Απομένουν μόνο λίγες εβδομάδες από τις ευρωεκλογές και τα κόμματα, τουλάχιστον τα τρία μεγάλα ή μεσαία της σημερινής Βουλής, παρουσιάζουν τους υποψηφίους τους. Εννοείται πως διαγκωνίζονται ποιο θα προσελκύσει περισσότερους αναγνωρίσιμους στο ευρύ κοινό και έτσι καταφεύγουν στις συνεργασίες με παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών, πανελίστες (τι λέξη κι αυτή!), πρώην ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς, δημοσιογράφους κ.λπ. celebrities.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο νομίζουν πως θα δελεάσουν άλλους, πέραν των κομματικών τειχών, ώστε τη βραδιά των εκλογών να πανηγυρίσουν και να ανακηρύξουν εαυτόν πραγματικό νικητή των εκλογών.
Υπήρξαν και μεταγραφές αεροδρομίου, όπου διαπιστώσαμε οι επίμονοι παρατηρητές της πολιτικής επικαιρότητας, τις μεταπηδήσεις από το ένα κόμμα στο άλλο, υποψηφίων που θεωρούν ότι ο πρότερος βίος δημοσιότητας, είναι το εισιτήριο για τις Βρυξέλλες και την απόλαυση της ζωής μακριά από το καμίνι της εσωτερικής πολιτικής σκηνής.
Το Ευρωκοινοβούλιο, εδώ και πολλά χρόνια, έχει αυξημένες, θεσμικές αρμοδιότητες στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει πάψει από καιρό να είναι ένα βολικό parking ή μία τιμητική αποστρατεία.
Στην ολομέλεια και στις επιτροπές του Ευρωκοινοβουλίου συζητιούνται και λαμβάνονται αποφάσεις που επηρεάσουν τη ζωή των πολιτών και στις 27 χώρες - μέλη της Ένωσης.
Η θέση και ο ρόλος του ευρωβουλευτή απαιτεί γνώσεις, δεξιότητες, επικοινωνιακό χάρισμα, βαθιά πολιτική κουλτούρα και, κυρίως, την ικανότητα να ακούει τη φωνή της κοινωνίας και να δραστηριοποιείται προς όφελος της πατρίδας. Το γράφω αυτό, γιατί κατά τη διάρκεια της θητείας της σημερινής σύνθεσης του Ευρωκοινοβουλίου, διαπίστωσα με μεγάλη μου λύπη, ευρωβουλευτές να απεργάζονται τη συκοφαντία και τη δυσφήμιση της χώρας, προκειμένου να υπηρετήσουν τα ευτελή και ιδιοτελή κομματικά - ιδεολογικά τους στερεότυπα.
Κοντολογίς, από τις επιλογές των ψηφοφόρων εξαρτάται το ποιος θα μας εκπροσωπήσει στον δύσκολο, δύσβατο και ορισμένες φορές επικίνδυνο στίβο της ευρωπαϊκής πολιτικής, τη στιγμή που αφενός η Ε.Ε. αντιμετωπίζει πρωτόγνωρες απειλές και, αφετέρου, διακυβεύονται τα εθνικά συμφέροντα πολλών κρατών, τα οποία αν και ανήκουν σε αυτή, έχουν ανταγωνιστικές φιλοδοξίες.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε δύο ακόμη προβλήματα που δεν συζητήθηκαν καθόλου στον δημόσιο διάλογο: α) την έλλειψη ηγεσίας στην Ε.Ε. και β) τις αποτυχημένες προσπάθειες του αυτοαναπαραγώμενου μηχανισμού της Ε.Ε. (Κ.Α.Π., Πράσινη μετάβαση, αποβιομηχανοποίηση), γίνεται αντιληπτό πως βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον όχι μόνο των σημερινών γενιών, αλλά και των μελλοντικών.
Τούτων δοθέντων, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την ποιότητα της εκπροσώπησης το φέρουν εκείνοι που καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια και, δευτερευόντως, οι εκλογείς με τις προτιμήσεις τους.
Το ζήτημα αυτό, θυμίζει πολύ έντονα την παροιμία: κλαίμε πάνω από την κατσαρόλα με το καμένο γάλα. Θα μου πείτε, τόσα χρόνια κι αν έχουν δει τα μάτια μας και άκουσαν τα αυτιά μας.
