«Ανάθεμα σας, που θέλετε να μετατρέψετε ολόκληρη την ύπαρξη μας σε εμπόρευμα» αναφώνησε ο Ζαν Λυκ Μελανσόν από την εξέδρα που είχε στηθεί στην πλατεία της Βαστίλης στο Παρίσι. Από κάτω, ένα εκατομμύριο Γάλλοι τον χειροκρότησαν φρενιασμένα. Τους είχαν φέρει εκεί νεολαιίστικες οργανώσεις και το αριστερό κόμμα «Ανυπότακτη Γαλλία», ο αρχηγός του οποίου μίλησε στο πλήθος. Αιτία της αναταραχής το συνταξιοδοτικό της Γαλλίας, αυτό που εμείς κάποτε ονομάζαμε «ασφαλιστικό». Το θυμάστε;
Ο πρόεδρος Μακρόν τους τα είπε καθαρά και ξάστερα. «Γερνάμε ως χώρα, η σχέση εργαζόμενων-συνταξιούχων διαταράσσεται, σύντομα τα ταμεία δεν θα έχουν αρκετά χρήματα για να πληρώνουν τις συντάξεις των ολοένα και περισσότερων απόμαχων της εργασίας. Άρα ο κάθε Γάλλος πρέπει να δουλέψει παραπάνω. Από τα 62 να βγαίνει στην σύνταξη στα 64.» Στα 64; Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Αίσχος, ανάθεμα.
Όλες οι θρησκείες απαντούν στην πραγματικότητα με αναθέματα, όχι με στοιχεία ή λύσεις. Εύπεπτο το «ανάθεμα», κατανοητό κι από τον υπανάπτυκτο εγκέφαλο, κινητήρια δύναμη της «μαζικής λαϊκής οργής». Πλην τα αναθέματα δεν γεμίζουν τα ταμεία από τα οποία πληρώνονται οι συντάξεις. Ο κάθε Μελανσόν δεν είναι ο Ιησούς ώστε με μια προσευχή ή μια κατάρα του να πολλαπλασιάσει τα κρασιά στην Κανά ή τα ψάρια στα δίχτυα του Πέτρου. Κι αφού δεν είναι Ιησούς ο πληθωρικός ιδεαλιστής Μελανσόν, δεν είναι ούτε ο κυνικός τεχνοκράτης Μακρόν. Δυστυχώς για όλους μας.
Και καλά η θρησκεία της αριστεράς. Αλλά οι νεολαιίστικες οργανώσεις; Παιδιά 18 και 20 χρόνων βγήκαν στον δρόμο για να υπερασπιστούν τι ακριβώς; Το «αναφαίρετο» δικαίωμα των γονιών τους να παίρνουν σύνταξη στα 62 και να πληρώνονται οι παχυλές συντάξεις τους από την κακοπληρωμένη εργασία των ολιγάριθμων γιων και θυγατέρων τους; Εκτός αν οι Γάλλοι πιτσιρικάδες βγήκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν το μετά σαράντα χρόνια δικαίωμα τους να συνταξιοδοτηθούν στα 62 τους. Ε και να ‘ξεραν τι τους περιμένει ως το 2063.
Η Ευρώπη δεν λέει να καταλάβει σε τι κόσμο πορεύεται. Έχει το 8% του παγκόσμιου πληθυσμού, παράγει το 19% του παγκόσμιου ΑΕΠ και χορηγεί στον πληθυσμό της το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών. Ως πότε μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Κάποιος κάπου στον υπόλοιπο κόσμο δουλεύει για να παράγεται ο πλούτος που καταλήγει ως κοινωνική παροχή στον ανεπτυγμένο ευρωπαίο. Ο Γάλλος θεωρεί δικαίωμα του να πηγαίνει ακριβές διακοπές μια φορά κάθε χρόνο, ο Αφρικανός ή ο Λατινοαμερικάνος δεν θα καταφέρει να βγει από την παραγκούπολη του ούτε μια φορά στην ζωή του.
Αυτά τελειώνουν. Κι ας αναθεματίζουν οι Μελανσόν όσους «εμπορευματοποιούν ολόκληρη την ύπαρξη μας». Λόγια δίχως περιεχόμενο. Τα ζήσαμε κι εδώ αυτά. Το μόνο που απομένει να μάθουμε είναι ποιος είναι ο Τάσος Γιαννίτσης του Μακρόν, για να ξέρουμε ποιον θα μνημονεύουν σε καμιά εικοσαετία οι σημερινοί Γάλλοι διαδηλωτές, μουρμουρίζοντας «τα έλεγε αυτός, αλλά εμείς…»
