«Τα γεγονότα, αγαπητό μου παιδί, τα γεγονότα» φέρεται να είναι η απάντηση του Βρετανού πρωθυπουργού Χάρολντ Μακμίλαν, στην ερώτηση τί είναι εκείνο που μπορεί να ρίξει μία κυβέρνηση. Η ζωή επιβεβαίωσε πολλές φορές μέχρι σήμερα αυτή την προσέγγιση.
Η προχθεσινή απόπειρα δολοφονίας του υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, αναμφίβολα θα επηρεάσει όχι μόνο το εκλογικό αποτέλεσμα των επερχόμενων προεδρικών εκλογών, αλλά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα/κατεστημένο της ηγέτιδας χώρας της Δύσης.
Θα μπορούσε, βέβαια, κάποιος να ισχυριστεί πως η απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά απότοκο μιας βαθιά διχασμένης κοινωνίας / χωνευτήρι. Ο διχασμός αυτός δεν είναι απλά πολιτικός, αλλά έχει εθνοτικά, γεωγραφικά, φυλετικά, πολιτισμικά και οικονομικά χαρακτηριστικά. Υποβόσκει εδώ και δεκαετίες και παρά τις προσπάθειες πολλών, δεν έγινε δυνατόν να γεφυρωθούν. Ήταν, συνεπώς, εύκολη η δουλειά του λαϊκιστή να εκμεταλλευτεί αυτές τις χαοτικές διαφορές, να αποκτήσει ένα μεγάλο κοινό, να καταλάβει το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, να εκλεγεί πρόεδρος επιδεικνύοντας αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και να θέσει υποψηφιότητα με αξιώσεις για δεύτερη θητεία.
Τι έκαναν, όμως, οι αντίπαλοί του, προκειμένου να ανακόψουν την πορεία του; Το Δημοκρατικό κόμμα, δέσμιο προκαταλήψεων και, κυρίως, της αριστερής του πτέρυγας, κατάφερε, είναι αλήθεια, να αποκοπεί από τον βασικό κορμό των ψηφοφόρων του, προβάλλοντας τόσο τη woke κουλτούρα, όσο και διάφορα άλλα ζητήματα που υποτίθεται πως απασχολούν την Ανατολική και Δυτική ακτή των ΗΠΑ. Με την ενδοχώρα, όμως, έκανε τίποτα ή δεν πρόλαβε;
Οι δύο αυτοί πολιτικοί οργανισμοί - Δημοκρατικό και Ρεπουμπλικανικό κόμμα - δεν κατάφεραν, παρά τη μακραίωνη ύπαρξη τους, να εντοπίσουν εκείνο που στο μάρκετινγκ αποκαλούν niche market και δεν ήταν τίποτα άλλο από τη δυσαρέσκεια του πληθυσμού από τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, οι οποίες επιβαρύνουν σημαντικά τόσο τον προϋπολογισμό, όσο και το εξωτερικό χρέος της χώρας.
Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα και θα χρειαστεί να κινηθεί σε αχαρτογράφητα νερά, επηρεάζοντας δραματικά και τεκτονικά τη γεωπολιτική σκακιέρα. Μία πιθανή κίνηση επαναφοράς του απομονωτισμού, θα οδηγήσει σε αποδυνάμωση της Δύσης έναντι των ορκισμένων εχθρών της, θα υποχρεώσει πολλούς και, κυρίως την Ε.Ε να αλλάξει στάση και προσέγγιση της διεθνούς πραγματικότητας, ενώ το ΝΑΤΟ θα βρίσκεται υπό τη διαρκή απειλή των περικοπών της αμερικανικής συνεισφοράς στη συμμαχία.
Μπορεί να έχει περάσει ένας αιώνας και πλέον από τότε που ο Όσβαλντ Σπέγκλερ έγραψε το μνημειώδες έργο «Η παρακμή της Δύσης», το οποίο, ωστόσο, δεν επιβεβαιώθηκε μέχρι σήμερα από τα events, παρόλα αυτά μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως η δυτική, φιλελεύθερη και πλουραλιστική κοινωνία, βρίσκεται αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες και αδιανόητες μέχρι πριν λίγα χρόνια, προκλήσεις.
Προς το παρόν, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να δούμε τις επιπτώσεις των events και να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο δυνατό σενάριο.
