Έτυχε μήπως να κάνετε προσφάτως καμιά βόλτα στις περίφημες απολιγνιτοποιημένες περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας ή της Αρκαδίας; Θα παρότρυνα τον πρωθυπουργό να κάνει ο ίδιος μια επίσκεψη είτε στην Πτολεμαΐδα, είτε στο Αμύνταιο, είτε στην Μεγαλόπολη. Όχι να πάει στα δημαρχεία και στα γραφεία όπου όλα είναι τακτοποιημένα, αλλά να βάλει γαλότσες και να πάει ως τα παλιά επιφανειακά λιγνιτωρυχεία.
Κι έπειτα, όχι να ρωτήσει τους υπεύθυνους τι θα γίνει και τι προγραμματίζουν για το μέλλον, γιατί θα του ξαναδείξουν σχέδια και χαρτιά και οικονομικούς πίνακες που μοιάζουν (πάλι) καταπληκτικής σύλληψης. Αντιθέτως, να ζητήσει με επιμονή να του δείξουν τι έχει γίνει πρακτικά σε κείνες τις έρμες περιοχές, από το 2020 που αναγγέλθηκε το πρόγραμμα της «Δίκαιης Μετάβασης» ως σήμερα. Και τότε θα καταλάβει.
Εγώ λέω και γράφω τα καλά γι' αυτή την κυβέρνηση, αλλά και δεν κουκουλώνω τίποτα κάτω απ’ το χαλί. Στην «Οικονομική Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής, υπήρχε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ της Χρύσας Λάγγου, στο οποίο αναλύεται με ονόματα, στοιχεία και αριθμούς, η κακομοιριά και η ανικανότητα ενός κράτους που εν τέλει χαντακώνει και την πιο αποφασισμένη κυβέρνηση.
Διότι μπορεί ο Μητσοτάκης, ο Παπαθανάσης, ο Σκυλακάκης ή άλλοι αρμόδιοι υπουργοί να έχουν τις καλύτερες των προθέσεων και τις ωραιότερες ιδέες του κόσμου, αλλά από κάτω τους και παραδίπλα τους, ο κρατικός μηχανισμός, η αυτοδιοίκηση όλων των βαθμίδων και οι τοπικοί φορείς, αγρόν αγόρασαν και ζεύγη βοών πέντε.
Ότι ο λιγνίτης πρέπει να εγκαταλειφθεί, δεν το συζητούμε. Όχι μόνο για περιβαλλοντικούς λόγους, αλλά και διότι η χρήση λιγνίτη είναι πλέον η ακριβότερη λύση στο ενεργειακό. Αλλά στη θέση της λιγνιτικής μονοκαλλιέργειας εκείνων των περιοχών, το 2020 ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε στους κατοίκους μια πραγματική αναπτυξιακή επανάσταση που θα άλλαζε τη ζωή τους. Βρήκε μάλιστα και τα λεφτά, όμως τέσσερα χρόνια τώρα δεν έχει γίνει τίποτα στην πράξη.
Αν ρωτήσει βέβαια κανείς τους υπεύθυνους, θα τον φλομώσουν με Ειδικά Πολεοδομικά Σχέδια που καταστρώνονται και με χρήσεις γης που ετοιμάζονται και με αποκαταστάσεις περιοχών που ωριμάζουν και με Προεδρικά Διατάγματα που μελετώνται και με κονδύλια εκατοντάδων εκατομμυρίων που περιμένουν στα ταμεία. Στην πράξη όμως είχαμε αρχικά 16 μεγάλες και πρωτοποριακές επενδύσεις που θα ανάσταιναν τις περιοχές, για να πάμε τελικά σε 4 που πήραν αρχικές εγκρίσεις και να καταλήξουμε σε μία (1) και μοναδική που είναι σήμερα ζωντανή.
Είχαμε ακούσει για κυψέλες υδρογόνου και για μπαταρίες λιθίου και για υδροπονίες υψηλής τεχνολογίας και αμπελώνες και άλλα τεράστια, πλην οι εταιρείες ήρθαν, είδαν, προσπάθησαν και απήλθαν. Είτε μιλάμε για την επένδυση της Sunlight (245 εκατ.), είτε για της Advent Tecnologies, είτε για της B&T Composites, είτε για τον Όμιλο Θεοδωρόπουλου (200 εκατ.), αλλά και για άλλα τρανταχτά επιχειρηματικά ονόματα. Μία-μία εγκατέλειψαν, άλλες λόγω δικών τους προβλημάτων, άλλες λόγω κεντρικών παραλείψεων, άλλες λόγω τρομερών κρατικών καθυστερήσεων, μην σας τα γράψω αναλυτικά, διαβάστε το ρεπορτάζ της Χρύσας Λιάγγου, είναι ακριβέστατο.
Κι έχει απομείνει μία μόνο, η Eunice Energy Group, καθαρά ελληνική εταιρεία που παλεύει με νύχια και με δόντια να φτιάξει μια υπερπολύτιμη για τη χώρα μονάδα αποθήκευσης ενέργειας στην ταλαιπωρημένη Πτολεμαΐδα και ένα Data Center παραδίπλα, στο απερημωμένο Αμύνταιο. Επενδύσεις 280 εκατομμυρίων ευρώ που θα φέρουν 200 καλοπληρωμένες μόνιμες θέσεις εργασίας. Η επένδυση αυτή έχει ενταχθεί στα Ευρωπαϊκά Έργα Κοινού Ενδιαφέροντος (ένα από τα ελάχιστα στην Ελλάδα, καθότι δεν έχουμε σοβαρές ιδιωτικές εταιρείες), όμως μια Eunice δεν φέρνει ούτε την άνοιξη στη χώρα, ούτε τη Δίκαιη Μετάβαση στη Μακεδονία. Θέλει κι άλλους.
Ας ανασκουμπωθούν εκεί στην κεντρική και περιφερειακή διοίκηση, διότι έτσι που πάμε θα χαθούν εκατοντάδες εκατομμύρια. Και τις εταιρείες που έρχονται να επενδύσουν, ειδικά αν είναι ελληνικές, να μην τις αντιμετωπίζουν ως ενοχλητικούς που τους πιέζουν να δουλέψουν, ούτε ως εχθρούς (κάποιοι ανόητοι αριστερίζοντες τοπικοί παράγοντες). Τα γράφω διότι, έχοντας κάνει ρεπορτάζ, και η μία μοναδική αυτή επένδυση που τρέχει, αν δεν διευκολυνθεί στα λογικά και στα στοιχειώδη, θα τα βροντήξει κι αυτή στο τέλος. Έχουν απηυδήσει οι άνθρωποι μ’ αυτά που αντιμετωπίζουν.
