Θα σας πω τι συλλαμβάνω από την κοινωνία σε σχέση με τα μπλόκα των αγροτών. Δεν παριστάνω τον αυθεντικό εκφραστή των λαϊκών διαθέσεων, αλλά κάτι θαρρώ πως καταλαβαίνω μιλώντας με τους ανθρώπους της γύρω μου καθημερινότητας. Το κλίμα είναι τελείως διαφορετικό από κείνο που υπήρχε τις προ μνημονίων και κρίσης εποχές. Τότε ο αστικός πληθυσμός δε χώνευε τον αγροτικό, ή τουλάχιστον τον αγροτικό που έκοβε στα δυό ή στα τέσσερα τη χώρα. Ούτε οι αγρότες χώνευαν τους πρωτευουσιάνους τότε.
Αυτές οι εποχές πέρασαν, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Μάχη για τον διαμοιρασμό του χρήματος γινόταν τότε, όπως το ίδιο γίνεται και τώρα. Μόνο που τότε οι διάφορες ομάδες πάλευαν να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο από τα δανεικά, τώρα υπάρχει μικρό αλλά υγιές πλεόνασμα να κατανεμηθεί. Επίσης, διαγκωνιζόμαστε για να κατανεμηθεί το κόστος του πληθωρισμού που χτυπά και τις αγροτικές και τα αστικές περιοχές, με αποτέλεσμα να διεξάγεται μάχη για την κατεύθυνση της επιδοματικής πολιτικής.
Πάντως, δεν υπάρχει εκείνη η παλιά αντιπαλότητα που βλέπαμε πριν μια εικοσαετία. Όπου οι αγρότες έβριζαν του «Κολωνακιώτες τεμπέληδες που τους ταΐζει η σκληρά εργαζόμενη και άσχημα αμειβόμενη αγροτιά», με τους κατοίκους των πόλεων να βρίζουν τους «μεγαλοαγρότες που βάζουν τους Αλβανούς να δουλεύουν κι εκείνοι τρώνε τις επιδοτήσεις στα μπουζουκομάγαζα του κάμπου». Πέρασαν αυτά. Τώρα ο Αθηναίος δείχνει να συμπαθεί και να καταλαβαίνει τον αγρότη που κατεβαίνει με το τρακτέρ του κι ας ξέρει ότι συχνά κινείται με κομματική εντολή κι ας χλευάζει τα φολκλόρ των μπλόκων με τις φασολάδες και τα τοιαύτα.
Γενικώς υπάρχει σχετική αλληλεγγύη, μάλλον συνέβαλαν τα σκληρά χρόνια της οικονομικής κρίσης, άλλαξαν και οι γενιές, οι παλιοί που τα ‘λεγαν αυτά αποσύρθηκαν ή πέθαναν. Σήμερα τους συμπαθεί (ακόμα) ο κόσμος τους αγρότες, καταλαβαίνει ότι περνάνε δύσκολα σαν όλους, δεν τους ρίχνει την ευθύνη για την άνοδο των τιμών των τροφίμων. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό, πάντως σήμερα αυτό είναι το κλίμα.
Οπότε καλά κάνει η κυβέρνηση και δεν τσαμπουκαλεύεται απέναντι στους απεργούς, ούτε τους συκοφαντεί, ούτε κινητοποιεί μηχανισμούς κοινωνικού αυτοματισμού. Να έχει βέβαια συνείδηση πως όσα κι αν δώσει οι αγρότες δεν θα φύγουν. Θα το κάνουν όταν βαρεθούν ή όταν πάρουν εντολή, οπότεη κυβέρνηση πρέπει να δώσει αλλά να είναι λελογισμένη στις παροχές της. Η δημοσιονομική σταθερότητα προέχει, μην ξαναπάμε στα 500 εκατομμύρια του Χατζηγάκη που τα πληρώναμε για μια εικοσαετία με αίμα. Είμαστε πια στα χρόνια της λογικής, σωστά;
