Πολλοί ξενίζονται με τον όρο Γ’ Παγκόσμιος πόλεμος, όταν αυτός χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα δύο ανοιχτά μέτωπα του πολέμου κατά της Δύσης. Γι’ αυτό και θα τον αποφύγω ως χαρακτηρισμό.
Εξίσου ξενίζονται, έως αγανακτούν, όταν χρησιμοποιείται ο όρος Πόλεμος των πολιτισμών. Προς χάριν της οικονομίας της συζήτησης, θα τον αποφύγω και αυτόν.
Φαντάζομαι, όμως, πως δεν θα έχουν αντίρρηση αν χρησιμοποιήσουμε τον όρο Επίθεση των αναθεωρητικών δυνάμεων, απέναντι στη Δύση. Και για να εξηγούμαστε: έχουμε μία επίθεση όλων εκείνων των αναθεωρητικών δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίες αμφισβητούν τη διευθέτηση που έγινε κατά πρώτον μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και, κατά δεύτερον, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των υποτελών της καθεστώτων στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.
Το πρώτο επεισόδιο αυτής της επίθεσης, καταγράφηκε την 24η Φεβρουαρίου 2022 με την απρόκλητη, ιμπεριαλιστική, ολομέτωπη επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας.
Το δεύτερο επεισόδιο, διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια μέσω των τηλεοπτικών συσκευών σε απευθείας μετάδοση στις 7 Οκτωβρίου με την απάνθρωπη, τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς κατά του Ισραήλ και τη σφαγή εκατοντάδων αθώων αμάχων με τους πιο φρικιαστικούς τρόπους.
Κοινά σημεία και των δύο επιθέσεων ήταν το μίσος κατά της Δύσης, του πολιτισμού και των αξιών της, κατά της Δημοκρατίας και του τρόπου ζωής, βασική συνισταμένη του οποίου είναι το δικαίωμα στην επιλογή. Παράλληλα, τόσο η Ρωσία, όσο και η Χαμάς ως proxy εντολοδόχος του Ιράν και άλλων μουσουλμανικών δεσποτειών, δοκιμάζουν την αντοχή, την αντίσταση και τη διάθεση απάντησης στις βίαιες επιθέσεις που δέχεται η Δύση συνολικά.
Τόσο στην περίπτωση της Ουκρανίας, όσο και σε εκείνη του Ισραήλ, παρότι και οι δύο χώρες κατέβαλαν υπέρογκο φόρο αίματος, είδαμε τις δυτικές κυβερνήσεις να υιοθετούν μία επαμφοτερίζουσα στάση. Σήμερα, διαπιστώνουμε πως ως προς την Ουκρανία, η στάση της Δύσης είναι να την ενισχύει ποικιλοτρόπως, όχι όμως με τα αναγκαία όπλα, ιδίως μεγάλου βεληνεκούς που θα τη βοηθούσαν να αλλάξει τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου και να απελευθερώσει τα κατεχόμενα παρανόμως και βιαίως από τους Ρώσους εθνικά της εδάφη. Κοντολογίς, χωρίς να το ομολογούν δημόσια οι δυτικές κυβερνήσεις θέλουν: και η Ουκρανία να νικήσει και ο Πούτιν να μην ηττηθεί.
Στην περίπτωση του Ισραήλ πάλι, βλέπουμε την άσκηση τρομακτικών πιέσεων εκ μέρους της Δύσης, αναφορικά με το είδος, την ένταση και τη διάρκεια της επιχειρήσεις εξάρθρωσης της τρομοκρατικής οργάνωσης της Χαμάς στη Γάζα και ένα αυξημένο ενδιαφέρον για τους άμαχους κατοίκους της. Οι δηλώσεις συμπάθειας και συλλυπητηρίων για τη σφαγή των αμάχων είναι καλές, αλλά όχι αρκετές. Χρειάζονται έργα και όχι λόγια.
Δεν λέω, η ανθρωπότητα, η Δύση τουλάχιστον, έχει κάνει τεράστια βήματα μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ, ωστόσο, τους βομβαρδισμούς της Γερμανίας από τη συμμαχική αεροπορία με στόχο την κάμψη του ηθικού του πληθυσμού, ο οποίος ως την ύστατη ώρα υποστήριζε το ναζιστικό καθεστώς ή τη ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι με τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Αμφότερες οι ενέργειες των συμμάχων αποσκοπούσαν, επιπλέον, στην προστασία και τη διάσωση της ζωής όσο περισσότερων δικών τους στρατιωτών. Γιατί αποκλείουν τη δυνατότητα ανταπόδοσης των χτυπημάτων από την Ουκρανία και το Ισραήλ; Γιατί θα πρέπει οι δύο αυτές χώρες να πληρώνουν τόσο βαρύ φόρο αίματος και ταυτόχρονα να «προειδοποιούνται» αρμοδίως για τον τρόπο υπεράσπισης των πάτριων εδαφών τους;
Οι σημερινές δυτικές κυβερνήσεις τίποτα δεν διδάχτηκαν από την ιστορία; Δεν ξέρουν πως οι σημερινοί «αναθεωρητές» ελάχιστα, αν όχι καθόλου, διαφέρουν από τον Άξονα του κακού που αιματοκύλησε την ανθρωπότητα; Εκτός αν πιστεύουν πως με την πολιτική του κατευνασμού θα έχουν καλύτερες επιδόσεις από τον Βρετανό Τσάμπερλεν και τη θνησιγενή συμφωνία του Μονάχου το 1938;
Κατανοώ πως πολλές δυτικές κυβερνήσεις, έχουν να αντιμετωπίσουν στο εσωτερικό τους τις εστίες των υποστηρικτών της Χαμάς, υπό το πρόσχημα της ζωής των αμάχων, τους οποίους η τελευταία χρησιμοποιεί ως ασπίδα για να εξαπολύει τρομοκρατικές επιθέσεις κατά αθώων ισραηλινών αμάχων.
Ας μη γελιόμαστε, όμως, οι δυτικές κοινωνίες, βυθισμένες στον αχαλίνωτο καταναλωτισμό της μεταπολεμικής εποχής και της πνευματικής ραθυμίας, είναι εκείνες που λειτούργησαν ως εκκολαπτήρια διαφόρων ομάδων άσκησης πίεσης, πολλές από τις οποίες διατηρούν στενούς ιδεολογικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς με τρομοκρατικές οργανώσεις. Άπειρα τα παραδείγματα από τις αντίστοιχες ομάδες «αντάρτικου πόλεων», όπως τις αποκαλούσαν οι «ευαίσθητοι» κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και του ’70 στη Δυτική Ευρώπης.
Η Δύση, έχει πρόβλημα ηγεσίας η οποία να συνειδητοποιεί το μέγεθος του επερχόμενου κινδύνου. Οι αναθεωρητικές δυνάμεις δοκιμάζουν τις αντοχές της Δύσης και καταλαμβάνουν σιγά - σιγά τον ζωτικό χώρο που χρειάζονται για να εξαπολύσουν νέες. Είναι ζήτημα χρόνου να ανοίξει ένα τρίτο μέτωπο μετά την Ουκρανία και το Ισραήλ. Το ερώτημα είναι αν μέχρι τότε θα έχει αφυπνιστεί η Δύση.
