Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ είδα πολύ χρήμα να κυκλοφορεί αυτές τις γιορτινές μέρες. Δεν αναφέρομαι σε λίγους που ξόδευαν ασύστολα, αλλά σε πολλούς που είχαν αρκετά στην τσέπη τους και που τα κατανάλωναν δίχως ιδιαίτερη ανησυχία για το αύριο. Δεν ήταν sold out μόνο τα λίγα εξεζητημένα ρεβεγιόν των 300 ευρώ κατά άτομο, ήταν ασφυκτικά γεμάτα και τα χιλιάδες μαγαζιά που τρως με 30-40 ευρώ. Ήταν γεμάτα και τα αεροπλάνα για Βιέννη, Πράγα, Παρίσι, Λονδίνο, μιλάμε για πραγματικό χαμό.
Ήταν τίγκα και οι δρόμοι από αμάξια, όλοι κάπου πήγαιναν, να βρουν κάποιους, να κάνουν κάτι μέρες που είναι. Χαρούμενος κόσμος, βοηθούσε και ο καιρός που ήταν ηλιόλουστος και καλοκαιρινός, ταμάμ για βόλτα. Στην Ερμού ήθελες μάσκα, ήταν τόσο γεμάτη που δεν έπεφτε καρφίτσα. Αφήστε τους τουρίστες, μιλάω για Έλληνες. Όλη η επαρχία ανέβηκε (ή κατέβηκε) στην Αθήνα αυτές τις μέρες, «ένα τετραημεράκι να ξεσκάσουμε μωρέ». Το attica στέναξε, η φωτισμένη στοά του από κάτω βούλιαξε. Για υπολογίστε πόσο κοστίζει μια οικογένεια να έρθει Αθήνα, βάλτε εισιτήρια, ξενοδοχεία, φαγητά, ψώνια.
Αυτή και συμπαθάτε με που θα το γράψω έτσι απροκάλυπτα, δεν είναι κοινωνία που ζει μέσα στη φτώχεια, ούτε χώρα που βιώνει κρίση. Εδώ το χρήμα ρέει. Δεν ξέρω αν είναι μαύρο, άσπρο ή δίχρωμο, πάντως ρέει. Δεν το χουν λίγοι, το χουν οι πολλοί. Δεν ξέρω αν το χουν δηλώσει στην εφορία ή αν το κινούν δίχως να το συνοδεύουν με τιμολόγια και αποδείξεις από pos, πάντως το χρήμα είναι εκεί στην τσέπη και τρώγεται εύκολα. Πολύ ευκολότερα από πριν μια πενταετία.
Ξέρω τι θα πείτε τώρα, ότι οι τιμές στο ράφι είναι απλησίαστες, ότι η σύνταξη πολλών τελειώνει στις 20 του μήνα και όλα τα συναφή. Υπάρχουν αυτά και πάντα θα υπάρχουν, η κοινωνία στην οποία δεν υφίσταται οικονομική διαστρωμάτωση και άπαντες θα ζουν πλουσιοπάροχα δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα. Κι αν την πετύχετε πουθενά στον κόσμο κάνοντας τον τουρισμό σας,
ενημερώστε και μένα να φτιάξω το βαλιτσάκι μου και να πάω να εγκατασταθώ. Πλην δεν θα τη βρείτε.
Τους μέσους όρους κοιτάμε, μόνο έτσι βγαίνει συμπέρασμα. Η γενική τάση βλέπουμε αν πηγαίνει προς τα πάνω ή προς τα κάτω, αλλιώς επικεντρωνόμαστε στις εξαιρέσεις ή στις μειοψηφίες και την πατάμε όπως ο Αλέξης το 2023. Και τέλος πάντων, όταν στα γεμάτα με όλα τα καλά του Θεού γιορτινά τραπέζια μας συζητούσαμε αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να κατέβει η ροζ σημαία από το προξενείο ή αν τα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να έχουν παιδιά, τότε οικονομικό πρόβλημα δεν έχουμε.
Για θυμηθείτε τι συζητούσαμε πριν μια δεκαετία, αν τα ψιλά στην τσέπη έφταναν για να βγούμε σε κανένα μαγαζί, εφόσον δεν είχε κατεβάσει ρολά το μαγαζί κι αν δεν είχαμε παραδώσει τις πινακίδες του αυτοκινήτου…
