Θυμάμαι που την περίοδο Σαμαρά, με τον αντισυστημικό και αντιμνημονιακό αγώνα να είναι στο ανώτατο σημείο του, υπήρχε ένας βουλευτής της ΝΔ που λεγόταν Ανδρέας Ψυχάρης. Ήταν ο γιος του περιβόητου Σταύρου Ψυχάρη, ιδιοκτήτη (μετά τον Χρήστο Λαμπράκη) του ΔΟΛ. Όταν λοιπόν οι τότε Συριζαίοι, οργίλοι και επαναστατημένοι, συναντούσαν τον Ανδρέα σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ, κατ’ ευθείαν άρχιζαν το τρολάρισμα. «Μιλάνε όλοι, μιλάει κι ο Ψυχάρης.»
Στα μάτια της τότε αριστεράς, δεν υπήρχε πιο φυσιολογικό πράγμα από το να είναι ο γιος του Ψυχάρη βουλευτής της Δεξιάς. Ήταν ακριβώς το πολιτικό μοντέλο που είχαν στο μυαλό τους. Οι μεγαλοπαράγοντες του Κεφαλαίου συνδέονται οργανικά με το κόμμα του Κεφαλαίου. Δεν αρκούνται μόνο στο να καθοδηγούν την Δεξιά από το παρασκήνιο, ενίοτε στέλνουν και τους γόνους τους να τακτοποιηθούν και να διοικούν από μέσα την εκτελεστική ή την νομοθετική εξουσία.
Αντιθέτως, κατά το μυαλό τους πάντα, η original, η ριζοσπαστική αριστερά, δεν θα μπορούσε να έχει στους κόλπους της άτομα που ήταν λειτουργικά δεμένα με το μεγάλο Κεφάλαιο. Οι αρχηγοί της αριστεράς έπρεπε να είναι άνθρωποι με κάποια μόρφωση, αλλά με ταπεινή καταγωγή και με μακρά θητεία σ’ όλες τις βαθμίδες του κομματικού μηχανισμού. Όσο για τα απλά μέλη και τα μεσαία στελέχη, μόνο οι προλετάριοι με τα ροζιασμένα χέρια είχαν 100% αξιοπιστία.
Οι μικροαστοί και οι διανοούμενοι γίνονταν φυσικά δεκτοί, αλλά πάντα υπήρχε γι αυτούς η υποψία μελλούμενης προδοσίας όταν βρεθούν στα δύσκολα. Μόνο ο εργάτης έμενε ως το τέλος πιστός στο κομματικό και ταξικό μετερίζι. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν εν δυνάμει σύμμαχοι της επαναστατικής εργατικής τάξης, αλλά η επαγρύπνηση γι αυτούς ήταν αναγκαία. Τους είχαν ελάχιστη ως καθόλου εμπιστοσύνη.
Ούτε καν το λούμπεν προλεταριάτο, οι πάμφτωχοι και οι απόκληροι της κοινωνίας δηλαδή, δεν θεωρούνταν αξιόπιστο για να μετέχει στο κόμμα, στον αγώνα και στην επανάσταση. Επειδή δεν διέθετε ταξική συνειδητότητα όπως οι εργάτες, οι απόκληροι αυτοί θεωρούνταν πολιτικά ασταθείς και ως εκ τούτου επιρρεπείς σε εξαγορά από το Κεφάλαιο την κρίσιμη στιγμή.
Κοντολογίς, ούτε οι πλούσιοι πήγαιναν στα κόμματα της αριστεράς, αλλά και η αριστερά δεν ήθελε πλούσιους στις τάξεις της. Πόσο μάλλον εκπροσώπους του μεγάλου Κεφαλαίου. Ήταν θέμα ουσίας. Γι αυτό και είχε απόλυτο δίκιο ο Πέτρος ο Τατσόπουλος όταν είπε ότι είναι αρμοδιότητα άλλης επιστήμης το γεγονός ότι δυο πάμπλουτοι διεκδικούν σήμερα τα ιμάτια της ελληνικής αριστεράς. Ο Κασσελάκης και ο Κόκκαλης.
Μπορεί στα μάτια του νεοδημοκράτη να φαντάζει απλά κωμικό, στα μάτια του original αριστερού όμως φανερώνει μια πλήρη και αναμφισβήτητη αλλοίωση της φυσιογνωμίας του κόμματος του. Το μεγάλο Κεφάλαιο δεν μπορεί να ηγείται του πολιτικού φορέα της προλεταριακής επανάστασης ενάντια στο Κεφάλαιο. Αν συμβεί αυτό, τότε ήδη το επαναστατικό πολιτικό υποκείμενο έχει αλωθεί εκ των έσω από τον εχθρό.
