Έρχονται κάθε πρωί στο στούντιο σέρνοντας τα πόδια τους. Μπορεί μόλις πέφτει το σήμα της εκπομπής να δίνουν την εικόνα μαχητικών ατόμων που υπερασπίζονται σθεναρά τον Σύριζα και τον Αλέξη, εκτός τηλεοπτικού αέρα όμως είναι να τους κλαίνε οι ρέγκες. Αμίλητοι, αγέλαστοι, σκοτεινοί, σουφροχείληδες και σμιχτοφρύδηδες, παρακαλάνε εντός τους να τελειώσει η ώρα της καταραμένης εκπομπής και να πάνε κάπου να απομονωθούν. Λογικό είναι, τους καταλαβαίνω.
Εδώ που τα λέμε, με τι κουράγιο να δώσουν αγώνα; Κι αν κατά τη διάρκεια της συζήτησης στον τηλεοπτικό αέρα υψώνουν καμιά φορά τον τόνο της φωνής τους, το κάνουν από υποχρέωση και την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι. Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά όρεξη να τσακώνονται, είναι καταβεβλημένοι και με το ηθικό του καταρρακωμένο. Εδώ που τα λέμε, τι να πει κάποιος που ξέρει ότι είναι είκοσι μονάδες πίσω από τον πρώτο και σε καθοδική τροχιά, σε εκείνον που πάει για δεύτερο θρίαμβο μέσα σ’ ένα δίμηνο;
Πιο εύκολο τους έρχεται να επιτίθενται στους Πασόκους που κάθονται δίπλα τους, διότι τους έχουν άχτι. Στο Πασοκ χρεώνουν την κατάρρευση της απλής αναλογικής και συνακόλουθα τη δική τους εκλογική καθίζηση, οπότε με το παραμικρό επιτίθενται στους εκπροσώπους του Ανδρουλάκη. Όσο κι αν σας κάνει εντύπωση δε, οι Συριζαίοι έχουν ενοχληθεί υπερβολικά από τους πανηγυρισμούς του Πασοκ έξω από τη Χαριλάου Τρικούπη το βράδυ των εκλογών. Είναι τόσο εγωκεντρικοί, που θεωρούν φυσιολογικό να πέφτουμε όλοι μας στα πατώματα όταν πικραίνεται ή στεναχωριέται ο Σύριζα.
Με τους Νεοδημοκράτες πάντως δεν δείχνουν καμιά όρεξη να μαλώνουν. Ακόμα κι όταν λένε για τον Πνευματικό και τους καρκινοπαθείς, ξεψυχισμένα το κάνουν. Πάει η παλιά μαχητικότητα, πάει η οργή, πάει η επαναστατικότητα και η εξεγερτική τους διάθεση. Έχουν βέβαια μια βαθιά εσωτερική πικρία που διακρίνεται δια γυμνού οφθαλμού, απλώς δεν μπορούν να την εκφράσουν δημόσια διότι είναι πικρία κατά του ίδιου του ελληνικού λαού. Πολύ θα ‘θελαν να φωνάξουν προς τους τηλεθεατές ένα «είστε ηλίθιοι ρε» και εκεί θα έδειχναν πραγματική οργή, όμως αυτά δεν λέγονται, σωστά;
Περιμένουν λοιπόν να περάσει το μαρτύριο της σταγόνας, να έρθει η 25η Ιουνίου, να δουν τον Μητσοτάκη να κερδίζει αυτοδύναμος και ελπίζοντας ότι ο Σύριζα θα πάρει έστω ένα 0,1% παραπάνω απ’ αυτό που πήρε τον Μάιο. Διότι αν δεν το πάρει και πέσουν ακόμα πιο χαμηλά, τότε τα πράγματα θα γίνουν ανεξέλεγκτα. Αλλά κι αυτή την ελπίδα θεωρητικώς την διατυπώνουν, ευχή κάνουν, διότι ούτε τρέχουν, ούτε αγωνίζονται, ούτε προσπαθούν να πείσουν κανέναν. Δεν έχουν κουράγιο, στον καλό θεούλη τα έχουν εναποθέσει όλα.
