Όποιος έχει πάει έστω και για βόλτα αναψυχής στην Κύπρο, θα έχει πάθει πλάκα από τον αριθμό των φοιτητών που βλέπει στους δρόμους. Χιλιάδες είναι, από κάθε περιοχή του πλανήτη. Αν ξέρατε πόσοι Ινδοί και Πακιστανοί σπουδάζουν (κυρίως μηχανικοί) στην Κύπρο θα μένατε άναυδοι. Καλά, δεν αναφέρομαι διόλου στους Ρώσους, τους Ουκρανούς ή τους Λιβανέζους, αυτοί είναι πραγματικά αμέτρητοι. Έλληνες ων ουκ έστιν αριθμός, αλλά και πάρα πολλοί Τούρκοι. Ναι μάλιστα, Τούρκοι.
Τι διαθέτει η Κύπρος και έχει τόση επιτυχία ως εκπαιδευτικός προορισμός; Τίποτα απολύτως. Ούτε εκπαιδευτική ιστορία διαθέτει, ούτε καμιά ειδική παράδοση (όπως η Ελλάδα στην αρχαιολογία, ας πούμε), ούτε πλεονάζον εκπαιδευτικό προσωπικό, ούτε κάτι άλλο που σχετίζεται με την παιδεία ή την ανώτατη εκπαίδευση. Τουναντίον, μηδενική παράδοση και σχέση με το αντικείμενο έχουν, όταν εγώ ήμουν φοιτητής το15% των συμφοιτητών μου ήταν Κύπριοι. Στην Αθήνα και στο Λονδίνο σπούδαζαν τότε, στο νησί υπήρχε μέχρι λύκειο.
Απλώς οι Κύπριοι είναι σοβαροί όταν καταπιάνονται με μια δουλειά. Άνοιξαν το θεσμικό πλαίσιο, βρέθηκαν επενδυτές, έκαναν συμφωνίες με ξένα - αγγλικά κυρίως - πανεπιστήμια, αγόρασαν εκτάσεις στις παρυφές των πόλεων, έκτισαν πανεπιστημιακά κτίρια και δίπλα τους φοιτητικές εστίες, βρήκαν καθηγητές από το ντόπιο δυναμικό αλλά και από Ελλάδα και Ευρώπη, αντέγραψαν τα προγράμματα σπουδών των μητρικών πανεπιστημίων, άνοιξαν τις πόρτες τους και …γέμισαν. Έριξαν λεφτά βέβαια, αλλά τα έβγαλαν και θα τα βγάζουν στο μέλλον επ’ αόριστον.
Τώρα, γιατί εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, θα σας γελάσω. Το κάνει πια και η Βουλγαρία να ξέρετε, όλη η βόρεια Ελλάδα βουλγάρικα μαθαίνει και σε πανεπιστήμια της νότιας Βουλγαρίας σπουδάζει. Εμείς όμως εδώ, αντί για εκπαιδευτικά ιδρύματα προτιμάμε να φτιάχνουμε «μέτωπα παιδείας». Τα οποία αποτελούνται από μερικές χιλιάδες φοιτητές στρατευμένους στην αριστερά, από λίγες εκατοντάδες μπαχαλάκηδες κι από ψοφοδεείς ηγεσίες κομμάτων που φοβούνται αυτά τα γλίσχρα φωνακλάδικα μέτωπα όπως ο διάολος το λιβάνι.
Ανάγκη πάσα, αυτή τη φορά ο Μητσοτάκης να μην γίνει Γιώργος Παπανδρέου που φοβήθηκε τότε τη νεολαία Πασοκ και υποχώρησε για το άρθρο 16. Αν τότε είχαν αντέξει λίγο, τώρα τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια θα δούλευαν στην Ελλάδα εδώ και είκοσι χρόνια. Ας κάνουν όσες καταλήψεις θέλουν, ας κλείσουν τους δρόμους και δέκα και είκοσι φορές. Φτάνει πια μ’ αυτή την αφαίμαξη των οικογενειών που στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό. Όποιο ελληνόπουλο θέλει να πάει έξω για σπουδές, να το κάνει από επιλογή κι όχι επειδή το σπρώχνει εκτός συνόρων ένα «μέτωπο παιδείας».
