Έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, όπου υπάρχουν ολόκληρες γειτονιές που κατοικούνται από συσσωματώσεις (sic) ανθρώπων προερχόμενων από μουσουλμανικές χώρες, είδα πολλές φορές τα γέλια, τα χαμόγελα και τα ειρωνικά βλέμματά τους, μετά από διάφορες τρομοκρατικές πράξεις που έγιναν σε δυτικές ή ευρωπαϊκές χώρες. Το έκαναν χωρίς να το κρύβουν. Το είδατε εσείς ποτέ αυτό σε κάποιο δελτίο ειδήσεων της ελληνικής τηλοψίας ή έστω στα ψιλά των εφημερίδων;
Εγώ όχι. Δεν το αντιλήφθηκαν οι δαιμόνιοι συνάδελφοι ή μήπως κάποιο αόρατο χέρι έριξε μπροστά τους το σκοτεινό παραπέτασμα της τυφλότητας; Ποιος ξέρει. Το σίγουρο είναι πως τόσο η ελληνική, όσο και οι δυτικές κοινωνίες, πάσχουν από μία ασθένεια που λέγεται εκούσια τυφλότητα και κώφωση.
Το μοναδικό περιστατικό που κατάφερε να βγει στην επιφάνεια, (και αυτό γιατί το δημοσιοποίησαν οι ίδιοι στο TikTok) ήταν οι πανηγυρισμοί νεαρών ή/και ασυνόδευτων ανηλίκων σε ορισμένα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης αιτούντων ασύλου στα ελληνικά νησιά, όπου πανηγύριζαν για τις σφαγές που διέπραξε η ΧΑΜΑΣ σε βάρος αθώων, αμάχων, Ισραηλινών, φωνάζοντας «Αλλάχ ουακμπάρ» και «Ιερουσαλήμ ερχόμαστε». Αναρωτιέμαι αν τα αρμόδια υπουργεία τους διευκόλυναν να εκπληρώσουν την επιθυμία τους στέλνοντάς τους κατευθείαν στον τόπο που ονειρεύονται, δηλαδή την Ιερουσαλήμ.
Μαζί με αυτούς φυσικά και η διαχρονική, παρά φύση συμμαχία κομμουνιστών, αριστερών, αναρχικών και ακροδεξιών, οι οποίοι κυριευμένοι από ένα αντι-ισραηλινό μίσος υμνούν τους τρομοκράτες και επιχαίρουν με τις θηριωδίες τους. Κατακλύζουν τις τηλεοπτικές οθόνες εκείνοι που αρνιούνται πεισματικά είτε το Ολοκαύτωμα είτε την ανθρωπιστική τραγωδία των ΓΚΟΥΛΑΓΚ και σε αγαστή σύμπνοια εκφράζουν όλο το μίσος τους για την ανοιχτή κοινωνία, τις δημοκρατικές αρχές και αξίες, το δικαίωμα στην επιλογή.
Δεν θα μπορούσαν, φυσικά, να λείπουν και οι «θεωρητικοί» της υπόθεσης, διάφοροι ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι, αριστερών και ακροαριστερών απόψεων, οι οποίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν το θεωρητικό πλαίσιο υποστήριξης της τρομοκρατίας και της επίθεσης κατά του δυτικού πολιτισμού, μετερχόμενοι τεχνασμάτων, όπως η αναφορά στην αποικιοκρατία του παρελθόντος, ο αντιμπεριαλιστικός αγώνας των προηγούμενων δεκαετιών (λες και ο πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας δεν είναι ιμπεριαλιστικός).
Μπορούν να φωνασκούν επί μέρες για τα παιδιά της Γάζας, δεν βρίσκουν, όμως, ούτε μία λέξη συμπόνιας για τους σφαγιασθέντες από ισλαμιστές δασκάλους στην Γαλλία, για τα θύματα του Μπαλακλάν ή για τα μωρά των ισραηλινών κιμπούτς τελευταία. Τα θεωρούν παράπλευρες απώλειες «ενός δίκαιου, απελευθερωτικού πολέμου». Δεν τους απασχολεί καν το γεγονός πως η επιχειρηματολογία τους, ταυτίζεται με εκείνη του Ερντογάν, του Πούτιν, των μουλάδων του Ιράν αλλά και άλλων νεοαυταρχικών ηγετών, κύριος στόχος των οποίων είναι η αναθεώρηση της παγκόσμιας τάξης και η επιβολή σε γείτονες και διπλανούς των δικών τους μεγαλεπήβολων οραμάτων κυριαρχίας.
Οι τελευταίοι, μαζί με διάφορες άλλες ομάδες πίεσης καλοζωισμένων δυτικών, ουσιαστικά αποτελούν μία μόνιμη πηγή αποσταθεροποίησης της κοινωνικής ειρήνης,- τόσο αναγκαίας σε καιρό εντάσεων,- και υπονόμευσης της εμπιστοσύνης των πολιτών έναντι των θεσμών και των δημοκρατικά εκλεγμένων αντιπροσώπων και κυβερνήσεων. Κάνουν δηλαδή, ό,τι κάνει ο Πούτιν με τις «ειδικές επιχειρήσεις» επηρεασμού των δυτικών πληθυσμών με τη βοήθεια των τρολ.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εντοπισμού ειδικών λόμπι στις δυτικές χώρες, τα οποία χρηματοδοτούνται από ακραία ισλαμικά καθεστώτα του Κόλπου, ενώ δεν λείπουν και οι καταγγελίες για εξαγορές βουλευτών, γερουσιαστών στις ΗΠΑ ή ευρωβουλευτών στην Ε.Ε.
Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν ορατό - αόρατο στρατό που δρα στα μετόπισθεν των δυτικών χωρών, εκμεταλλευόμενος το δικαίωμα ελευθερίας του Λόγου, ενώ ταυτόχρονα το αρνείται, το καταδιώκει και το εξοντώνει στις χώρες - χρηματοδότες του.
Με αυτόν τον ορατό - αόρατο στρατό, οι νωχελικές και επαναπαυμένες δυτικές κοινωνίες, αργά ή γρήγορα (σύντομα κατά την άποψη μου), θα κληθούν να αναμετρηθούν, αν θέλουν να προστατεύσουν τις αρχές, τις αξίες και τα αγαθά που προσφέρει η ανοιχτή κοινωνία. Δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν αυτή την αναμέτρηση, όσο κι αν προσπαθούν με πολιτικές κατευνασμού να τις αναβάλουν. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.
