Έχω παρακολουθήσει την πορεία πολλών κομμάτων από την άνοδο στην πτώση τους, πολλών κυβερνήσεων από την κυριαρχία στην απόλυτη αδυναμία και πολλών πρωθυπουργών από τον θρίαμβο στην απαξίωση. Πάντα όμως, αυτή η διαδικασία νομοτελειακής φθοράς πολιτικών σχηματισμών και των προσώπων που τους εκπροσωπούσαν, συνοδευόταν από μια αντίστοιχη διαδικασία ανάδειξης των αντιπάλων τους. Κάποιος σπρωχνόταν προς την έξοδο και κάποιος άλλος κάλπαζε προς την είσοδο για να τον αντικαταστήσει. Σήμερα δε συμβαίνει αυτό.
Ο Μητσοτάκης είναι γρατζουνισμένος. Απέχει πολύ ακόμα από το να θεωρηθεί πεσμένος στο έδαφος και ανήμπορος να αντιδράσει, αλλά είναι η πρώτη φορά που έχει πληγεί το προσωπικό πολιτικό του κύρος. Και επειδή ο Μητσοτάκης ήταν και είναι η ατμομηχανή της κυβέρνησης, μπορούμε να πούμε ότι η αντιπολίτευση έχει καταγάγει σημαντική νίκη σ’ αυτό το θέμα. Από το 2016 προσπαθούσαν να το πετύχουν αυτό, να απαξιώσουν τον Μητσοτάκη ως ηγέτη, να διασπάσουν την ιδιαίτερη σχέση εμπιστοσύνης που είχε ο ίδιος με το εκλογικό σώμα. Το πέτυχαν εν μέρει το 2025.
Το άλλο δεδομένο είναι ότι δεν υπάρχει καμιά ηγετική προσωπικότητα της αντιπολίτευσης που εισπράττει τη φθορά του Κυριάκου και οικοδομεί σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο. Άρα, ο ένας σπρώχνεται άγαρμπα προς την έξοδο, αλλά δε διαφαίνεται κανένας να περιμένει στην είσοδο για να μπουκάρει. Εδώ διαπιστώνεται κενό. Δυνάμεις συνασπίζονται για να διώξουν τον σημερινό επικεφαλής του κράτους, δίχως να μπορούν να κατασκευάσουν αυτόν που θα τον αντικαταστήσει.
Υπάρχει όμως κενό στην πολιτική; Όχι, δεν υπάρχει. Αν ένας ηγέτης εξοβελιστεί ενώ δεν υφίσταται εκείνος που θα πάρει τη θέση του, κάλλιστα μπορεί να τον αντικαταστήσει το χάος. Το οποίο χάος θα βράσει για κάμποσο καιρό σαν καζάνι μάγισσας και ύστερα θα δούμε να ξεπηδά απ’ τους αφρούς του κάποιο πολιτικό τέρας που σήμερα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Το οποίο, όταν αρχίσει να τριγυρίζει γύρω μας, θα είναι πια πολύ αργά να μετανιώσουμε για τη συμμετοχή μας στις διαδικασίες που το γέννησαν.
Αυτά τα δήθεν αποστομωτικά «και να έρθει ποιος στη θέση του;», τα έχω ξανακούσει. Πάντα στο παραθεσμικό γήπεδο, γεννιούνται συστήματα που κατασκευάζουν «λύσεις». Τα ίδια δε λέγαμε και για τον Μπακογιάννη; «Να έρθει ποιος στην Αθήνα; Δεν έχει αντίπαλο.» Και ήρθε ο Δούκας, από το πουθενά.
