Όταν ήμουν νέος και αψίκορος, πίστευα πως χρειάζεται απλά η βούληση μίας ομάδας πεφωτισμένων για να αλλάξει η κοινωνία και να γίνει δικαιότερη και τα μέλη της ευτυχισμένα. Κάθε γενιά, όταν περνάει από την εφηβεία στη νεότητα, τρέφει τέτοιες ελπίδες, παραδομένη σε ευγενικές ιδέες και φιλοδοξίες, οι οποίες, ωστόσο, σπανίως έχουν αντίκρισμα στην κοινωνία των μεγάλων.
Και είναι λογικό, γιατί όπως έλεγαν παλιά στα χρόνια της νιότης το μυαλό δεν έχει ακόμη πήξει, δηλαδή, δεν έχει ο άνθρωπος συσσωρεύσει γνώσεις, εμπειρίες, βιώματα και προσλαμβάνουσες παραστάσεις, οι οποίες θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα με ρεαλισμό και ψυχραιμία.
Οι σκέψεις αυτές που ήρθαν στο μυαλό σήμερα, παρακολουθώντας τη συζήτηση στο Κοινοβούλιο για το νομοσχέδιο που αφορά στη διόρθωση των αδικιών σε βάρος των ομόφυλων ζευγαριών.
Οι κοινωνίες, μεταξύ αυτών και η ελληνική, αλλάζουν. Οι αλλαγές γίνονται πολλές φορές με αργό ρυθμό, βασανιστικά, ίσως, για τους βιαστικούς που περιμένουν ιλιγγιώδεις ρυθμούς, αλλά και παιδαγωγικά, γιατί κάθε φορά που επιχειρήθηκαν μεγάλες, ριζοσπαστικές αλλαγές, χωρίς προηγουμένως να υπάρξει διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους, γίναμε μάρτυρες τραγωδιών.
Τόσο το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, όσο και εκείνο για την ίδρυση παραρτημάτων μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ στη χώρα μας, έρχονται να θεραπεύσουν αδικίες του παρελθόντος, αλλά και να καταρρίψουν απαρχαιωμένα ταμπού, τα οποία κρατούν δέσμια την κοινωνία σε ξεθωριασμένες σελίδες της ιστορίας που δεν αφορούν κανένα πια.
Η αποδοχή της πρότασης της κυβέρνησης και από τα άλλα κόμματα της συνταγματικής αντιπολίτευσης, παρά τις διαφοροποιήσεις (οι οποίες και θεμιτές και αναγκαίες είναι) δημιουργούν ένα νέο κλίμα στα κοινοβουλευτικά ήθη της χώρας.
Μπορεί να κρατήσει, μπορεί και όχι. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πως η κοινωνία καλοδέχεται τέτοιες συμπλεύσεις, ελπίζοντας πως θα επεκταθούν και σε άλλους τομείς.
Ως κοινωνία ζήσαμε απίστευτους παροξυσμούς στη δημόσια σφαίρα. Προπηλακισμούς, ύβρεις, ανυπόστατες καταγγελίες, κυνήγι μαγισσών κ.λπ. ήταν κάτι που θα περίμενε κανείς πως θα άφηνε βαθιά και ανεπούλωτα τραύματα στην κοινωνική συνείδηση. Και όμως, αρκούσε κάτι πολύ απλό για να περάσουν όλα αυτά σε δεύτερο πλάνο και σιγά - σιγά να ταξινομηθεί ως μία κοινωνική ανωμαλία, η οποία προέκυψε σε έκτακτες καταστάσεις και καταλάγιασε μόλις τα μέλη της κοινωνίας, είδαν πως υπάρχουν και άλλοι δρόμοι επίτευξης των στόχων τους, χωρίς απαραίτητα να καταφεύγουν στη βία.
Με αργό, αλλά μεθοδικό τρόπο η χώρα διεκδικεί τη δική της θέση ανάμεσα στις προηγμένες χώρες της Δύσης. Θεραπεύει αδικίες, διορθώνει θεσμικές αβλεψίες. Εννοείται πως όλα αυτά δεν γίνονται χωρίς αντιδράσεις και αντιστάσεις. Υπάρχουν θύλακες καθυστέρησης στη χώρα που έχουν βολευτεί με την ακινησία, τη μη ανάληψη πρωτοβουλιών, τη δημιουργία συνθηκών μίας περίκλειστης κοινωνίας, έρμαιο στα χέρια διαφόρων «ομάδων», «συλλογικοτήτων» ή «δικτύων συμφερόντων».
Ο δρόμος προς τα εμπρός δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε θα εξαφανιστούν μέσα σε μία νύχτα, όλοι εκείνοι που απεργάζονται την επιστροφή σε πρακτικές και πολιτικές, οι οποίες στοίχισαν πολύ ακριβά στη χώρα.
Η χθεσινή ημέρα, ήταν μια ημέρα κατά την οποία η Ελλάδα έκανε ένα μεγάλο, σημαντικό και σπουδαίο βήμα ως προς την ισονομία όλων των πολιτών. Είναι μία κατάκτηση της χώρας και ως τέτοιας θα μείνει καταγεγραμμένη στην ιστορία. Ας ελπίζουμε πως αντίστοιχα βήματα, θα γίνουν και σε άλλους τομείς, με τη συμβολή και των κομμάτων της συνταγματικής αντιπολίτευσης.
