Αν και δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες, δεν έτυχε του προσήκοντος σχολιασμού, ίσως, γιατί πια το σίριαλ ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά ενδιαφέροντος.
Μπορεί να φταίει η περίοδος των διακοπών, μπορεί, όμως, να κούρασε και αυτή η ατελείωτη φαγωμάρα των διαφόρων πρώην συνιστωσών και νυν τάσεων, εντός του κόμματος της αξιωματικής, ούτως ειπείν, αντιπολίτευσης.
Ο λόγος φυσικά, για το κείμενο 15 προβεβλημένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που δημοσιεύτηκε σε προσκείμενη του κόμματος εφημερίδα.
Στο εν λόγω κείμενο διαβάζουμε, φερ’ ειπείν «Το κόμμα είναι σε υποχώρηση και παραδομένο στην πάλη των τάσεων για την οποία η κοινωνία είναι παντελώς αδιάφορη». Φυσικά, δεν μπορούμε παρά να χαιρετήσουμε την ασφαλή προσγείωση των συγγραφέων του κειμένου στην πραγματικότητα.
Δεν μένουν, όμως, σε αυτό αλλά προχωρούν σε μία τολμηρή αυτοκριτική επισημαίνοντας πως «Πολλά από τα λάθη που μας οδήγησαν στα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα επαναλαμβάνονται. Ενώ οι διαδικασίες για τον εντοπισμό των αιτίων της ήττας πρακτικά έχουν ανασταλεί, άστοχες πολιτικές επιλογές διαδέχονται η μία την άλλη ξεπηδώντας όμως από την ίδια μήτρα πολιτικής σκέψης και πρακτικής, η οποία φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την ήττα».
Ο προσεκτικός παρατηρητής, με ευκολία διαπιστώνει το «αποτάξωμεν αυτόν», ήτοι έχουμε μη αποδοχή της κληρονομιάς του Α. Τσίπρα από του νόμιμους κληρονόμους του. Αξιοθαύμαστη ταχύτητα από ένα κόμμα που μας είχε συνηθίσει σε αντιδράσεις του συμπαθούς σκύλου - συντρόφου του Λούκυ Λουκ.
Και συνεχίζουν με μία κραυγή αγωνίας για τον ρόλο των μελών και των φίλων του κόμματος, όταν διαπιστώνουν πως «είναι τελείως αποκλεισμένοι εκ των πραγμάτων από την απαιτούμενη δημοκρατική διαδικασία για την από κοινού παραγωγή πολιτικών λύσεων και διεξόδων. Δεν τους δίνεται η δυνατότητα να ανταλλάξουν απόψεις για όσα μας οδήγησαν στην ήττα, να ασκήσουν κριτική για τις πολιτικές επιλογές της ηγεσίας, για τις δυσλειτουργίες της ηγετικής ομάδας καθώς και για την πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος».
Αναμφίβολα πρόκειται για μία ειλικρινή τοποθέτηση. Προκύπτει, ωστόσο, το ερώτημα: όταν στο τελευταίο συνέδριο του κόμματός τους, ο τότε πρόεδρος τους έβαλε να ξαναψηφίσουν, επειδή δεν του άρεσε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, δεν είχαν καταλάβει τίποτα περί εσωκομματικής δημοκρατίας;
Παρακάτω, γίνεται ακόμη καλύτερο. Τα στελέχη διαπιστώνουν πως η προηγούμενη ηγεσία, με όρους αδιαφανείς για μία «παντελώς απολιτική και απρόσφορη υποψηφιότητα, η οποία τίποτε από τα πολιτικά ήθη και τις αξίες της Αριστεράς δεν σηματοδοτούσε. Αυτό έγινε απ’ αρχής μέχρι τέλους σε κλειστό κύκλο, χωρίς καμία συμμετοχή ούτε της υπαρκτής και δραστήριας αυτοδιοικητικής μας παράταξης ούτε των κομματικών οργανώσεων.» Για δεύτερη φορά, τους καλωσορίζουμε στην πραγματικότητα. Το γεγονός πως δεν την είχαν αντιληφθεί όλα αυτά τα χρόνια, μαρτυρά, κατά το μάλλον ή ήττον, τη δική τους πολιτική πρεσβυωπία ή εθελοτυφλία.
Άθελα τους, όμως, φέρνουν στην επιφάνεια ένα ζήτημα που αποδεικνύει την βαθιά περιφρόνηση προς τις εσωκομματικές διαδικασίες, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία ως τρόπο άσκησης της πολιτικής και ως παράδειγμα. Επισημαίνουν, λοιπόν, τα στελέχη πως «Οι τάσεις αρμόζει να λειτουργούν ως ρεύματα ιδεών και όχι ως μηχανισμοί εξουσίας που αποσκοπούν στην κατανομή θέσεων ευθύνης, την αύξηση της πολιτικής επιρροής και τη διευθέτηση των συσχετισμών δύναμης».
Για εκείνους που γνωρίζουν την ιστορία και την ανθρωπογεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ από την εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή μέχρι σήμερα, η διαπίστωση αυτή ηχεί κάπως παράξενα, για να μην πω αστεία. Νομίζουν πως ξεχάστηκαν οι θηριώδεις εσωκομματικές διαμάχες με την εκπαραθύρωση του Μ. Παπαγιαννάκη προκειμένου να κατέβει ως υποψήφιος για το Δήμο της Αθήνας ο κ. Τσίπρας; Ή οι εσωκομματικές εκκαθαρίσεις το πρώτο εξάμηνο του 2015 μετά την περιβόητη «kolotoumpa» και την υπογραφή του τρίτου, πιο άχρηστου και πανάκριβου μνημονίου με την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια;
Μπορεί, μέσα στην αγωνία τους τα στελέχη αυτά να αντιμετωπίζουν προβλήματα μνήμης. Δεν ισχύει, όμως, για τους υπόλοιπους οι οποίοι θυμούνται πολύ το βίο και την πολιτεία τόσο των ίδιων, όσο και των συντρόφων τους της «άλλης τάσης».
Στον ΣΥΡΙΖΑ, θα συνεχίσουν να αναλώνονται σε μάχες χαρακωμάτων, όχι μόνο μέχρι την εκλογή της νέας του ηγεσίας, αλλά και μετά από αυτήν. Και μάλιστα, με μεγαλύτερο μένος και δυσανεξία. Γιατί το θέμα πια, δεν είναι πολιτικό. Οι δύο βασικοί διεκδικητές της ηγεσίας, λένε λίγο - πολύ τα ίδια πράγματα. Το επίμαχο ζήτημα τόσο πριν τις εσωκομματικές εκλογές, όσο και μετά, είναι η κατανομή των θέσεων και η δημιουργία νέων συσχετισμών ισχύος ενός του κόμματος και πάντα στα όρια ενός εκλογικού ακροατηρίου που διαρκώς συρρικνώνεται.
Απλά, τα επεισόδια και οι αψιμαχίες θα είναι πολλές και το μόνο που απομένει είναι να τα καταγράφουμε, απλά για την ιστορία.
