανθρωπάκια και δεν θα υπήρχαν ούτε Έλον Μάσκ, ούτε Ζούγκεμπεργκ, ούτε Μπιλ Γκέιτς που έχουν καβαντζώσει τον μισό πλούτο του πλανήτη, ούτε Πούτιν, ούτε Ερντογάν που συνδέουν το κεφάλι τους με τη διαρκή αύξηση της πολιτικής τους δύναμης και εξουσίας.
Δίκιο έχετε να τα λέτε αυτά, πλην αυτό δεν φρενάρει την ερώτηση που ανεβαίνει στα χείλη μου, ειδικά για ανθρώπους που έτυχε να γνωρίζω και τώρα βλέπω ξάφνου την τερατοποίηση τους. «Γιατί ρε κουμπάρε; Τόσο γλυκιά είναι μια σακούλα γεμάτη με πεντακοσάρικα; Τόσο λάγνα και ποθητή είναι η άτιμη η σακούλα, που σου ήταν αδύνατο να την απαρνηθείς; Να τη θέλεις σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό, ώστε να ρισκάρεις να βρεθείς ως το βράδυ σε βέλγικη φυλακή;»
Α ρε Εύα. Όλα τα ‘χες κι όλα τα κατέστρεψες. Πέντε τετράγωνα απείχε στην Θεσσαλονίκη το σπίτι σου, απ’ το σπίτι του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ούτε απ’ αυτόν και το οικτρό του τέλος διδάχτηκες κάτι…;
