Η πολιτική έχει δύο σκέλη: το θεωρητικό και το πρακτικό. Πρώτα συλλαμβάνεις μία ιδέα και στη συνέχεια προσπαθείς την υλοποιήσεις. Η ιδέα πρέπει να έχει κοινωνικό αντίκρισμα, δηλαδή να ανταποκρίνεται σε μια ανάγκη των ανθρώπων και η πρακτική θα πρέπει να δίνει λύση, αποδεκτή από την πλειονότητα τουλάχιστον.
Την τελευταία δεκαπενταετία, το πρώτο σκέλος της πολιτικής, η θεωρία ή οι θεωρίες είχαν την τιμητική τους, ιδίως οι προερχόμενες από την αριστερά. Για το μόνο που δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς, είναι οι ευφάνταστες ονομασίες θεωριών, οι προκλητικοί όροι και έννοιες, διανθισμένες πάντα με το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο.
Το πρόβλημα ξεκινούσε από εκεί. Θεωρίες που είχαν διαβάσει, παλιότερα των μαρξιστών - λενινιστών και στη συνέχεια διαφόρων εκπροσώπων της γαλλικής, κυρίως, διανόησης, μεταφέρονταν μηχανιστικά - για να χρησιμοποιήσω έναν πολύ αγαπημένο τους όρο - στο δημόσιο χώρο, προς τέρψη των οπαδών και άγρα ψηφοφόρων. Διατυπώθηκαν οι πιο απίθανες, εξωπραγματικές και ανεφάρμοστες θεωρίες, με το πρόσχημα του αγώνα κατά του καπιταλισμού, ενώ την ίδια στιγμή αγνοούσαν επιδεικτικά τις αλλαγές που είχαν συμβεί και επηρέαζαν τόσο τη σκέψη, όσο και τη δράση των ανθρώπων.
Αντί να προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις για συγκεκριμένα προβλήματα, πελαγοδρομούσαν σε διάφορες νεφελώδεις ιδέες, διατυπωμένες με τους γνωστούς πομφόλυγες της αριστερής, πολιτικής εκκλησιολογίας. Κύριο χαρακτηριστικό τους, η μετάθεση της επίτευξης μιας ανεκτής ζωής, διαρκώς σε ένα αόριστο μέλλον γενικευμένης ευτυχίας και πανανθρώπινης ειρήνης.
Στο μεταξύ, η κοινωνία, αφού πέρασε με επιτυχία τις δύσκολες εξετάσεις της ωρίμανσης, κατανοώντας πως η οργή και η αγανάκτηση για τη χρεοκοπία της χώρας, μπορεί μεν να διασκεδάζει λίγο το θυμικό, στην πραγματικότητα, όμως, δεν προσφέρει καμία λύση. Βοήθησε και ο πανδαμάτωρ χρόνος σε αυτό και έτσι, όλοι εκείνοι που θεωρούσαν πως αρκεί μία πολιτική απόφαση για να αλλάξουν τα πράγματα, πείστηκαν πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Η προσγείωση ήταν απότομη, αλλά σωτήρια.
Σταδιακά, η κοινωνία έφυγε μπροστά, αναζητώντας απαντήσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα, προβλήματα της καθημερινής της ζωής, αλλά και των προοπτικών της γενικότερα. Δεν ήθελε πλέον να συζητάει στις πλατείες, όπου σε τραπεζάκια χασαποταβέρνας, κάθονταν στη σειρά διάφοροι πεφωτισμένοι διανοούμενοι και τους υποδείκνυαν το σωστό, τη στιγμή που οι ίδιοι έκαναν το εντελώς αντίθετο.
Θυμηθείτε τις προτάσεις για την επιστροφή στη δραχμή, από ανθρώπους που είχαν μεταφέρει τα κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα περιουσιακά τους στοιχεία, στις τράπεζες του κακού, δυτικού καπιταλισμού. Δικαιώθηκε για άλλη μία φορά ο Αβραάμ Λίνκολν, όταν έλεγε: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό».
Η ατυχία τους ήταν πως βρέθηκε στο δρόμο τους ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος έχει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση περί πολιτικής, την οποία αφομοίωσε κατά τα χρόνια της εργασίας του σε μεγάλους οργανισμούς. Γνωρίζει από στοχοθεσία, οργανογράμματα, έλεγχο των αποφάσεων και άμεση αντίδραση στα λάθη και τις αστοχίες.
Η ελληνική κοινωνία, ενδόμυχα αναζητούσε πλέον έναν άνθρωπο, ο οποίος θα μπορούσε να μιλήσει μαζί στη γλώσσα που καταλαβαίνει αυτή και όχι οι άεργοι διανοούμενοι στα υψίπεδα του Κολωνακίου, όπου ανάμεσα στο εσπρέσο και το κρουασάν, αντιδικούν για το ποιος θα σώσει καλύτερα τον κόσμο.
Ο Μητσοτάκης έφερε το παράδειγμα της εφαρμοσμένης πολιτικής στη ζωή της χώρας. Το να ισχυριστεί κανείς πως δεν έχει κάνει λάθη, σε επιλογές, σε πρόσωπα, σε πολιτικές, θα ήταν απλά κοντόφθαλμο. Ωστόσο, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, πολλές φορές βγήκε δημόσια και παραδέχτηκε το λάθος τους, προσπάθησε να το διορθώσει και, κυρίως, να μην το επαναλάβει. Από την άλλη πλευρά, αντί να αναλώνεται σε ατέρμονες ιδεολογικές - θεωρητικές συζητήσεις, επιδόθηκε σε έναν μαραθώνιο επίλυσης διαφόρων πρακτικών προβλημάτων που απασχολούν τους πολίτες.
Δεν τα κατάφερε πάντα, άλλες φορές λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, ίσως ικανοποιητικά, έλυσε διάφορα προβλήματα, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα και μία αίσθηση πως κάτι κινείται, πως κάτι αλλάζει και οι πολίτες θέλησαν να μη μείνουν πίσω από αυτή τη διαδικασία. Αυτό ήταν, είναι το κλειδί της επιτυχίας του. Το αν θα συνεχίσει να το κάνει, θα το διαπιστώσουμε πολύ σύντομα.
