Νομίζω πως η φράση «η Ελλάδα σαν χώρα δεν σ’ αφήνει ποτέ να πλήξεις», έπαψε να ισχύει εδώ και καιρό. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα, φαινόμενα που είναι αφόρητα προβλέψιμα και πληκτικά. Φαινόμενα που δικαιώνουν τη βασική φιλοσοφική μεθοδολογική αρχή της αιτίας και αποτελέσματος. Φαινόμενα, τα οποία γνωρίζουμε πως θα συμβούν, πριν ακόμη γίνουν. Όχι, δεν πρόκειται για άσκηση πρόβλεψης στο φλιτζάνι του καφέ, στο οποίο επιδίδονται καλοπροαίρετες γυναίκες τις ώρες της σχόλης, ούτε για συνεδρία με χαρτιά Ταρό, προκειμένου να απαντηθεί το ερώτημα της πίστης και αφοσίωσης του ερωτικού αντικειμένου ευφάνταστης νεαρής ή και μεσόκοπης αγγελοκρουσμένης.
Όλοι πλέον γνωρίζουν πως από τη στιγμή που κάποιο δίκαιο αίτημα ή το αίσθημα της οργής και της αγανάκτησης περάσει στα χέρια της αριστεράς και των «μετωπικών» σχηματισμών των παρακολουθημάτων της, τότε ο περιβόητος «αγώνας για δικαίωση», θα μετατραπεί σε χάος, ταραχές, καταστροφές, με αναπόφευκτη κατάληξη τον εκφυλισμό. Αυτό είναι ένα δομικό πρόβλημα του μεταπολιτευτικού, πολιτικού συστήματος της χώρας και μια πικρή διαπίστωση εκείνων που θυμούνται και δεν έχουν επιλεκτική μνήμη.
Το είδαμε πολλές φορές από τα «Δεκεμβριανά» του 2008 μέχρι τις μέρες μας και το έχουν αντιληφθεί ακόμη και οι πιο δύσπιστοι συμπολίτες μας. Σχεδόν όλοι, με εξαίρεση, βέβαια, εκείνους που υποδαυλίζουν ενσυνείδητα αυτές τις ταραχές, ελπίζοντας να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.
Αυτό είδαμε χθες, σε διάφορες πόλεις της χώρας, όταν συγκεντρώθηκαν χιλιάδες άνθρωποι για να τιμήσουν τη μνήμη των αδικοχαμένων συνανθρώπων και συμπολιτών μας στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.
Οι εν λόγω συγκεντρώσεις, όμως, είχαν κι ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Διοργανωτές ήταν ορισμένες κοινωνικές οργανώσεις με μακρά ιστορία στη χώρα μας. Για παράδειγμα η ΑΔΕΔΥ, η οποία εκπροσωπεί τους δημοσίους υπαλλήλους. Η εν λόγω δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση, κάλεσε σε απεργία και συγκέντρωση. Κοντολογίς, οι δημόσιοι υπάλληλοι έκαναν απεργία και συγκέντρωση για τα λάθη και τις παραλείψεις ενός δημόσιου οργανισμού, στον οποίο εργάζονται δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι ενέχονται στο τραγικό δυστύχημα. Και τι ζητούν τελικά; Να μην γίνει αξιολόγηση; Να μην αναζητηθούν πρόσφορες συνεργασίες σε λειτουργικό, οργανωτικό και επιχειρησιακό επίπεδο με τον μπαμπούλα των ιδιωτικοποιήσεων; Τα είχαμε τα χαΐρια τους κι ας κάνουν τώρα τους αδικημένους. Ας τους θυμίσει κάποιος πως στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.
Το βασικό σύνθημα πολλών συγκεντρώσεων ήταν «Δικά τους τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί». Ακούγεται ωραίο, αλλά πόσο αληθινό είναι; Ποιοι είναι αυτοί που έχουν κέρδη και σε ποιον ανήκουν οι νεκροί; Αν, φερ’ ειπείν, εννοούν πως κέρδη έχουν ο ΟΣΕ, δηλαδή το ελληνικό δημόσιο, κατά το νόμο υπεύθυνος για τη διαχείριση των δικτύων, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα:
Πώς γίνεται οι δημόσιοι υπάλληλοι να στρέφονται κατά του ίδιου τους του εαυτού; Γιατί οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ είναι δημόσιοι υπάλληλοι και μάλιστα από τους πιο καλομαθημένους.
Οι σιδηροδρομικοί που έχασαν τη ζωή τους στο δυστύχημα, τελικά, σε «ποια παράταξη» μετράνε; Σε εκείνη που έχει κέρδη ή σε εκείνη που έχει μόνο νεκρούς; Θα πει κανείς, συνθήματα είναι, μην περιμένεις να ικανοποιούν τις απαιτήσεις της στοιχειώδους λογικής. Δεν αντιλέγω, απλά βαρέθηκα το δούλεμα και τον εκβιασμό των συναισθημάτων, με στόχο τη διαιώνιση βαριά νοσούντων συστημάτων, δικτύων συμφερόντων και ανεξέλεγκτης διαφθοράς.
Δεν θα δυσκολευτεί να συμφωνήσει κανείς με την άποψη πως κάτι (μάλλον πολλά) δεν πάει καλά με τον ΟΣΕ. Προκύπτει, ωστόσο, το ερώτημα: Πώς γίνεται αυτοί που με κάθε αφορμή ξεσηκώνονται κατά της αξιολόγησης και με «μπροστάρηδες» τις απαξιωμένες συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, κάνουν αγώνα για τη μη εφαρμογή της, σήμερα να μιλούν για ασφαλείς σιδηροδρομικές μεταφορές; Πιστεύουν ότι όλοι κάνουν τέλεια τη δουλειά τους και δεν χρειάζεται διαρκής αξιολόγηση; Τότε πώς εξηγούν τα μοιραία και ολέθρια λάθη των συναδέλφων τους; Τι προτείνουν αντί της αξιολόγησης; Μα, τα γνωστά προσλήψεις, αυξήσεις μισθών κ.λπ. Μόνο που δεν μας λένε για ποιο λόγο να τους δώσουμε αυξήσεις με ποιο κριτήριο; Μήπως με βάση τον αριθμό των ατυχημάτων και των θυμάτων τους;
Στις χθεσινές συγκεντρώσεις συμμετείχαν χιλιάδες πολιτών, οι οποίοι με αισθήματα αγνά και άδολα, κατέληξαν έρμαια των μηχανισμών, φανερών και κρυφών, που στόχευαν εξ αρχής στη δημιουργία ταραχών.
Οδεύοντας προς τις εκλογές, η εκμετάλλευση της δίκαιης οργής των πολιτών θα ενταθεί. Θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και από εκείνους που ευελπιστούν σε κομματικά-εκλογικά οφέλη, αλλά και από ένα σκοτεινό δίκτυο συμφερόντων και διαπλοκής που έχει στηθεί γύρω από διάφορους δημόσιους οργανισμούς και απομυζεί τον κόπο του ελληνικού λαού και τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Είναι εκείνος ο συνδυασμός που κρατάει τη χώρα πίσω, που τη θέλει έρμαιο της υστέρησης, της αναποτελεσματικότητας, της φεουδαρχικής αντίληψης και του κοτσαμπασισμού. Θα τους αφήσουμε;
Υ.Γ. Η καταστροφή του μνημείου των νεκρών της Marfin αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως δεν χωρούν όλοι στο «εικονοστάσι των ηρώων» της ημεδαπής αριστεράς. Διχαστικοί και τοξικοί ακόμη και στο θάνατο.
