Ας ξεκινήσουμε με τη φράση του Τσόρτσιλ «Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα».
Ναι, το δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι τέλειο, χρειάζεται πολλή και διαρκής δουλειά για να βελτιώνεται μέσα από την κριτική επανεξέταση των πεπραγμένων, την αναγνώριση των λαθών και των προσπαθειών για τη θεραπεία τους. Το δημοκρατικό πολίτευμα προχωράει διαρκώς αναθεωρώντας τον εαυτό του, αφήνοντας πολλές φορές πίσω του λανθασμένες πολιτικές.
Το δημοκρατικό πολίτευμα, δεν είναι σταθερό, αιώνιο και αμετακίνητο, μα μία διαρκής διεργασία εμπλουτισμού με νέες ιδέες και πρακτικές, με κριτική θεώρηση των πραγμάτων και τη μόνιμη παραδοχή πως θα μπορούσε να προχωρήσει καλύτερα αν δεν έκανε το άλφα ή βήτα λάθος. Το δημοκρατικό πολίτευμα αλλάζει διαρκώς και έτσι πρέπει.
Ανάμεσα στις αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες και απαραίτητες για τη βελτίωση της δημοκρατίας στη χώρα μας, είναι το δικαίωμα στην επιστολική ψήφο. Με τον τρόπο αυτό, διευρύνεται το εκλογικό σώμα, αίρονται αποκλεισμοί που επιβάλει ο χρόνος και οι αποστάσεις και, κυρίως, ο πολίτης έχει το δικαίωμα στην επιλογή του τρόπου με τον οποίο θέλει να καταγραφεί η δική του, προσωπική αξιολόγηση του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τις πολυδάπανες μετακινήσεις τόσο των ετεροδημοτών, όσο και των Ελλήνων της διασποράς με τα ενοικιαζόμενα αεροπλάνα, καράβια και λεωφορεία. Η εποχή αυτή έμεινε για πάντα στο παρελθόν. Δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω, όσο κι αν προσπαθούν να την επαναφέρουν ορισμένοι που ζουν αγκαλιά με φαντάσματα άλλων εποχών.
Πέραν όλων αυτών, νομίζω πως η εν λόγω πρωτοβουλία της κυβέρνησης, ήταν μία θαυμάσια ευκαιρία για τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, με τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις τους, να κάνουν με σύμπνοια ένα μεγάλο βήμα για τη δημιουργία κλίματος συναίνεσης που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει η ελληνική κοινωνία σε ένα τόσο ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον με τις δύσκολες απαιτήσεις και την ικανότητα ελιγμών που απαιτείται.
Τούτων λεχθέντων, μπορώ να κατανοήσω με ευκολία τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στην επιστολική ψήφο, αφού είναι γνωστό πως ότι δεν ελέγχει απόλυτα το ίδιο, το θεωρεί εκ προοιμίου αντιδραστικό και αντιδημοκρατικό (sic).
Η παλινωδία του ΠΑΣΟΚ στο εν λόγω ζήτημα, θα πρέπει κατά το μάλλον ή ήττον στην προσπάθειά του όχι απλά να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να δείξει πως παίρνει κεφάλι (δημοσκοπικά) στον πολύπαθο χώρο της ελληνικής κεντροαριστεράς.
Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι παραπάνω από αντιφατική. Έχοντας εκλέξει ως αρχηγό έναν Έλληνα της διασποράς, με διάφορα προσχήματα, τα οποία δεν αντέχουν στον έλεγχο της κριτικής, υιοθετεί μία στάση αντιφατική ακόμη και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει με κοινοβουλευτικά κόμματα να κάνουν αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, προβάλλοντας διαρκώς μια εμμονική άρνηση σε όλα, είτε γιατί δεν έχουν δικές τους προτάσεις, είτε γιατί διαγκωνίζονται μεταξύ τους για την πρωτοκαθεδρία σε ένα πολιτικό χώρο που διακρίνεται για τη ρευστότητα και την αστάθειά του, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Πιθανόν, κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό τους να εμφιλοχωρεί ο φόβος που μία επέκταση του δικαιώματος της επιστολικής ψήφου, ίσως αλλάξει και τόσο την πολιτική στάση, όσο και την εκλογική συμπεριφορά μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, ιδιαίτερα από τις νεότερες γενιές, ο οποίες πορεύονται στη ζωή απαλλαγμένες από τα φαντάσματα του παρελθόντος και τα τραύματα της μεταπολεμικής ιστορίας.
Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως, το ζήτημα είναι μην μετά από λίγα χρόνια μιλάμε ξανά για περίοδο χαμένων ευκαιριών ως προς την επίτευξη ενός διαφορετικού πολιτικού κλίματος και τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για την ανάδειξη ενός άλλου υποδείγματος πολιτικής δράσης και συμπεριφοράς, μακριά από κομματικές ιδιοτέλειες και παροξυσμούς φανατικών.
Μάλλον, έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε εκεί. Υπομονή.
