Ο ανορθολογισμός έχει βαθιές ρίζες στη χώρα μας και απατάται οικτρά όποιος νομίζει πως ηττήθηκε ή βρίσκεται σε υποχώρηση. Απλά, κάθε φορά, περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εκδηλωθεί και να δηλητηριάσει τη δημόσια ζωή.
Πρόκειται για μία «ιδεολογία», η οποία δεν κρύβει την απέχθειά της προς την επιστήμη και τα επιτεύγματά της, τις αξίες και τις αρχές της ανοιχτής κοινωνίας, κυρίως όμως, τον ίδιο τον άνθρωπο στην απόλυτη χειραγώγηση του οποίου σκοπεύει μέσω των δεισιδαιμονιών και των θεωριών συνωμοσίας.
Ο ανορθολογισμός «στρατολογεί» κυρίως ανθρώπους με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, οι οποίοι θεωρούν πως «καταδιώκονται από την ελίτ των μορφωμένων» με «στόχο την περιθωριοποίησή τους». Εκφράζεται κυρίως μέσω διαφόρων εκκλησιαστικών και παραεκκλησιαστικών μηχανισμών που βρίσκονται εκτός των τειχών της Εκκλησίας της Ελλάδας και τελευταία μέσω κομμάτων στην ελληνική Βουλή.
Εκεί, στα έδρανα του κοινοβουλίου, βρέθηκε βουλευτής του κόμματος «Νίκη», ο οποίος κατέθεσε επίκαιρη ερώτηση διακινώντας ψευδείς και παραπλανητικές ειδήσεις σχετικά με τον εμβολιασμό κατά του Covid-19. Η αναπληρωτής υπουργός Υγείας, απαντώντας στην επίκαιρη ερώτηση στην Ολομέλεια, χαρακτήρισε «απαράδεκτο, με αυθαίρετα επιχειρήματα και διαστρεφόμενες έρευνες να παραπλανάτε και να τρομοκρατείτε τους πολίτες, διασπείροντας fake news» κατά των εμβολίων της Covid-19. Αυτό, είπε, «είναι τρομακτικά λυπηρό για εκλεγμένο βουλευτή και ιατρό».
Το τρομακτικό στην εν λόγω υπόθεση είναι πως αυτός που διακίνησε τις ψευδείς, διαστρεβλωμένες και παραπλανητικές «εκθέσεις» είναι γιατρός, δηλαδή άνθρωπος που ορκίστηκε να προστατεύει την ανθρώπινη ζωή με κάθε τρόπο και πρόσφορο μέσο.
Βέβαια, εκπροσωπώντας αυτό το κόμμα, ο κ. Νίκος Παπαδόπουλος, φαίνεται πως θέτει υπεράνω της επιστημονικής αλήθειας την κομματική, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχει στην υγεία των πολιτών η επιπόλαιη και ανεύθυνη συμπεριφορά του.
Στην πραγματικότητα, όλους αυτούς δεν τους ενδιαφέρουν ούτε ο άνθρωπος, ούτε το κοινωνικό σύνολο, επειδή τα βλέπουν απλά ως εργαλεία για την επίτευξη ενός ανώτερου σκοπού, ο οποίος στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα θεοκρατικό μοντέλο κοινωνίας. Εννοείται πως οι ίδιοι ως «πεφωτισμένοι» θα αναλάβουν την «πνευματική καθοδήγηση» των «πιστών» και θα φροντίσουν με μεσαιωνικούς τρόπους τον «σωφρονισμό των απολωλότων προβάτων».
Όσο εφιαλτικό κι αν ακούγεται, είναι πικρή η διαπίστωση πως ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας γοητεύεται από τέτοιου είδους ιδέες, θεωρώντας πως υπάρχει κάποιος «χρυσός αιώνας», κυρίως στον προνεοτερικό, κοινοτικό τρόπο ζωής, όπου όλοι ζούσαμε ευτυχισμένοι κουβαλώντας νερό από τη βρύση και πεθαίνοντας από διάφορες αρρώστιες, τις οποίες έχει εξαφανίσει η πρόοδος της ιατρικής επιστήμης.
Θα μου πει κανείς, μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα; Θα τους πρότεινα να επισκεφτούν ένα από τα μοναστήρια αποτειχισμένων κληρικών ή ιερών καθιδρυμάτων άλλων, περίεργων δογμάτων και να συζητήσουν με το εκκλησίασμά τους. Θα εκπλαγούν δυσάρεστα, ανακαλύπτοντας πως στην ελληνική επικράτεια λειτουργούν κοινότητες ανθρώπων σε παράλληλες πραγματικότητες, με παράλληλα αξιακά συστήματα, εχθρικά προς την ανοιχτή κοινωνία.
Πρόκειται για μία ακόμη εκδοχή δυστοπικής κοινωνίας, παρόμοια με εκείνη που περιέγραψε ο Τζωρτζ Όργουελ στο έργο του «1984», μόνο που αυτή τη φορά είναι πασπαλισμένη με μειλίχιο ύφος, τεχνηέντως επιλεγμένα αποσπάσματα της θρησκευτικής γραμματείας και άφθονο ψευδοπατριωτισμό.
Παρόμοιες απόπειρες δηλητηρίασης του δημόσιου λόγου και της κοινής γνώμης, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες όχι μόνο για την υγειονομική ασφάλεια και την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας, αλλά και για το πολιτικό σύστημα. Μπορεί σήμερα να αμφισβητούν το τεράστιο έργο και τη σπουδαία προσφορά της επιστήμης, αύριο όμως ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως δεν θα θέσουν εν αμφιβόλω τις βασικές αρχές της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος, επικαλούμενοι μία «εξ Αποκαλύψεως» προσταγή;
Η αντιπαράθεση με την ελληνο-βαλκανική εκδοχή του ανορθολογισμού, όπως αυτός μεταμφιέζεται κάθε φορά, θα πρέπει να είναι μέλημα των κομμάτων του δημοκρατικού, ευρωπαϊκού τόξου. Η αβελτηρία θα έχει τεράστιο πολιτικό κόστος, το οποίο μπορεί να μην μεταφράζεται σε ψήφους, σίγουρα όμως, λειτουργεί ανασταλτικά σε κάθε κίνηση προόδου της κοινωνίας, αποτελώντας τη βασική, ίσως, τροχοπέδη της.
