Είμαι από τους τυχερούς που έκαναν διακοπές σχεδόν ενός μήνα. Με σπίτι και μητέρα στο χωριό που είναι δίπλα στη θάλασσα, έχω τη δυνατότητα να ξεκουραστώ όσο χρόνο θέλω δίχως να ξοδέψω πολλά. Που λέει ο λόγος δηλαδή, διότι τη σήμερον ημέρα πληρώνεις αδρά ακόμα και το καθισιό στο μπαλκόνι σου. Το πράγμα με τις τιμές έφτασε πια στο απροχώρητο και δε βλέπω τρόπο να αντιμετωπιστεί. Πάντως, κάτι πρέπει να γίνει.
Θα μου πείτε ότι τώρα επείγουν άλλα πράγματα όπως οι φωτιές και η αποκατάσταση των ζημιών, όμως έχουμε συνειδητοποιήσει ότι θα βρισκόμαστε μονίμως σε μια μέγγενη που η μια της πλευρά θα μας πιέζει με έκτακτης φύσης κρίσεις, ενώ η άλλη θα μας συνθλίβει με πιο μόνιμα αλλά εξίσου αφόρητα και πιεστικά προβλήματα. Τη μέγγενη αυτή τη ζήσαμε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια αυτό το καλοκαίρι και φοβούμαι πως θα την ξαναζήσουμε και θα την ξαναζήσουμε.
Καθόμασταν λοιπόν στο παραλιακό μαγαζί και με το ένα μάτι βλέπαμε τεράστιες φλόγες να κατατρώνε μεγάλες περιοχές της χώρας, με το άλλο μετρούσαμε στη ζούλα τα ψιλά μας να δούμε αν βγαίνουμε με τις τιμές που σβούριζαν γύρω μας. Και γράφω εγώ που και ικανοποιητικό εισόδημα έχω, και χωριό να πάω διαθέτω, και σπίτι εκεί να μείνω, και στρωμένο τραπέζι να με περιμένει το μεσημέρι που θα γυρίσω. Παρά ταύτα η κατάσταση είναι αφόρητη.
Τους έχει πιάσει όλους μια τρέλα και αυξάνουν διαρκώς τις τιμές. Όποιου περνά από τα χέρια του προϊόν ή υπηρεσία, νιώθει κατ’ ευθείαν την ανάγκη να προσθέσει κάτι τις στην τιμή του. Έτσι, είτε έχει λόγο, είτε δεν έχει. Είτε το πήρε ακριβότερα από τον προηγούμενο κρίκο, είτε όχι. Δεν αυξάνουν την τιμή επειδή αγόρασαν ακριβότερα, αυξάνουν για να προλάβουν την αύξηση που θεωρούν δεδομένο ότι θα κάνουν όλοι οι άλλοι.
Όμως αυτό, από ένα σημείο και πέρα παύει να είναι οικονομική λειτουργία και γίνεται εμμονή. Να τρέξουν να αυξήσουν πρώτοι, πριν τους προλάβουν οι άλλοι διότι τότε θα φορτωθούν αυτοί τη (θεωρητική) χασούρα. Αλλά και στην περίπτωση που ο προηγούμενος κρίκος έχει αυξήσει την τιμή του προϊόντος 10% για παράδειγμα, ο επόμενος δεν κάνει την παραμικρή κοστολόγηση αλλά αυτός αυξάνει 20% ή 30%, πάλι για να προλάβει. Και καταλήγουμε σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που στηρίζεται όχι στη λειτουργία της αγοράς, αλλά σε μια εμμονή. Μόνο που για τις εμμονές δεν υπάρχουν ελεγκτές και πρόστιμα. (Αύριο η συνέχεια).
