Λογικό και αναμενόμενο, το ενδιαφέρον των κομμάτων, των αναλυτών και των ψηφοφόρων να συγκεντρώνουν οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, λίγες μόλις εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές.
Τα κόμματα ήδη παρουσίασαν τους υποψηφίους που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια και έχουν επιδοθεί, το καθένα χωριστά κι ανάλογα με τους στόχους του, σε έναν αγώνα, προεκλογικού δρόμου.
Η δημοσκόπηση που παρουσίασε χθες η Opinion Poll απλά επιβεβαίωσε αυτό που λέμε όλοι μεταξύ μας και συζητάμε στις παρέες μας. Η Ν.Δ. στοχεύει όχι μόνο στην πρωτιά, αλλά και στην αύξηση των ποσοστών της σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη δείχνει πως θα κατοχυρώσει τη δεύτερη θέση, ενώ το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ του κ. Ανδρουλάκη, ασθμαίνοντας διεκδικεί πλέον την τρίτη θέση.
Αναφορικά με τα υπόλοιπα κόμματα, θα πρέπει να σημειώσουμε πως ενισχύεται το μέτωπο του ανορθολογισμού και της καπηλείας εννοιών όπως το έθνος, η πατρίδα, η θρησκευτική πίστη, ενώ δεν λείπουν και οι ανοιχτοί οπαδοί των απανταχού δικτατορικών καθεστώτων.
Λίγο ή πολύ, το πιο πιθανόν είναι να δούμε μία επανάληψη των αποτελεσμάτων των περσινών βουλευτικών εκλογών. Παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες της αντιπολίτευσης, δεν κατάφερε, εν τέλει να τρώσει την ανθεκτικότητα της κυβέρνησης, η οποία παρά τα λάθη, την αβελτηρία και την έλλειψη μαχητικότητας πολλών προβεβλημένων στελεχών της, δείχνει να αντέχει στις πιέσεις.
Το πρόβλημα με τις ευρωεκλογές είναι δομικό. Ανατρέχοντας σε παλαιότερες εποχές, βλέπουμε πως εκπροσωπούσαν την Ελλάδα σημαντικές προσωπικότητες με γνώσεις, εμπειρία και, κυρίως, άδολο πατριωτισμό. Σήμερα, είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους, οι οποίοι επελέγησαν με διαφορετικά κριτήρια. Ίσως, αυτό να εξηγεί και τη σχετική αδιαφορία απέναντι στη σημαντική αυτή δημοκρατική διαδικασία που αφορά είκοσι επτά χώρες μέλη.
Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να θεωρούνται «μία φωτογραφία της συγκυρίας», ωστόσο, η προσεκτική μελέτη τους δείχνει τις μεσο-μακροπρόθεσμες τάσεις που υπάρχουν στο εκλογικό σώμα. Οι τάσεις αυτές φανερώνουν μία σχετική σταθερότητα στις προτιμήσεις των εκλογέων, αναδεικνύοντας τη Ν.Δ. κυρίαρχη του πολιτικού παιγνίου και τα δύο επόμενα κόμματα να παλεύουν να ξεχωρίσουν, ώστε να παρουσιαστούν ως εναλλακτική λύση στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, οψέποτε αυτές προκηρυχθούν.
Η προβληματική λειτουργία της αντιπολίτευσης έχει επισημανθεί πολλάκις από διάφορους νηφάλιους παρατηρητές, με την υπογράμμιση πως αυτή δεν συνεισφέρει στην ισορροπημένη λειτουργία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Είναι γνωστή η παροιμία: κι ο άγιος φοβέρα θέλει. Όπου άγιος η κυβέρνηση και φοβέρα η αντιπολίτευση. Όσο, όμως, η τελευταία ασχολείται με ζητήματα που δεν απασχολούν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ή όταν το κάνει μοιάζει σαν να θέλει να πατήσει επί πτωμάτων, τότε αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην κυβέρνηση να δρα όπως θέλει.
Απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα μέχρι τώρα, αυτή η ανισορροπία του πολιτικού συστήματος, δεν πρόκειται να θεραπευτεί τη βραδιά των ευρωεκλογών, πράγμα που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους.
