Είχα πολύ καιρό να δω τον Αλέξη Τσίπρα από κοντά. Αναφέρομαι στη συνέντευξη που έδωσε χθες στην εκπομπή που παρουσιάζω μαζί με τον Παναγιώτη Στάθη στο OPEN. Ο πρώην πρωθυπουργός διατηρεί ακέραιη την προσωπική γοητεία που είχε από μικρός, εξάλλου είχα το προνόμιο να είμαι ο πρώτος που του πήρα τηλεοπτική συνέντευξη (μαζί με τον Γιώργο Οικονομέα) μόλις εμφανίστηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων το μακρινό 2006.
Χθες του φέρθηκα με τον δέοντα σεβασμό και με αντιμετώπισε αντιστοίχως, με μερικά μάλιστα κολακευτικά λόγια για την αφεντιά μου. Για τη γραβάτα μου και για τη λαϊκότητά μου. Τον ευχαριστώ, διότι ξέρει πολύ καλά ότι δεν είμαι δα και κανένας πολιτικός του φίλος. Εν τέλει, η τηλεοπτική συνέντευξη έγινε όπως έπρεπε και έβγαλε αυτά που έπρεπε να βγάλει. Εμείς ρωτήσαμε αυτά που οφείλαμε και ο κ. Τσίπρας απάντησε σε όλα αναλύοντας τις θέσεις του. Όλα καλά λοιπόν.
Δεν αποφεύγω όμως τον πειρασμό να σας εκμυστηρευτώ μερικές μύχιες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου, την ώρα που έβλεπα τον Αλέξη Τσίπρα απέναντι μου. Αναρωτήθηκα λοιπόν, πως αλήθεια θα ήταν αυτό το κόμμα αν δεν κατατρυχόταν από το κακό χούι να κατασκευάζει εχθρούς. Αν δεν διαπνεόταν από το συλλογικό δόγμα «πας μη ων μεθ’ ημών, καθ’ ημών». Δηλαδή, όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας.
Δεν ξέρω αν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει προσωπικά αυτή τη νοοτροπία, θέλω να ελπίζω πως όχι. Η διαπροσωπική του επαφή πάντως δείχνει το αντίθετο. Είμαι πεπεισμένος όμως ότι μεγάλο μέρος των στελεχών του κουβαλά αυτή την λογική και μερικοί απ’ αυτούς την εκφράζουν απροκάλυπτα, με αποτέλεσμα να κατακυρώνεται ως κυρίαρχη νοοτροπία μέσα στον πολιτικό τους οργανισμό. Κι αυτή η εχθροπάθεια τους κάνει ζημιά, ενώ σε τελευταία ανάλυση- δεν την έχουν ανάγκη.
Με δυο λόγια, έχουν υπάρξει πολλοί που σε κάποια φάση ο Αλέξης τους γοήτευσε, για να καταφθάσουν στη συνέχεια οι παρατρεχάμενοι του και να τους απο-γοητεύσουν. Το πρώτο βήμα για να μπει ένα μεγάλο κόμμα στο παιχνίδι της εξουσίας, είναι να αναγνωρίσει ότι δεν υπάρχουν μόνο άσπιλοι φίλοι και καταραμένοι πουλημένοι εχθροί. Να αναγνωρίσει ότι υπάρχει και ενδιάμεσος χώρος, στον οποίον μπορεί κάποιος να σταθεί έντιμα (είτε διαπαντός, είτε προσωρινά). Όσο του τον αφαιρούν θεωρώντας τον de facto εχθρό, θα τον στέλνουν στον απέναντι με δική τους υπαιτιότητα.
