Δεν ξέρω αν ο Αντώνης Σαμαράς έχει μακροπρόθεσμη στρατηγική που καταλήγει στο γκρέμισμα του Μητσοτάκη από την πρωθυπουργία, ούτε αν στοχεύει απλώς σε ομηρία του πρωθυπουργού σαν τα λατινοαμερικάνικα προνουντσαμέντο του 19ου αιώνα, ούτε αν στα (όποια) σχέδια του μετέχει ο Κώστας Καραμανλής. Στο τέλος - τέλος, έχουμε καλύτερες δουλειές να κάνουμε από το να καταγινόμαστε με τις μύχιες σκέψεις και τους επτασφράγιστους πόθους κάποιων πρώην, όταν γύρω μας ο κόσμος καίγεται.
Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι ο Αντώνης έχει ήδη εγκλωβίσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε μια δημόσια εικόνα εσωτερικής κρίσης και ολοφάνερης ανασφάλειας περί του μέλλοντος της. Σε κάθε σενάριο που απλώνεται στο τραπέζι για τους επόμενους μήνες ή χρόνια, το ερώτημα «και τι θα κάνει ο Σαμαράς;» αποτελεί οργανικό μέρος της εξίσωσης. Κι επειδή ο Σαμαράς είναι ένας «άγνωστος Χ», όλα τα σενάρια καταλήγουν να μετεωρίζονται στο κενό. Φυσικά, ένα πολιτικό περιβάλλον σαν κι αυτό δεν είναι το καλύτερο για έναν πρωθυπουργό που θέλει να κάνει πέντε πράγματα.
Ενδεχομένως ο Σαμαράς να επιζητούσε απλώς έναν εγκλωβισμό αυτού του είδους και να μην έχει σκοπό να προχωρήσει σε κάτι πιο δραστικό. Να επιδίωκε μόνο την κατοχύρωση και τη μονιμοποίηση του στον ρόλο του δεξιού φόβητρου απέναντι στον «κεντρώο» Μητσοτάκη. Αν αυτός ήταν ο στόχος του, τον έχει σχεδόν πετύχει και δεν χρειάζεται να προχωρήσει σε μονοπάτια που θυμίζουν το 1993, όταν έριχνε τον πατέρα Μητσοτάκη.
Πλην ας μην παραγνωρίζουμε την πιθανότητα αυτοεγκλωβισμού του πρώην πρωθυπουργού στα γρανάζια της τακτικής του. Έχοντας ήδη κινήσει ένα κανονικό αντάρτικο απέναντι στον Μητσοτάκη, κατασκεύασε και τους δικούς του περιορισμούς. Ο καπετάνιος που πείθει ανθρώπους να πάρουν το ρίσκο να βγουν μαζί του στο βουνό, αποκτά αυτομάτως και υποχρεώσεις απέναντι τους. Δεν μπορεί πλέον να διαπραγματευτεί μόνο για τον εαυτό του, διαπραγματεύεται υποχρεωτικά και για λογαριασμό όσων των ακολουθούν. Μόνο που συχνά, οι «πολεμιστάδες» είναι πιο φανατικοί από τους καπεταναίους.
Όταν λοιπόν, για να τους πείσει να πάρουν τα κουμπούρια, τους έχει πει «ξέρω ότι σχεδιάζονται άσχημα πράγματα για τα εθνικά μας θέματα, τα οποία πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουμε», δεν είναι μετά εύκολο να υποχωρήσει δίχως να εξηγήσει στο στράτευμα (που ο ίδιος φανάτισε) τι ακριβώς άλλαξε. Διότι αν το κάνει, υπάρχει κίνδυνος αυτονόμησης του σώματος των ατάκτων και υπαρκτή πιθανότητα οι άνδρες να στραφούν εναντίον του ίδιου του καπετάνιου που τους πούλησε.
Επειδή, λοιπόν, ο Σαμαράς τα ξέρει πολύ καλά αυτά, δεν βλέπω μεγάλες πιθανότητες «εκλογίκευσης» του στο μέλλον. Ήδη γύρω του συνωστίζονται άνθρωποι που προτιμούν χίλιες φορές να δουν πρωθυπουργό τον Ανδρουλάκη ή τον Κασσελάκη ή τον Βελόπουλο ή κάποιον άσχετο, παρά να παραμείνει ο Μητσοτάκης στη θέση του. Ήδη τον ακολουθούν άνθρωποι, που εντός της ΝΔ, ευρισκόμενοι και σε υψηλές θέσεις μάλιστα, λένε απροκάλυπτα «να φύγει αυτός και στάχτη και μπούλμπερη».
Όπερ, δεν είναι εύκολα τα πράγματα για κανέναν εκεί μέσα, ούτε ο Σαμαράς ελέγχει πλήρως το τέρας που απελευθέρωσε. Άρα δεν έχει πια πλήρη ελευθερία κινήσεων κατά τα προσωπικά του σχέδια, όπως νομίζουμε. Από την άλλη, στο Μαξίμου καταναλώνουν τη ζωτική τους ενέργεια για να βάζουν κάτω σενάρια και να ετοιμάζονται για το χειρότερο. Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος, τα πράγματα από μόνα τους δεν πάνε προς τα κει που θα ‘πρεπε…
