Μία από τις μεγάλες αγωνίες του ανθρώπου που έχει μελετήσει ιστορία, είναι να προλάβει να ζήσει στο μικρό διάστημα της γήινης διαδρομής του, όλα όσα σκέφτηκε, φαντάστηκε, ονειρεύτηκε για το μέλλον το δικό του και των απογόνων του. Δυστυχώς, αυτή του η επιθυμία δεν εκπληρώνεται.
Και αυτό συμβαίνει γιατί πράγματα, γεγονότα, φαινόμενα του παρόντος, επηρεάζουν σε βάθος χρόνου τις κοινωνίες και τους ανθρώπους του μέλλοντος, χωρίς καν πολλές φορές αυτοί οι τελευταίοι να υποψιάζονται τις γενεσιουργές αιτίες αυτών που ζουν.
Έτσι και τώρα, είδαμε μέσα σε μία εβδομάδα, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης και την έγκριση της Βουλής των Ελλήνων, να ψηφίζονται δύο νόμοι, οι οποίοι θα αλλάξουν πολύ την ελληνική κοινωνία και θα επηρεάσουν τις ζωές των επόμενων γενεών.
Ο πρώτος νόμος αφορούσε στην ισότητα στον γάμο και ο δεύτερος στην ίδρυση παραρτημάτων, μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ξένων πανεπιστημίων στη χώρα μας. Αμφότεροι οι νόμοι, ελάχιστα θα επηρεάσουν τις σημερινές γενιές των 40+, 50+, 60+, τις οποίες δεν αφορούν καθόλου ή αφορούν ελάχιστα.
Διαμορφώνουν, ωστόσο, ένα πλαίσιο κοινωνικής συμβίωσης αλλά και μία ατμόσφαιρα στην οποία πολλά πράγματα από εκείνα που σήμερα μας φαίνονται παράξενα, ανοίκεια ή αντίθετα προς τις παραδόσεις και τα έθιμα, θα θεωρούνται αυτονόητα και κανείς δεν θα τα συζητάει καν.
Θα ρωτήσει κάποιος: και με τις αντιδράσεις των σημερινών γενιών τι γίνεται; Δεν θα τις λάβουμε υπ’ όψιν μας; Είναι δίκαιο αυτό και δημοκρατικό;
Οι σημερινές γενιές έχουν κάθε δικαίωμα να αντιδρούν, μέσα στο πλαίσιο της κοσμιότητας και της νομιμότητας και, οπωσδήποτε, οι απόψεις τους, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, συνδιαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Φυσικά, αν αναλογιστούμε πως στη Δημοκρατία, αποφασίζει η πλειοψηφία, προστατεύοντας πάντα το δικαίωμα της μειοψηφίας να διατυπώνει και να εμμένει στην άποψή της, τότε και δίκαιο και δημοκρατικό είναι. Ωστόσο, ελάχιστα θα επηρεάσουν τις δικές τους ζωές, μιας και είναι νομοθετήματα - τομές που θα λειτουργήσουν σε βάθος χρόνου.
Η Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρόνια, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα, έχει κάνει πολλά και σημαντικά βήματα ως προς τον εκσυγχρονισμό της. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ήταν η αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου από την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπιζόταν η γυναίκα, η προίκα, ο γάμος, τα κληρονομικά δικαιώματα, η επιμέλεια των παιδιών κ.λπ. Το ίδιο ισχύει και με την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.
Ανάλογους αναχρονισμούς κατήργησαν και τα δύο προαναφερόμενα νομοθετήματα, τα οποία θέτουν τα θεμέλια για μία πιο σφαιρική αντίληψη και αντιμετώπιση ζητημάτων που επί δεκαετίες θεωρούνταν ταμπού και απλησίαστα. Υπ’ αυτή την έννοια, καλά κάνουν αυτοί που αντιδρούν σήμερα, μόνο που δεν θα είναι εκείνοι που θα απολογηθούν στις επόμενες γενιές, οι οποίες είναι και οι τελικοί αποδέκτες των ριζοσπαστικών αυτών αλλαγών.
