Γενικά είμαι επιφυλακτικός με όλους εκείνους που αφιερώνουν την ύπαρξη τους στην υποβοήθηση των αναξιοπαθούντων. Ίσως γιατί εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, οπότε σμίγω τα φρύδια όταν βλέπω άλλους να μην κάνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους παρά μόνο ελεημοσύνη. Από την άλλη πλευρά έχω πλήρη επίγνωση των ελλείψεων του κοινωνικού μας κράτους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δύναμη που αποκτούν με τη δράση τους οι κάθε είδους εθελοντές.
Όσο οι κρατικές δομές πρόνοιας θα είναι λειψές, τόσο θα υπάρχει ανοικτό πεδίο για τον καλοπροαίρετο να βοηθήσει, αλλά και για τον απατεώνα να εκμεταλλευτεί. Η διαχωριστική γραμμή ξέρετε, είναι αδιόρατη. Ειδικά όταν δίπλα στην έλλειψη δομών, υπάρχει και έλλειψη θεσμικών κανόνων που πρέπει να ακολουθούν οι εθελοντικές ομάδες. Εκεί το πράγμα μπερδεύεται ακόμα περισσότερο.
Με αφορμή τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο τα γράφω αυτά, η περίπτωση του οποίου ήρθε σε συνέχεια της Κιβωτού του πατέρα Αντώνιου. Κατηγορούν τον Πολυχρονόπουλο για απάτη και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Δεν μπορώ να ξέρω τι έχει γίνει, ξέρω όμως ότι αυτός ο τύπος τάιζε κόσμο, που τώρα θα μείνει νηστικός. Κι αν στην Κιβωτό μετά την εκδίωξη του παπά και της παπαδιάς διορίστηκε διοίκηση και τα παιδιά της δομής δεν έμειναν στον δρόμο, με την «κοινωνική κουζίνα» δεν θα γίνει το ίδιο. Τα καζάνια δεν θα ξαναγεμίσουν φαγητό προς διανομή.
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ούτε τον ξέρω, ούτε τον έχω συναντήσει ποτέ τον άνθρωπο. Απλώς έχω επίγνωση ότι το κράτος μας είναι κανονικός Ιανός. Μπορεί το ένα μέρος του, ο εισαγγελέας ανηλίκων για παράδειγμα, να στέλνει ξέμπαρκα παιδιά σε μια εθελοντική δομή διότι δεν υπάρχει κρατική να τα υποδεχτεί και ένας άλλος εισαγγελέας παρά δίπλα να κατηγορεί την ίδια δομή για παράνομο πλουτισμό και απατεωνιές.
Έχουν γίνει και ξαναγίνει αυτά. Η μια πλευρά του κράτους να δοξάζει έναν άνθρωπο καθώς καλύπτει κρατικές ελλείψεις κι η άλλη πλευρά να προσπαθεί να τον χώσει φυλακή. Εδώ θέλει τεράστια προσοχή. Ξέρετε πόσο εύκολα ανοίγουν τρύπες στην υπάρχουσα κοινωνική προστασία και προσφορά, που μετά δεν κλείνουν με τίποτα; Εγώ δεν λέω φυσικά ότι όποιος προσφέρει ένα συσσίτιο δικαιούται να κλέβει την αξία άλλων δύο, αλλά δεν νομίζω ότι η μέγιστη ελληνική ρεμούλα γίνεται από τις εθελοντικές οργανώσεις.
Χρειάζεται ένα κάποιο μέτρο και στη διαχείριση των πραγμάτων. Διότι μπουζουριάζοντας έναν Πολυχρονόπουλο και δυο χαζούς νεόνυμφους ενός φανταχτερού γάμου, οι διωκτικές αρχές κάνουν ασφαλώς το κομμάτι τους και διαφημίζουν τις επιτυχίες τους. Κάνουν όμως δουλειά ή επικοινωνία; Αφήστε που μ’ αυτά που γράφονται, αν υπήρχε και κανένας ιδιώτης που έκανε δωρεές, θα τις κόψει μαχαίρι. Κι έπειτα;
