Τους συναντώ κάθε μέρα και κουβεντιάζω μαζί τους, πριν και μετά την παρουσία τους στο τηλεοπτικό στούντιο. Πότε είναι οπαδοί και συνεργάτες του Κασσελάκη, πότε ανήκουν στην αριστερή αντιπολίτευση. Καμιά φορά οι συνομιλητές μου ανήκουν σε κείνη την κατηγορία που η Τζάκρη ονόμασε «κρυπτοχριστιανούς», δηλαδή σ’ αυτούς που δεν εκδηλώθηκαν μέχρι να δουν που θα κάτσει η μπίλια ή συνεχίζουν να μην πολυεκδηλώνονται μέχρι να δουν ότι παγιώνεται η κυριαρχία Κασσελάκη στο κόμμα.
Τέλος πάντων, συνομιλώ με όλους τους, προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει σε κείνο το κόμμα που από δύναμη εξουσίας έχει μεταβληθεί σε σκιά του παλιού εαυτού του. Συζητώ με καλή διάθεση και με ανοικτές τις κεραίες μου, καθώς θεωρώ σημαντικό να ανιχνεύσω προς τα πού οδεύει ο ένας από τους δυο πόλους του πολιτικού μας συστήματος. Αλλά να ξέρετε πως κι εκείνοι συζητούν πια ανοιχτά, καμία σχέση δεν έχουν με παλαιούς κομμουνιστές που έτρεμαν όπως ο διάολος το λιβάνι τη δημοσιοποίηση προσωπικών απόψεων. Τώρα τα μπουμπουνάνε κι όποιον πάρει ο χάρος.
Ξέρετε, λοιπόν, τι έχω διαπιστώσει από τις κουβέντες που κάνω μαζί τους; Ότι το χάσμα που διαπερνά τον Σύριζα δεν είναι κυρίως πολιτικό ή ιδεολογικό, είναι ψυχολογικό. Μιλάς με στελέχη της αριστερής πτέρυγας και δείχνουν τέτοια απέχθεια απέναντι την καινούρια κατάσταση, που θαρρείς πως εκστομίζοντας το όνομα Κασσελάκης θα φτύσουν χάμω με σιχασιά. Μιλάς με οπαδούς του καινούριου αρχηγού και μόλις πιάσουν στο στόμα τους τα ονόματα των αντιπολιτευόμενων συντρόφων τους, το μάτι τους κυριολεκτικά γυαλίζει. Μιλάμε για βαρύ ψυχολογικό σχίσμα.
Ό,τι κι αν αναλύσεις στους εκφραστές των δύο στρατοπέδων, είτε το ύφος, είτε τα λόγια, είτε τους χαρακτηρισμούς, είτε τις ειρωνείες, μόνο αδιέξοδο δείχνει. Κανένα σημείο σύγκλισης, καμία αίσθηση στοιχειώδους ενότητας, καμία διάθεση συνεννόησης. Η σωστή λέξη είναι «αλληλομισούνται». Οι μεν βλέπουν τους Κασσελακικούς ως καταληψίες του σπιτιού τους, οι δε βλέπουν τους αντιπολιτευόμενους ως πέμπτη φάλαγγα του εχθρού. Με αυτό το κλίμα ως βάση, καμιά κομματική διαδικασία δεν μπορεί να βοηθήσει. Αντιθέτως όλες τους μετατρέπονται σε πεδία έκφρασης και εμβάθυνσης του μίσους που ήδη υπάρχει. Χαιρετίσματα λοιπόν. Το τελικό «κραχ» είναι απλώς θέμα χρόνου.
