Ακούω ότι οι πολιτικοί σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα, τον συμβουλεύουν να κάνει κινήσεις out of the box τους δυο κρίσιμους μήνες που απομένουν ως τις εκλογές. Το out of the box σημαίνει έξω από τα καθιερωμένα, έξω από τα αναμενόμενα. Να εκπλήξει δηλαδή το εκλογικό σώμα, να το εντυπωσιάσει, να το υποχρεώσει να τον κοιτάξει με άλλο μάτι, να τον αξιολογήσει διαφορετικά. Ως τέτοια out κίνηση περιγράφεται η επιλογή της Πόπης Τσαπανίδου. Μάλιστα.
Καλή ιδέα ακούγεται στο θεωρητικό επίπεδο. Πλην, δεν κοιτάζει πρώτα ο αγαπητός Αλέξης να πείσει το εκλογικό σώμα ότι βρίσκεται in the box, πριν επιχειρήσει τα ταχυδακτυλουργικά που θα τον δείχνουν να επιχειρεί έξοδο απ’ το κουτί; Διότι δεν ξέρω αν το έχουν συνειδητοποιήσει εκεί στην Κουμουνδούρου, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημά τους στην προσέγγιση των κρίσιμων ψηφοφόρων είναι η περιρρέουσα κοινή πεποίθηση ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει σαφές… box.
Ο επικίνδυνος μετεωρισμός του 2012-19, η περίοδος δηλαδή που πρώτα τα αγανακτισμένα κινήματα και μετά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαμόρφωναν την πορεία της χώρας, έχει χαραχθεί στο υποσυνείδητο των πολιτών ως μία δραματική περίοδος που επ’ ουδενί λόγο δεν θέλουν να ξαναζήσουν. Γι' αυτό βλέπετε τον Μητσοτάκη να βαρύνεται από υποκλοπές, Πάτσηδες και Χειμάρες, όμως να παραμένει κυρίαρχος και επικρατέστερος νικητής.
Διότι εκείνη την περίοδο ο Τσίπρας επιχείρησε να κινηθεί επί της ουσίας out of the box και κόντεψε να μας καταστρέψει. Ο κόσμος λοιπόν αποφάσισε τελεσίδικα (για μια γενιά τουλάχιστον) ότι προτιμά να πορεύεται in the box με όλα τα κουσούρια της επιλογής αυτής, παρά να πειραματίζεται στις άγνωστες και επικίνδυνες ζούγκλες που βρίσκονται έξω από του κουτί. Καθότι μέσα στο box έχει κουνούπια, αλλά έξω απ’ αυτό έχει κροκόδειλους.
Έλα όμως που επί τέσσερα χρόνια τώρα, ο Αλέξης δεν έπεισε ότι άλλαξε ουσιαστικά και ότι ηγείται πλέον συστημικού πολιτικού οργανισμού. Μπορεί να έκανε τις επικοινωνιακές προσπάθειες του να εμφανίσει έναν άλλον Αλέξη κι έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ, όμως αυτές ήταν πάντα λειψές, ρηχές κι ανολοκλήρωτες. Και την ίδια στιγμή που τις αποτολμούσε δειλά, κάτι μέσα του τον ωθούσε να πράξει ακριβώς αντίθετα σε κάτι παραδιπλανό. Ο Αλέξης δεν έχει πείσει ούτε τον εαυτό του ότι είναι in the box. Το box του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν τη θάλασσα, δεν έχει σύνορα.
Κινήσεις τακτικής (σαν αυτήν της Πόπης ας πούμε) μπορεί να κάνει και να είναι πέραν του αναμενομένου. Η ουσία της πολιτικής του όμως, κινούνταν πάντα εντός-εκτός-και-επί-τ’ αυτά του box. Κινήσεις τακτικής θα κάνει, αλλά δεν αποδίδουν τίποτα το σημαντικό. Για να κάνει κάτι ουσιωδέστερο, πρέπει πρώτα να αποφασίσει σε ποιο σημείο του πολιτικού σύμπαντος στέκεται. Και να μας πείσει και μας.
