Οι Iσραηλινοί, σε όλες τις συνεδριάσεις όλων των σοβαρών κρατικών οργάνων και επιτροπών, φέρνουν πάντα έναν ανώτατο υπάλληλο του οποίου η μοναδική δουλειά είναι να σπάει τα νεύρα των υπολοίπων. Να φέρνει αντιρρήσεις, να επικαλείται τα πιο απίθανα σενάρια, να κάνει τις πιο απίθανες (δήθεν ή πραγματικές) αποκαλύψεις, να λειτουργεί ως ξεροκέφαλος ή ως ψεκασμένος ανάμεσα σε λογικούς και ορθολογιστές. Γιατί το κάνουν αυτό;
Για να αποφεύγουν τον πειρασμό της εύκολης ομοφωνίας και της βολικής απόφασης δίχως τη βάσανο της αμφισβήτησης. Για να υποχρεώνονται οι ομάδες που συνεδριάζουν για σοβαρά ζητήματα, να αποφασίζουν αφού έχουν εξετάσει όλα τα πιθανά και τα απίθανα σενάρια, ακόμα και τα πιο εξωπραγματικά. Για να το κάνουν, προφανώς θα έχει καεί η γούνα τους. Και για να ακολουθείται εδώ και δεκαετίες αυτή η μέθοδος (που πουθενά αλλού δεν είναι θεσπισμένη επίσημα) θα έχει αποδώσει στην πράξη.
Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι ξέρω πώς γίνεται από τα κόμματα η επιλογή του πολιτικού προσωπικού τους. Πώς και ποιοι αποφασίζουν αυτούς που σήμερα θα κατέβουν βουλευτές και αύριο θα γίνουν υπουργοί. Να ξέρετε ότι ο τρόπος είναι από πρόχειρος μέχρι και παντελώς γελοίος, το λέω έτσι απλά. Και μετά σκάνε πίσω από τις κολώνες κάτι Πάτσηδες που τρελαίνουν και τον κόσμο και το ίδιο το κόμμα που τους έχει στους κόλπους του.
Κανένα τρίμηνο-εξάμηνο πριν τις εκλογές αναλαμβάνει κάποιος στενός συνεργάτης του αρχηγού, φτιάχνει μια ομαδούλα γύρω του, παίρνουν δυο χιλιάδες βιογραφικά απ’ όλη την Ελλάδα κι αρχίζουν να τα κοιτάνε. Η συνήθης ερώτηση είναι «πόσους σταυρούς θα μας φέρει αυτός» και η δεύτερη συνήθης είναι «τίνος είναι τούτος (ή τούτη) μέσα στο κόμμα». Όλοι από κάποιον μεγαλοσχήμονα στηρίζονται, αυτό είναι γνωστό.
Αν τους κάνουν τα τυπικά του προσόντα, αν έχει και την υποστήριξη κάποιας εσωκομματικής ομάδας κι αν κουβαλάει σταυρουλάκια, έχει λήξει το θέμα. Μετά ρωτάνε κανέναν από την περιοχή «είναι εντάξει η τάδε ρε;», ρίχνουν και μια ματιά στα social media του μήπως κι έχει αναρτήσει καμιά χοντράδα και την πήρε την υποψηφιότητα ο (ή η) φέρελπις. Κι αν από κάποιους εκφραστεί αντίρρηση, η απάντηση είναι δεδομένη. «Έλα μωρέ, είναι της άλλης ομάδας, γι αυτό».
Εγώ μια απλή πρόταση έχω να κάνω. Πριν χρήσουν υποψήφιο τον οποιονδήποτε, κατά το ισραηλινό σύστημα, να καλούν τον πιο καφενόβιο, τον πιο αντιδραστικό και τον πιο φαρμακιάρη της περιοχής ή της πόλης. Και να τον ρωτούν. Και μετά να ψάχνουν αυτά που θα ακούσουν.
Μπορεί τα 998 απ’ αυτά που θα μάθουν να είναι φρικτές συκοφαντίες και κακεντρεχή κουτσομπολιά. Αλλά τα άλλα δύο που θα έχουν δόση αλήθειας, τα επίσημα κανάλια δεν θα τα πουν ποτέ στο κόμμα. Μόνο το καφενείο τα ξέρει αυτά. Αλλά συνήθως, αυτά που ξέρει προκαταβολικά το καφενείο, αυτά σκάνε τελικά στα μούτρα των υπευθύνων.
