Θα σας πω την αμαρτία μου. Βλέπω και την οικονομία να αναπτύσσεται και την ανεργία να μειώνεται και τον τουρισμό να χτυπά ρεκόρ κάθε χρόνο και το χρηματιστήριο να σκαρφαλώνει και τους οίκους αξιολόγησης να δίνουν βαθμίδες, αλλά εμένα κάτι με σιγοτρώει εντός μου. Σαν πολύ καιρό πηγαίνουμε στον ίσιο δρόμο και εμείς οι Έλληνες το βαριόμαστε αυτό. Το θεωρούμε μονοτονία, αδράνεια, βαρεμάρα, συμβιβασμό.
Μας λείπουν οι εξυπνάδες που κάνουμε ανά δεκαπενταετία, πεθυμούμε τα ακροβατικά και τις «επαναστάσεις» που στατιστικά κάθε Έλληνας ζει δυο φορές στη ζωή του. Τους οργανωμένους, τους «λογιστές», αυτούς με το καθαρό μυαλό και τους λογικούς στόχους, τους φέρνουμε μεν στην εξουσία όταν ζοριζόμαστε, πλην μετά από ένα διάστημα τους σκυλοβαριόμαστε και ξαναγυρίζουμε στους ονειροπόλους και στους εξεγερμένους. Φύκι στα γρήγορα θέλουμε, οι μεταξωτές κορδέλες αργούν και θέλουν κόπο.
Γι αυτό ανησυχώ λιγάκι εσχάτως. Όχι διότι βγήκαν κάποιοι αγρότες στον δρόμο ή γιατί τα δημόσια πανεπιστήμια πάνε από το κακό στο χειρότερο, αυτά όπως έχω γράψει ήταν αναμενόμενο να γίνουν κάποτε. Απλώς με πιάνει μια γενική ανησυχία διότι πολύς ορθολογισμός βλέπω να επικρατεί στον κορυφή της πυραμίδας και πολλή αποδοχή της πυραμίδας αυτής από τους Ελληνάρες κι αυτό μου βάζει ψύλλους στ’ αυτιά. Καθότι επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι δεν είμαστε τόσο πια ώριμοι, όσο δείχνουν τα σημάδια.
Ναι όλα γύρω μας λένε ότι ο Μητσοτάκης πάει για μεγάλη νίκη στις ευρωεκλογές και για μια τρίτη θητεία όταν θα έρθει η ώρα της εθνικής κάλπης. Αλλά πιάνω γύρω μου μια κάποια μουρμούρα απροσδιόριστου χαρακτήρα που ούτε τον Ανδρουλάκη αποδέχεται, ούτε τον Κασσελάκη ευνοεί, αλλά και τον Μητσοτάκη αρχίζει να τον περνά γενεές δεκατέσσερις. Του φορτώνουν πια πράγματα που πριν δυο χρόνια δεν θα διανοούνταν να του τα χρεώσουν.
Η κούραση μιας παρατεταμένης εξουσίας, θα πείτε. Ενδεχομένως, αν και εγώ τείνω περισσότερο να πιστέψω ότι άρχισαν να μας τρώνε οι πατούσες μας για να ξαναπερπατήσουμε στις στράτες της περιπέτειας. Ξέρετε, να αλλάξουμε το σύστημα, να αλλάξουμε το πολίτευμα, να αλλάξουμε την κοινωνία, να αλλάξουμε την Ευρώπη… γενικώς να τα αλλάξουμε όλα βρε παιδί μου, όπως κάναμε τόσες και τόσες φορές.
Διότι αυτή η διαρκής εξουσία ενός ηγέτη, αυτή η μόνιμη σταθερή πορεία προς τα επάνω στην οικονομία, αυτές οι προγραμματισμένες μεταρρυθμίσεις που γίνονται δίχως παρέκκλιση, είναι τελικά πολύ μονότονο πράγμα. Εμείς στη ζωή μας θέλουμε σασπένς, εκπλήξεις, δράματα, αδρεναλίνη να τρέχει στις φλέβες μας. Τα βλέπω εγώ τα σημάδια να ‘ρχονται και μάλιστα δίχως να ξέρω πίσω από ποια κολώνα θα ξεπροβάλλουν ξαφνικά…
