Αν πριν δυο βδομάδες ρωτούσε κανείς τον Μπασάρ Αλ Άσαντ τι σχέδια είχε για το 2025, θα του αράδιαζε ένα ολόκληρο κατεβατό. Για τη Συρία, για τη Μέση Ανατολή, για τον ίδιο, για τη γυναίκα του, για την οικογένεια του. Στο τέλος - τέλος είναι μόνο 59 χρονών και είχε όλο το μέλλον μπροστά του. Τίποτα δε φαινόταν ικανό να κλονίσει την εξουσία του και την προσωπική του ευμάρεια. Για ρωτήστε τον και σήμερα να δούμε τι θα απαντήσει. Αν μπορεί να μιλήσει, καθώς την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, ο Άσαντ βρισκόταν στην γκρίζα περιοχή ανάμεσα στο «διέφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση» και του «ίσως είναι νεκρός».
Άτιμο πράγμα η πολιτική. Τη μια μέρα σε ανεβάζει και την άλλη σε ρίχνει στα τάρταρα, που έλεγε και η κλαψιάρα παραδουλεύτρα του Λάμπρου Κωνσταντάρα στη γνωστή ελληνική ταινία. Πάντα έτσι πάνω κάτω ήταν και η ζωή και η πολιτική, αλλά ειδικά στις διακεκαυμένες εποχές μας, το να βρίσκεται κάποιος στην κορυφή της εξουσίας και να είναι ήσυχος για το μέλλον του ή να κάνει πολύ μακροπρόθεσμα σχέδια, είναι φλερτ με την ανοησία. Τερατώδεις τεκτονικές πλάκες κινούνται από κάτω μας και ερήμην μας, ενώ εμείς σχεδιάζουμε παλατάκια από άμμο μέσα στα οποία στεγάζουμε τα χαριτωμένα όνειρα μας για το λαμπρό μας μέλλον. Κούνια που μας κούναγε…
Ακούω αναλύσεις για το τι προγραμματίζεται ή τι μέλλεται να συμβεί στην πολιτική μας σκηνή το 2026 ή το 2027 και γελώ. Εδώ ο μέχρι προχθές παντοδύναμος, ισόβιος και ακούνητος Άσαντ, δεν κατάφερε να βγάλει ούτε τα Χριστούγεννα. Του ‘ρθε κεραμίδα κατακούτελα, αυτού που επί 24 χρόνια είχε γίνει εξπέρ στο να αποφεύγει τις κεραμίδες. Το καθεστώς του κατέρρευσε μέσα σε μόλις 12 μέρες, από έναν πάνοπλο και αξιόμαχο στρατό που κανένας δεν ήξερε ότι υπήρχε. Ούτε σε κόμικ…
Και είμαστε τώρα εμείς ικανοί να πουλήσουμε αξιόπιστα σενάρια για τον Μητσοτάκη, τον Ανδρουλάκη, τον Φάμελο ή τον Τσίπρα, με ορίζοντα τριετίας ή και παραπάνω; Ελάτε τώρα… Θα μου πείτε ότι άλλο ένας δικτάτορας κι άλλο ένας κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός ή πολιτικός αρχηγός. Οι δικτάτορες συνήθως έχουν το τέλος του Άσαντ, του Καντάφι ή του Τσαουσέσκου. Οι ηγέτες χωρών με δημοκρατία και θεσμούς δεν έχουν τέτοιους φόβους, άρα δικαιούνται να σχεδιάζουν και να προγραμματίζουν.
Να τους ρίξουν το αεροπλάνο, ναι, δεν κινδυνεύουν. Αλλά όλους τους υπόλοιπους κινδύνους, καλύτερα να μην τους θεωρούν απίθανους. Κυρίως την εμφάνιση ενός αντίπαλου στρατεύματος από το πουθενά. Του οποίου την ύπαρξη δεν έχει πάρει χαμπάρι κανείς, ουδείς γνωρίζει ποιος το χρηματοδοτεί και το εξοπλίζει, ούτε τι σκοπούς έχουν οι αόρατοι που το ‘φτιαξαν. Δεν ξεβράζει μόνο η έρημος αντάρτες και οπλισμένους κατσαπλιάδες, ξεβράζουν και τα σαλόνια…
