«Το άγχος σκοτώνει», θα πρέπει να γράφουν οι πινακίδες στους διαδρόμους της Βουλής, αλλά και των κομματικών γραφείων όλων των κομμάτων. Η πολιτική, είναι ένα παιχνίδια για μεγάλα και σκληρά παιδιά, τα οποία γνωρίζουν πως η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα είναι πολύτιμοι σύμμαχοι στη λήψη αποφάσεων, σε αντίθεση με το άγχος που θεωρείται η «μαμή των λαθών».
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, έφεραν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στην τρίτη θέση μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που προφανώς προκάλεσε σοκ στην ηγεσία του, η οποία μετά από μία σύντομη, αλλά ασταθή, δημοσκοπική ανάταση, είδε τα ποσοστά του κόμματος καθηλωμένα και ελαφρώς μειωμένα.
«Τι μέλλει γενέσθαι;» θα σκέφτηκαν και κατά τη διάρκεια κάποιου brain storming προφανώς έριξε στο τραπέζι το κυριακάτικο δημοσίευμα, χωρίς καν να μπει στον κόπο να εξετάσει ενδελεχώς όλα όσα είχαν προηγηθεί τους προηγούμενους μήνες.
Αμέσως, ο Ν. Ανδρουλάκης έσπευσε να καταθέσει πρόταση μομφής για την κυβέρνηση, με την άφατη σκέψη να ηγηθεί του αντι-Μητσοτακικού μετώπου, κατά τα πρότυπα του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου των προηγούμενων χρόνων και να προσποριστεί έτσι εκλογικά οφέλη.
Τον ακολούθησαν ασμένως οι νεο-κομμουνιστές της Νέας Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η Πλεύση Ελευθερίας και η Ελληνική Λύση. Ομολογουμένως πρόκειται για την πιο ετερόκλητη «συμμαχία» στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία. Ηγέτες και κόμματα με διαμετρικά αντίθετα προγράμματα και πολιτικές, ζητούν πριν καν κλείσει χρόνος από τις προηγούμενες εθνικές εκλογές, να παραιτηθεί η κυβέρνηση. Πρωτότυπο κι αντάξιο της σουρεαλιστικής πολιτικής σκηνής που παρουσιάζεται στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Το πρόβλημα (τους) είναι πως κάθε κόμμα που στηρίζει την πρόταση μομφής, το κάνει για δικούς του, ιδιοτελείς λόγους, είτε για να κοντύνει κάποιον άλλο «σύμμαχο», είτε για μη δείξει πως δεν ενδιαφέρεται για τη φθορά της κυβέρνησης και δεν επιδιώκει την πτώση της.
Το άγχος, όντως σκοτώνει και την πολιτική. Η ασθμαίνουσα κατάθεση μορφής, μπορεί να έχει τα ακριβώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, για έναν και μόνο λόγο: γιατί εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστεί το θέμα η κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να λύσει και πολλά δικά της ζητήματα που χρονίζουν και εξοργίζουν τους πολίτες.
Μπορεί επιφανειακά, σαν μία οικογενειακή φωτογραφία, να φαίνεται πως σύσσωμη η αντιπολίτευση (και όχι μόνο τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, όπως αυτάρεσκα τα αποκάλεσαν κάποιοι) επιδιώκει την πτώση της κυβέρνησης, μα το ερώτημα που προκύπτει εντελώς αβίαστα είναι: τι θα γίνει σε περίπτωση που μαζί με τις ευρωεκλογές διεξαχθούν και οι εθνικές εκλογές; Θα μπορέσουν όλοι όσοι σήμερα επιδιώκουν την πτώση της κυβέρνησης να συγκεντρώσουν, αφενός τον αναγκαίο αριθμό εδρών για τον σχηματισμό κυβέρνησης και, αφετέρου, να τα βρουν μεταξύ τους, από τη στιγμή που οι όλοι διαφωνούν με όλους ακόμη και για τα βασικά.
Η «συμμαχία» είναι τυχοδιωκτική, ασταθέστατη και ετοιμόρροπη. Ωστόσο, η πολιτική είναι παίγνιο δύσκολο κι απαιτητικό και όποιος μπει σε αυτόν τον χορό, θέλει δε θέλει θα χορέψει μέχρι το τέλος.
