Υπάρχουν χώρες στη Δυτική Ευρώπη, όπου διεξάγονται εκλογές και, λόγω των διαπραγματεύσεων, ο σχηματισμός κυβέρνησης γίνεται μετά από μήνες ίσως και χρόνο. Οι χώρες αυτές ούτε καταρρέουν, ούτε, πολύ περισσότερο, αντιμετωπίζουν προβλήματα με τη διαχείριση των υποθέσεων και δεν επιβαρύνουν την καθημερινότητα των πολιτών τους.
Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά, έχουν διαμορφώσει κατά τέτοιο τρόπο τον κρατικό μηχανισμό, ώστε να δουλεύει απερίσπαστα και αποτελεσματικά, εκπληρώνοντας τη βασική του αποστολή, η οποία δεν είναι άλλη από την εξυπηρέτηση των πολιτών και την εύρυθμη λειτουργία του κράτους.
Αυτό δηλαδή που δεν έγινε ποτέ δυνατό στην Ελλάδα, παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις των πολιτικών περί συνέχειας του κράτους.
Νέος ήμουν και γέρασα ακούγοντας αυτό το κενό περιεχομένου σύνθημα, το οποίο μπορεί να ακούγεται καλά στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, μα καταλήγει πάντα ένα ουτοπικό όραμα.
Απεναντίας, θυμάμαι πολύ όχι μόνο μετά την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, αλλά και κατά τη διάρκεια μίας κυβερνητικής θητείας, πολλούς υπουργούς που αναλαμβάνουν την ευθύνη κάποιου τομέα, να ακυρώνουν το έργο του προκατόχου τους, με την ελπίδα πως αυτοί θα αφήσουν βαθιά ίχνη στην κοινωνία και την ιστορία.
Έτσι, κάθε φορά γινόμαστε μάρτυρες όχι της συνέχειας, αλλά της ασυνέχειας του κράτους και, φυσικά, τη διαιώνιση της ταλαιπωρίας των πολιτών.
Αυτό το πρόβλημα, μαζί με τις διάφορες προεκλογικές υποσχέσεις, αποτελούν το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο στηρίζεται η δουλοπαροικία των πολιτών από το πολιτικό σύστημα της χώρας. Δεν φταίνε μόνο οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όμως, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία πλειοδοτούν σε απραγματοποίητες, μη ρεαλιστικές υποσχέσεις, διαβρώνοντας ακόμη παραπάνω το σαθρό έδαφος του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος λόγω των συνταγματικών προβλέψεων αλλά και της μακρόχρονης παράδοσης, βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας. Όσες μεταρρυθμίσεις και αν προωθήσει το πολιτικό σύστημα, χωρίς την επίλυση αυτού του προβλήματος θα αποτελεί τη μόνιμη τροχοπέδη για την πρόοδο της χώρας.
Πολιτικοί και πολίτες, έχουν υπογράψει ένα θανάσιμο, κοινωνικό συμβόλαιο, στο οποία άρρητα τα δύο μέρη κάνουν τη δουλειά τους, ο μεν κρατικός μηχανισμός να δουλεύει με τους γνωστούς ράθυμους ρυθμούς, οι δε πολίτες, να αναζητούν το «μέσο» για να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους. Αυτό είναι το modus operandi με το οποίο πορεύεται ο τόπος αυτός δύο και πλέον αιώνες.
Αυτή η κατάσταση συνοψίζει όλη την παθογένεια του ελεύθερου και ανεξάρτητου εθνικού κράτους και είναι το μεγάλο μαράζι όλων όσων θέλουν να βλέπουν τη χώρα να προοδεύει και να συντονίζει το βήμα της με τα προηγμένα έθνη της Δύσης.
