Η μοναδική πραγματική ελπίδα για τον τόπο, είναι το πρόπλασμα της κοινής πρότασης μομφής όλης της αντιπολίτευσης, να μετουσιωθεί σε πραγματικό πολιτικό μέτωπο που θα φθάσει μέχρι τις εκλογές. Να δούμε τον Ανδρουλάκη, το Φάμελλο, τη Ζωή και το Χαρίτση σε μια ενιαία παράταξη, που θα σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη και θα προσπαθήσει να τον χτυπήσει στα ίσια. «Γίνεται;» θα ρωτήσετε. Μάλλον όχι, αλλά αν πριν έξι μήνες έλεγε κάποιος, ότι όλοι αυτοί θα κάτσουν σ’ ένα τραπέζι και θα συμφωνήσουν σε μια κίνηση κορυφαίου πολιτικού συμβολισμού, θα τον έλεγαν παλαβό. Έγινε όμως.
Άρα όλα γίνονται. Εδώ τα βρήκε προ δεκαετίας ο ακροαριστερός Τσίπρας με τον ακροδεξιό Καμένο, γιατί λοιπόν να μην τα βρουν τώρα και κείνοι που υπέγραψαν την κοινή πρόταση δυσπιστίας; Θα πείτε ότι υπάρχουν θηριώδεις διαφορές ανάμεσα τους, αγεφύρωτες προσωπικές φιλοδοξίες, κομματικές τροχιές που δεν τέμνονται, πολιτικές στοχεύσεις που είναι αντίθετες μεταξύ τους, εκλογικά κοινά που πρέπει να διαμοιραστούν ανάμεσα τους. Αφήνω στην άκρη τις ιδεολογικές αναφορές τους, έτσι και αλλιώς οι ιδεολογίες στην εποχή μας είναι περίπου διακοσμητικές. Λογικά ακούγονται όλα αυτά, πλην η πραγματικότητα συχνά μας αφήνει άναυδους.
Συχνά-πυκνά δε, η πραγματικότητα δεν εκπλήσσει μόνο αυτούς που αρνούνται να την κοιτάξουν κατάματα, εκπλήσσει και εκείνους που τη διαμορφώνουν και υποτίθεται ότι την καθοδηγούν. Θαρρείτε ότι το βήμα που έκαναν και οι τέσσερις αρχηγοί μαζί, δημιουργεί νέα πολιτικά δεδομένα μόνο για τον Μητσοτάκη και όχι για τους πρωταγωνιστές της συμμαχίας; Λάθος κάνετε. Όταν όλοι μαζί διαποτίζουν τον κόσμο τους με την πεποίθηση ότι απέναντι του έχει μια συμμορία δολοφόνων από την οποία πρέπει να απαλλαγεί ο τόπος, θα τους είναι εύκολο αύριο να αυτονομηθούν απ’ αυτό το «καθαρτικό» μέτωπο;
Φευ, η κοινή τους πρόταση μομφής και η πανομοιότυπη επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν στη Βουλή και παντού αλλού, τους δεσμεύουν δραστικά. Όταν στρατολογούν ένα τεράστιο κομμάτι του κόσμου στον καίριο και καθοριστικό αγώνα για απαλλαγή της χώρας από μια παρέα φονιάδων και μαφιόζων, πως αύριο θα τολμήσουν να του πουν ότι υπάρχουν και άλλα μείζονα θέματα στα οποία δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους; Όποιος φύγει από τη συμμαχία που μπορεί να απαλλάξει την Ελλάδα από το Μητσοτακικό άγος που τη βρήκε, θα χει να κάνει με τον κόσμο που κατέβηκε στις συγκεντρώσεις των Τεμπών.
Όπερ, δίχως να είναι εύκολο, δεν φαίνεται πια διόλου δύσκολο να βρεθούμε μπροστά σ’ ένα τύπου λαϊκό μέτωπο, που θα σηκώσει εκλογικό ανάστημα απέναντι στον Μητσοτάκη. Όπως οι συγκεντρώσεις έφτιαξαν ατζέντα από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ο Κυριάκος, αντίστοιχα και η κοινή πρόταση μομφής έφτιαξε ατζέντα από την οποία δεν θα μπορέσουν να απαλλαγούν εύκολα οι πρωταγωνιστές της.
Και η ερώτηση που ακολουθεί, είναι ποιον συμφέρει αυτό. Από τους τέσσερις αντιπολιτευόμενους, συμφέρει τους τρεις πλην Ανδρουλάκη. Την κυβέρνηση επίσης τη συμφέρει αυτό. Απέναντι σε μια συμμαχία που πλην της καταγγελίας περί τα Τέμπη δεν έχει τίποτα άλλο να πει για το μέλλον του τόπου, υπάρχει πιθανότητα να υψωθεί το μέτωπο της λογικής και της αποφυγής μιας μελλοντικής οικονομικής και γεωπολιτικής καταστροφής μας. Αυτή θα είναι η μόνη πραγματική διέξοδος του Κυριάκου. Που την προσφέρουν οι άλλοι.
