Το περασμένο Σάββατο είχα καλεσμένο στην εκπομπή τον υπουργό Οικονομίας, Κωστή Χατζηδάκη. Τον ρημάξαμε στις ερωτήσεις για παροχές, αυξήσεις μισθών και φοροαπαλλαγές, ενώ απαιτούσαμε παράλληλα και τη διαβεβαίωσή του ότι η ελληνική οικονομία δεν θα ξαναπέσει στα βράχια μιας χρεωκοπίας. Έτσι όπως τον έβλεπα, ξέρετε τι μου θύμιζε; Έναν άνθρωπο που ασθμαίνοντας ανεβαίνει μια σκάλα, σηκώνοντας με το ένα χέρι δέκα ασήκωτες σακούλες που πρέπει να φθάσουν στο ρετιρέ, ενώ στο άλλο χέρι ισορροπεί ένα ξέχειλο κύπελλο με καυτό καφέ, από το οποίο δεν πρέπει να χυθεί ούτε σταγόνα γιατί θα τον κάψει και θα του φύγει όλο το φορτίο στην κατηφόρα.
Ζόρικο. Θα μου πείτε πως όλοι οι υπουργοί Οικονομικών αυτά τραβάνε. Όχι όλοι. Πέρασαν από κείνο το υπουργείο και διαχειριστές που έπαιζαν απλώς με τις μεταφορές ποσών από κωδικό σε κωδικό ή είχαν εύκολη μια «τόση δα αύξηση φόρου που κανένας δεν θα καταλάβει», όμως πραγματικό Γολγοθά περνάνε εκείνοι που θέλουν και τη δημοσιονομική ισορροπία να κρατήσουν αλλά και να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις.
Άλλο είναι να είσαι υπουργός οικονομίας και να χώνεις έναν ακόμα φόρο «υπέρ τρίτων» σε κάθε συναλλαγή της οικονομίας (διαλύοντας την ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητά της) κι άλλο να προσπαθείς να μειώσεις φόρους δίχως όμως να λείψει από το δημόσιο ταμείο το ποσό που μοιράζεις. Άλλο είναι να βγαίνεις στις αγορές και να δανείζεσαι για να τα κάνεις αυξήσεις ή παροχές κι άλλο να αυγατίζεις σιγά-σιγά το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώνοντας παράλληλα το εθνικό χρέος.
Ο Κωστής, με τις σακούλες στο ένα χέρι και τον ξέχειλο καφέ στο άλλο, το παλεύει πολύ, ως υπουργός Οικονομικών κάποιων που ξέχασαν τους λόγους που μας έστειλαν στον γκρεμό και επέστρεψαν στο «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» επί δέκα. Ένας τερατώδης μαξιμαλισμός αιτημάτων πλανάται πάνω από την ελληνική κοινωνία, η οποία μέσα σε μόλις ενάμισι χρόνο από τις τελευταίες εκλογές μεταμορφώθηκε σε εργοστάσιο παραγωγής πολιτικής οργής. Όλοι είναι οργισμένοι για όλα.
Σύμφωνοι, το παράδειγμα των ΗΠΑ πρέπει να γίνει μάθημα στην κυβέρνηση. Μια Αμερικανική οικονομία που κατά τα στοιχεία πήγαινε καλά (όπως λέει και ο Κωστής για μας), τελικά ξεπέταξε τους «επιτυχημένους» και ψήφισε μαζικά τους «οργισμένους». Οπότε να φροντίσουν οι κυβερνώντες να μην γίνει κι εδώ το ίδιο. Πλην το μάθημα από την Αμερική για όλους μας, δεν μπορεί να σταματήσει μόνο στην εκλογή Τραμπ. Πρέπει να συνεχίσουμε να το παίρνουμε και κατά τη θητεία Τραμπ.
Να δούμε αν εκείνοι που ορμούν στην εξουσία προσφέροντας εύκολες λύσεις σε άλυτα προβλήματα, τελικά βελτιώνουν ή χειροτερεύουν τη θέση όσων κράτησαν με φανατισμό τη σημαία τους. Τότε μόνο θα δούμε ολοκληρωμένα τα αποτελέσματα της γενικής οργής. Κι αν μεν το διπλό φορτίο φτάσει αμέσως στο ρετιρέ πολλαπλασιασμένο (κατά που υπόσχονται), τότε χαλάλι στους Τραμπ εκεί κι εδώ. Αν όμως δούμε σκάλες με χυμένους καφέδες και σκορπισμένη την πραμάτεια τους, καλά θα κάνουμε να αναθεωρήσουμε. Αλλιώς, αν μεταφέρουμε εδώ το παράδειγμά τους, θα μας φταίει το κεφάλι μας και μόνο.
