Κουβεντιάζω με τους συμπατριώτες μου. Λογικό, στο νησί μου βρίσκομαι, με τους Κρητικούς θα τα λέω. Που ξάφνου, έγιναν όλοι Νεοδημοκράτες, τα πουλάκια μου. Εκεί που άκουγαν Μητσοτάκης ή ΝΔ κι έφτυναν στον κόρφο τους, τώρα λένε Κυριάκος και στάζει μέλι το στόμα τους. Κυρίως όμως, πιότερο από φίλοι της ΝΔ, έγιναν εχθροί του Σύριζα. Ναι, μάλιστα, όπως το διαβάζετε. Ακούνε Σύριζα και σουφρώνουν τα χείλη και τη μύτη τους, σαν να περνάνε από περιοχή όπου υπάρχει ανοικτός βόθρος.
Τόση απέχθεια πια για το πάλαι ποτέ πολυαγαπημένο (στην πλειοψηφία τους) κόμμα, καταντάει ενοχλητική ακόμα και για μας τους φανατικούς Μενουμευρώπηδες. Πρόσφατα άκουσα σε καφενείο ότι παρά τρίχα δεν μας κατέστρεψε το 2015 ο Σύριζα, με τις δήθεν περήφανες διαπραγματεύσεις του και με το άθλιο δημοψήφισμά του. Κι αντί να κατανεύσω δαιμονίστηκα, γιατί εκείνον που το μπουμπούνισε τον ήξερα καλά. Αντιμνημονιακός του κερατά ήταν κάποτε. Μα πιο πολύ με τσάντισε το γεγονός ότι μαζί του συμφώνησαν καμιά δεκαριά νοματαίοι γύρω-γύρω, το μαγαζί δηλαδή. Ναι, αλλά το 2015, το ΟΧΙ είχε πάρει 70% σε κείνο το χωριό… δεν ξέρω αν με αντιλαμβάνεστε…
Στο μεταξύ, έφυγε κι ο Αλέξης απ’ την κομματική ηγεσία, χάθηκε κάθε συναισθηματικός δεσμός που μπορεί να είχαν οι συμπατριώτες μου με τον Σύριζα. Όσο να πεις, εκείνο το κοπέλι τον Αλέξη το ‘χαν βάλει στην καρδιά τους, μέχρι και με τον Ανδρέα το προσομοίαζαν. Νόμισαν ότι θα τους μοιράσει όσα κι ο συγχωρεμένος… αμ δε. Οπότε τώρα, με το εκλογικό αποτέλεσμα και με το φευγιό του αρχηγού, κόπηκε οριστικά το σχοινί που τους ένωσε με την ριζοσπαστική αριστερά. Μόνο ο Παύλος απόμεινε στον πολύ σκληρό (και σιωπηλότατο πια) πυρήνα του, αν την κάνει κι αυτός θα δούμε ποσοστά μονοψήφια.
Διότι τώρα, οι συμπατριώτες μου είναι με το γκουβέρνο, με τον Κυριάκο τους, που όπως λένε «θα κυβερνά μέχρι να βαρεθεί». Κι αφού λοιπόν αυτός θα κυβερνά μέχρι να βαρεθεί, είπαν κι εκείνοι να είναι οπαδοί του μέχρι να βαρεθούν επίσης. «Μα τι κάνεις τώρα;» θα με ρωτήσετε, «τους μέμφεσαι; Εσύ δεν φαγώθηκες να ξαναγυρίσει ο Σύριζα στο 3% και να γίνει πρωθυπουργός ο Κυριάκος; Και τώρα που θριάμβευσε, εσύ καταχεριάζεις τους Κρητικούς συμπατριώτες σου που επιτέλους τον υποστηρίζουν;» Όχι αναγνώστες μου, δεν καταχεριάζω ούτε μέμφομαι κανέναν, απλώς με κάτι τέτοια αλλόκοτα και αστραπιαία που παρατηρώ γύρω μου, με πιάνουν τα φιλοσοφικά μου και στοχάζομαι περί των ανθρώπων, περί της ζωής και περί των κύκλων της.
Επίσης, περί ηρώων και αθλίων στοχάζομαι. Και διαπιστώνω ξανά, πόσο αστραπιαία οι μισητοί μετατρέπονται σε λαϊκούς αγαπημένους κι έπειτα πάλι πίσω, μ’ ένα τσακ οι χιλιοαγαπημένοι λαϊκοί ήρωες επιστρέφουν κλοτσηδόν στην κατηγορία των αθλίων. Τι υπέροχος που είναι ο λαός μας, τελικά… Εκείνος ντε, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος, που λέει κι ο Σολωμός. Ειδικά κάτω χαμηλά, στα νότια, στα μέρη μας…
