Το λένε στις δραματικές σχολές όπου διδάσκεται υποκριτική. «Τι είναι το κωμικό; Η αποδόμηση του τραγικού». Κι έχουν δίκιο. Βλέπεις έναν τύπο να παίρνει μια μεγαλοπρεπή τούμπα στο δρόμο και σε πιάνουν τα γέλια, δίχως να σκέφτεσαι εκείνη την ώρα τον πόνο του ανθρωπάκου από το πέσιμο ή την ντροπή που τον καταλαμβάνει, όταν βρίσκεται ξαφνικά ξαπλωμένος μέσα στις λάσπες. Το ίδιο, λοιπόν, συνέβη και με το κεφαλοκλείδωμα του Αντώναρου στον πορτιέρη, που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε στις τηλεοράσεις μας.
Γελάμε και ξαναγελάμε, χαζεύοντας τη φάση, δίχως να αντιλαμβανόμαστε την τραγικότητα που περικλείει, αν βάλουμε στην άκρη την αστειότητά της και την ξανακοιτάξουμε με πολιτική ή ιστορική ματιά. Καθότι η εικόνα αυτή κατοχυρώθηκε πια σαν το σήμα κατατεθέν της οριστικής διάλυσης του Σύριζα. Μετά από πέντε ή δέκα χρόνια, όταν κάποιος μελετητής θα γκουγκλάρει για να βρει κάτι από τον επιθανάτιο ρόγχο ενός κόμματος, που έζησε στιγμές δύναμης και δόξας πριν πεθάνει, πάνω στο κεφαλοκλείδωμα του Αντώναρου θα πέφτει.
Ούτε τις ομιλίες του Παππά ή της Σβίγγου θα φέρνει μπροστά το Google, ούτε το πήγαινε-έλα του Κασσελάκη στο προαύλιο του συνεδρίου, ούτε τις πολιτικές αποφάσεις όσων έμειναν μέσα στην αίθουσα, ούτε καν τις μετέπειτα αλληλοκατηγορίες και απειλές για εισαγγελείς και δικαστήρια. Η ιστορική στιγμή του συνεδρίου ήταν το αστείο σάλτο του Ευάγγελου πάνω στην πλάτη του πορτιέρη.
Ναι, αλλά δεν είναι τραγικό, ένα κόμμα που έφθασε στο 36%, που κυβέρνησε και κόντεψε να αποτελειώσει τη χώρα, που κινητοποίησε μάζες λαού και αναστάτωσε ολόκληρη την Ευρώπη με τους ανθρώπους και τα καμώματά του, να κλείνει τον ιστορικό του κύκλο με μια παιδικής ισχύος και αποτελεσματικότητας λαβή στο σβέρκο ενός θυρωρού; Ο οποίος μάλιστα την αποτίναξε με παροιμιώδη άνεση, λες κι έδιωχνε μια μύγα που τον ενοχλούσε;
Και δεν είναι ακόμα τραγικότερο ότι η σημαδιακή ακροτελεύτια πράξη αυτού του θηριώδους πολιτικού σχηματισμού, δεν έγινε ούτε από κάποιον επαναστάτη, μήτε από κάποιον παλαιοκομμουνιστή, ούτε από κάποιον διανοούμενο, ούτε από κάποιο ιστορικό στέλεχος του χώρου, αλλά από έναν δανεικό Καραμανλικό, που είχε μάλιστα χρηματίσει κυβερνητικός εκπρόσωπος λαϊκοδεξιού πρωθυπουργού; Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη ιστορική ειρωνεία, τότε τι είναι;
Κι αν αυτό δεν ήταν το τέλος που τους άξιζε και σε επίπεδο συμβολισμών, τότε ποιο θα ήταν; Άτιμη φάτσα η ιστορία, λοιπόν, σερβίρει την εκδίκησή της όχι απλώς κρύα, αλλά παγωμένη και δηλητηριασμένη.
