Το πρόβλημα που παγίως έχουν οι πρωθυπουργοί, είναι ότι για να κυβερνήσουν, πρέπει να εκλέξουν 151 βουλευτές, αλλά μετά δεν γίνεται να ορκίσουν και 151 υπουργούς. Κάποιοι πάντα θα περισσεύουν. On the other hand, το πρόβλημα πολλών βουλευτών είναι ότι έχουν μεν ανάγκη από έναν ικανό αρχηγό που θα οδηγήσει το κόμμα τους στην εξουσία (και τους ίδιους στην εκλογή), αλλά εφόσον αυτός ο αρχηγός είναι ικανός, δεν θα διανοηθεί ποτέ να χρήσει υπουργούς τέτοιους βουλευτές. Θα διέψευδε αυτομάτως την ικανότητά του. Ε, κάπου εκεί ανάμεσα, σκάνε μύτη οι εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις.
Οι οποίες αντιπολιτεύσεις, εννιά στις δέκα φορές δεν έχουν την παραμικρή διαφορά από παρέες γκρινιάρικων παιδιών που ενώνουν τις προσωπικές τους πικρίες για να τις μετατρέψουν –δήθεν- σε ιδεολογική συνιστώσα ή σε πολιτική τάση. Σαχλαμάρες. Τους τη βαράει που δεν έχουν γίνει υπουργοί ή που έγιναν για λίγο και ξαναβρέθηκαν εκτός ή που είναι υπουργός ο βασικός τους ανταγωνιστής στην εκλογική τους περιφέρεια… οπότε όλα όσα κάνει η κυβέρνηση, στα μάτια τους φαντάζουν στραβά κι ανάποδα και λανθασμένα και απαράδεκτα και κατακριτέα.
Πλην σε δημοκρατία ζούμε, ακόμα κι αν κινούνται από κούφια φιλοδοξία ή εσωτερική πικρία, έχουν κάθε δικαίωμα να λένε τη γνώμη τους. Μπορεί το πολιτικό εκτόπισμά τους (κατά μόνας και ως άθροισμα) να απέχει παρασάγγας από την πραγματική βαρύτητα του όρου «εσωκομματική αντιπολίτευση», όμως το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού συνεχίζει να ισχύει. Αφού θέλουν να αυτο-ονομάζονται «εσωκομματική αντιπολίτευση της λαϊκής δεξιάς», κανένας δεν δικαιούται να τους πάρει την μπουκιά απ’ το στόμα.
Με μια παραδοχή όμως. Δεν είναι δυνατόν να θέλουν τον Μητσοτάκη αρχηγό που κερδίζει εκλογές, αλλά μόλις εκλέγεται να απαιτούν απ’ αυτόν να κυβερνά όπως -υποθέτουν ότι- θα κυβερνούσε ο Βελόπουλος ή η Λατινοπούλου. Να πάνε ευθύς εξ αρχής να κολλήσουν μ’ αυτές τις δυο απαστράπτουσες προσωπικότητες, να δοκιμάσουν την τύχη τους μαζί τους κι ύστερα να απαιτήσουν από κείνους την εφαρμογή της πολιτικής που επιθυμούν και την υπουργική τους αξιοποίηση.
Το γράφω καθαρά, διότι άλλοι από τους αντιπολιτευόμενους αυτοαναφέρονται ως Σαμαρικοί κι άλλοι ως Καραμανλικοί. Αμ δεν είναι έτσι. Ο Καραμανλής και ο Σαμαράς είναι πλέον εκτός πολιτικής πεδιάς, είναι συνταξιούχοι. Όποιος ασκεί πολιτική στο πεδίο, πρέπει να αναφέρεται σε ενεργούς πολιτικούς, καθότι αυτοί ευνοούνται ή πλήττονται από τις επιλογές του. Όπερ, όποιοι κάνουν εσωτερική αντιπολίτευση στον Κυριάκο, είναι είτε με τον Βελόπουλο, είτε με τη Λατινοπούλου, είτε με τον Νατσιό. Δεν είναι κακό, απλώς θέλουμε να το ξέρουμε.
