Αν και γραμμένο το 1870, το έργο, τον τίτλο του οποίου δανείστηκα για το σημερινό σημείωμα, είναι ένα από τα κορυφαία έργα της ευρωπαϊκής ερωτικής λογοτεχνίας και απόκτημα του παγκόσμιου πολιτισμού. Σε αυτόν τον ευφάνταστο συγγραφέα, τον Λέοπολντ Φον Ζαχερ Μαζόχ, οφείλεται ο όρος μαζοχισμός τον οποίο εισήγαγε στην επιστημονική ορολογία Ρίχαρντ φον Κραφτ - Έμπινγκ το 1886 αφού τον συμπεριέλαβε στο έργο του «Psychopathia Sexualis». Έκτοτε χρησιμοποιείται σε πολλά πεδία της ανθρώπινης σκέψης και δραστηριότητας, ως συνώνυμο της απόλαυσης ή της ηδονής του πόνου.
Θυμήθηκα αυτό το βιβλίο, διαβάζοντας χθες την ειδησεογραφία για τη σύμπραξη των παρατάξεων Δούκα (ΠΑΣΟΚ) και Ζαχαριάδη (ΣΥΡΙΖΑ) στην Αθήνα, για τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Δεν θα ασχοληθώ με τη μοναδική πολιτική θέση που διατύπωσαν, δηλαδή «να μην εκλεγεί ο Μπακογιάννης», γιατί η κουβέντα θα τραβήξει σε μάκρος και δεν είναι της ώρας.
Εκείνο που εξέπληξε ήταν η αποδοχή της στήριξης της παράταξης και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς τον εκλεκτό του ΠΑΣΟΚ.
Απ’ ότι φαίνεται στο ΠΑΣΟΚ έχουν κοντή μνήμη ή, τουλάχιστον, επιλεκτική. Υπάρχουμε, όμως, οι υπόλοιποι να τους θυμίζουμε ορισμένα πράγματα.
Υπάρχει το ερώτημα: τι άλλαξε την Κυριακή το βράδυ και στο ΠΑΣΟΚ θεωρούν καλοδεχούμενος τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ
Ξέχασαν πως στα πρώτα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, τα μέλη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ τους έβριζαν, τους αποκαλούσαν νενέκους, γερμαντοτσολιάδες, προσκυνημένους, πουλημένους, μνημονιακά τομάρια κ.λπ.
Ξέχασαν μήπως πως τους έστηναν καρτέρι σε ταβέρνες, εστιατόρια και μπαρ και μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, οργάνωναν προπηλακισμούς, ύβρεις και ξυλοδαρμούς των στελεχών τους;
Ξέχασαν τις απειλές, τις αφίσες «επικηρυγμένων» βουλευτών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ που είχαν την τόλμη και την γενναιότητα να υπερψηφίσουν τα μνημόνια για να σώσουν την πατρίδα από την άτακτη χρεοκοπία και το χάος;
Με ποια λογική σήμερα πηγαίνουν και γλείφουν εκεί που τους έφτυναν μέχρι χθες, κυριολεκτικά;
Τα ερωτήματα αυτά, αμφιβάλω αν απαντηθούν όχι απλά με ειλικρίνεια, αλλά γενικώς.
Αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ έκανε έναν αρραβώνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, με προοπτική γάμου, ή όπως δήλωσε ο παλαιός πασόκος και μετέπειτα συριζαίος Σπίρτζης «τα δύο κόμματα πρέπει να ενωθούν στις ευρωεκλογές, για να αντιμετωπίσουν τον Μητσοτάκη», αποκαλύπτοντας έτσι τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων.
Το πρόβλημα τους δεν είναι άλλο από το να ηττηθεί ο Μητσοτάκης. Θεμιτό στην πολιτική και αναμενόμενο. Μόνο που από τον Μητσοτάκη και τα δύο κόμματα ηττήθηκαν επτά (7) φορές και μάλλον θα ηττηθούν και όγδοη, ότι κι αν λένε στα κανάλια και στους οπαδούς τους.
Είναι πιο εύκολο να κατανοήσουμε την πολιτική και την στρατηγική (αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια), του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία απλά αποβλέπει στη διάσωση όλων όσων μπορούν να περισωθούν μετά τα αλλεπάλληλα εκλογικά ναυάγια.
Ως προς το ΠΑΣΟΚ, παραμένει ακατανόητη αυτή η μαζοχιστική τάση να κλωτσάει την καρδάρα με το γάλα, τη στιγμή που έστω και λίγο, άρχισε να βελτιώνει τη θέση του στην πολιτική σκακιέρα.
Προφανώς μαζί με άλλα που ξέχασε ή θέλει να ξεχάσει, το ΠΑΣΟΚ δεν θυμάται πως ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια είναι ένας τοξικός οργανισμός, ο οποίος μολύνει όποιον τον πλησιάσει με αποτέλεσμα ο τελευταίος να εξαϋλώνεται. Το έπαθαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το έπαθαν διάφορα κομμματίδια της πληθυντικής αριστεράς, θα το πάθει και το ΠΑΣΟΚ.
Όποιος έρχεται σε επαφή με την τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ελπίδες να επιβιώσει πολιτικά εκτός εάν...
... εκτός εάν υπάρχει όντως το σενάριο της συγχωνεύσεως δια απορροφήσεως που συζητιέται πολύ έντονα, ως τη βαθύτερη επιθυμία ενός τμήματος της ελληνικής ολιγαρχίας, η οποία θέλει ως άλλη μακριά χείρα να ελέγχει από τα παρασκήνια τις πολιτικές εξελίξεις και, κυρίως, την κατανομή διαφόρων κονδυλίων που θεωρεί πως της ανήκουν κληρονομικώ δικαίω.
Υπό αυτό το φως, τότε ισχύει για τα δύο κόμματα η παραφρασμένη φράση: «Τήδε ιστάμεθα τοις ολιγάρχοις ρήμασι πειθόμενοι», οπότε μένει να δούμε τα επόμενα επεισόδια αυτού του σίριαλ.
