Δεν ξέρω αν τσακώθηκαν ο Πολάκης με τον Χαρίτση στη συνεδρίαση των τομεαρχών. Αλλά ακόμα και αν έγινε, δεν το θεωρώ μείζον. Έτσι που έχουν καταντήσει θα δούμε πολλούς εσωτερικούς καυγάδες τους στο προσεχές μέλλον. Λίγα είναι τα ψωμιά ενός κόμματος που ενώ άλλαξε πανηγυρικά αρχηγό συνεχίζει να κατατρύχεται από τέτοια ένδεια στρατηγικού προσανατολισμού. Το ΠΑΣΟΚ αργά-αργά δείχνει να βρίσκει έναν δρόμο, ο Σύριζα αντιθέτως συνεχίζει να βυθίζεται σε μια τρομερή εσωστρέφεια που τον κατατρώει σαν πλανήτη που έπεσε σε μαύρη διαστημική τρύπα.
Εξ ου και ο καυγάς Πολάκη-Χαρίτση (αν έγινε γιατί υπάρχουν αντιφατικές πληροφορίες επ’ αυτού) δεν έχει καμιά σημασία. Αντιθέτως, ξέρετε ποιο είναι απείρως σημαντικότερο εκεί μέσα; Η ραγδαία, η κατακλυσμική πτώση του ηθικού τους. Εντάξει, η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η γκρίνια καυγάδες, όμως το επόμενο στάδιο είναι η παραίτηση, η αποδοχή ενός μοιραίου που αδυνατούμε να αποφύγουμε. Έτσι όπως τους κόβω, είναι πολύ κοντά σ’ αυτό το ψυχολογικό στάδιο.
Ξέρετε ότι εγώ μιλώ σχεδόν καθημερινά μαζί τους. Με κομματικά στελέχη τους, με βουλευτές, με πρώην βουλευτές και υπουργούς τους, με Προεδρικούς και αριστερούς της αντιπολίτευσης. Μέχρι πριν λίγο καιρό, αν τους έλεγε κάποιος ότι υπάρχει πιθανότητα να τους περάσει το ΠΑΣΟΚ στις Ευρωεκλογές, αντιδρούσαν με σθένος και βεβαιότητα για τις δυνάμεις τους. «Άσε ρε» απαντούσαν, «που θα μας περάσει ο Ανδρουλάκης». Εντάξει, είχαν πέσει στο 17,5%, αλλά θεωρούσαν εξωφρενική κάθε ιδέα να βρεθούν πιο κάτω. Είχαν εμπιστοσύνη στον σκληρό πυρήνα τους και θεωρούσαν πως είχαν πιάσει πάτο, άρα η άνοδος τους ήταν πια δεδομένη.
Δεν ξέρω τι μεσολάβησε, αν ήταν το μυστηριώδες του πειράματος Κασσελάκη, αν τους έχει καταρρακώσει η ισχυρή πιθανότητα διάσπασης τους ή αν οι δημοτικές-περιφερειακές τους έσπασαν τελείως κάθε εναπομείναντα τσαμπουκά, πάντως όταν σήμερα ακούσουν για την πιθανότητα στις Ευρωεκλογές να πέσουν στην τρίτη θέση, απλώς ανασηκώνουν τους ώμους και στέκονται αμίλητοι. Δεν αντιδρούν, δεν απαντούν, δεν οργίζονται, δεν αντιστέκονται. Καταφανώς, και οι ίδιοι το θεωρούν πια πολύ πιθανό. Μην σας πω και μοιραίο.
Ξέρετε πόσο καθοριστική είναι αυτή η ψυχολογική κατάσταση των στελεχών, για την πορεία μιας παράταξης; Αν υπάρχει μαυρίλα στην κορυφή, αυτή μεταφέρεται πολλαπλασιαστικά προς την εκλογική βάση. Η οποία, συνήθως, δεν κάθεται να το πολυψειρίσει, παρατάει τους «τελειωμένους» στο άψε-σβήσε και λακίζει για αλλού, για εκεί που θεωρεί ότι υπάρχει προοπτική. Το βλέπω κάθε μέρα αυτό. Στην πραγματικότητα, κανένας πια δεν έχει διάθεση να υπερασπιστεί τίποτα από τον Σύριζα. Έχουν πάρει την κατηφόρα και τσουλάνε. Με τον Πρόεδρο να βολτάρει στην Αμερική…
