Η εσωκομματική αντιπολίτευση του Σύριζα, διαγραμμένη ήδη ή υποψήφια προς διαγραφή, στις δηλώσεις και στα κείμενα της κατηγορεί τον Κασσελάκη ότι θέλει να πάρει το κόμμα από την Αριστερά και να το πάει στο Κέντρο. Το λένε συνέχεια ο Νίκος Φίλης και ο Πάνος Σκουρλέτης, το διάβασα ως και στο κείμενο των κρητικών που βγήκε με την παρότρυνση Ξανθού και Σταθάκη. Ποιο Κέντρο ρε παιδιά; Από πού σας προκύπτει αυτή η μετακίνηση προς το Κέντρο; Και που είδατε εσείς ότι η αφετηρία τους είναι η Αριστερά;
Από πότε ο λαϊκισμός, ο πολιτικός χουλιγκανισμός και η ανυπαρξία προγραμματικής αντιπολίτευσης συγκροτούν Αριστερή πολιτική κι από πότε ο συνδυασμός Πολακισμού και σελεμπριτισμού είναι μετακίνηση προς το Κέντρο; Σαχλαμάρες. Ούτε από πού έρχονται ξέρουν, ούτε που θέλουν να πάνε εξηγούν. Ιδέα δεν έχουν τι κάνουν και προς τα πού κατευθύνονται, ειδικά η κυρίαρχη ομάδα μέσα στο κόμμα, αυτή που έχει ακροβολιστεί γύρω από τον Κασσελάκη και ντουφεκίζει αδιακρίτως όποιον θεωρεί αντιφρονούντα.
Αυτή τη στιγμή, οι δυο ομάδες παλεύουν μόνο για την κυριαρχία μέσα στο κόμμα. Όλα όσα λένε περί πολιτικής, δεν είναι παρά το περιτύλιγμα μιας αδυσώπητης μάχης ηγεσίας. Οι μεν θέλουν να κυριαρχήσουν και ουσιαστικά στο κόμμα που κέρδισαν τυπικά με την εσωκομματική εκλογή, οι δε αγωνίζονται να διώξουν τον Κασσελάκη και να ξαναπάρουν πίσω το κόμμα που πιστεύουν ότι τους ανήκει και το έχασαν από απροσεξία μέσα απ’ τα χέρια τους. Μια καθαρή μάχη κατοχύρωσης και ανακατάληψης ηγεσίας είναι, όλα τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα.
Για να είμαι ακριβοδίκαιος, η αριστερή αντιπολίτευση έχει πιο σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Θέλει έναν Σύριζα βαθύτατα αριστερό, που θα κουβαλά και θα αναπαράγει όλα τα στερεότυπα της κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Μπορεί αυτό να μην έχει μέλλον, όμως εκείνοι αυτό ακριβώς θέλουν. Αντιθέτως, ο Κασσελάκης ιδεολογικά δεν είναι ούτε Δεξιός, ούτε Κεντρώος, ούτε Αριστερός. Κάτι αοριστολογίες λέει δίχως την παραμικρή συνοχή, κατά περίπτωση υιοθετεί θέσεις που μοιάζουν αριστερές ή δεξιές, πλην όλο αυτό δεν βγάζει τελικά μια Κεντρώα κατεύθυνση.
Μια μπούρδα βγάζει, έναν αρχηγό που πρώτα κέρδισε την ηγεσία και μετά ψάχνει να δει τι θα την κάνει. Κι εκεί που νόμιζε ότι η ανακάλυψη του ιδεολογικού προσανατολισμού είναι εξίσου εύκολη με το ρεσάλτο που έκανε στην ηγεσία, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να υπερασπιστεί ξανά από την αρχή την καρέκλα του που θεωρούσε δεδομένη. Εντάξει, λογικό, αλλά ας μην ιδεολογικοποιούν κιόλας τη στυγνή μάχη για την κουτάλα. Μάτια έχουμε και βλέπουμε, αυτιά έχουμε και ακούμε.
