Η υπαρξιακή αγωνία ενόψει των εσωκομματικών εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ έχει χτυπήσει κόκκινο. Εδώ που τα λέμε, μόνοι τους έθεσαν ψηλά τον πήχη και τώρα αναρωτιούνται αν θα σπεύσει το κομματικό κοινό να ψηφίσει για νέο αρχηγό.
Ύστερα από διάφορες παλινωδίες, ίντριγκες, πρόσκαιρες εσωκομματικές συμμαχίες, είχαν αποφασίσει πως θα ψηφίσουν μόνο τα μέλη του κόμματος και όχι οι φίλοι του. Σήμερα, ένας εκ των υποψηφίων, ο κ. 13 - 0 κατά κόσμον Νίκος Παππάς, δήλωσε πως πρέπει να ψηφίσουν και οι φίλοι, για να διευρυνθεί το εκλογικό σώμα και να ισχυροποιηθεί η νομιμοποίηση του νέου αρχηγού που θα βγάλουν οι κάλπες. Ο ίδιος, μάλιστα, καλωσόρισε και την out of the bleu υποψηφιότητα του κ. Στέφανου Κασσελάκη.
Βέβαια, οι Bookies γνωστοί και ως στοιχηματζίδες, έχουν βγάλει αρχηγό, δίνοντας ως φαβορί την κυρία Αχτσιόγλου με δεύτερο τον κ. Κασσελάκη. Φαντάζομαι την απογοήτευση όχι μόνο των άλλων υποψηφίων, αλλά και την πικρή γεύση στο στόμα που έχει η παλιά φρουρά του κόμματος, η οποία εκτός του ότι απέτυχε να εκλεγεί στη Βουλή, βλέπει τώρα έναν νεοφώτιστο money maker της ριζοσπαστικής αριστεράς να τους κλέβει κυριολεκτικά την μπουκιά από το στόμα.
Η νεότερη γενιά του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνοι που είδαν φως στην πολιτική και μπήκαν καβάλα στο κύμα της «αγανάκτησης», φαίνεται πως είναι καλύτεροι μαθητές της μεγάλης του αμοραλισμού σχολής και έσπευσαν να συνταχθούν με τον νέο υποψήφιο. Το γεγονός πως αποτελούσαν μέχρι πρόσφατα επίλεκτα στελέχη της προεδρικής φρουράς του κ. Α. Τσίπρα, αποτελεί μάλλον μία από εκείνες τις σπάνιες συμπτώσεις, οι οποίες σηματοδοτούν και στην στροφή - ανατροπή έκπληξη σε ταινίες δράσεις με πολιτικό περιεχόμενο.
Σε ρόλο μέντορα και porte parole του φιλόδοξου υποψήφιου, εμφανίζεται ο πάντα απρόβλεπτος βουλευτής των Χανίων, ο οποίος, όπως δείχνουν τα πράγματα, έχει αναλάβει την προσέλκυση του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ και την πρόσδεση του στο άρμα του κ. Κασσελάκη. Ως παιδονόμος ο κ. Πολάκης, με τις αναρτήσεις τους στα social media, θυμίζει αυστηρό γυμνασιάρχη της δεκαετίας του ’50, ο οποίος μοιράζει σφαλιάρες στους απείθαρχους μαθητές, επαναφέροντας τους στην κομματική τάξη.
Γενικά, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις ημέρες, θυμίζει την ατάκα από τον παλιό, καλό, ελληνικό κινηματογράφο: «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».
Πάλι καλά, γιατί θα μπορούσε η παράσταση που βλέπουμε να έχει τον τίτλο «Ορατότης μηδέν», άσχετα από το γεγονός πως κανείς από τους υποψηφίους δεν μπορεί με την πολιτική του μέχρι σήμερα, να χορέψει στους ρυθμούς του τραγουδιού «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» καταγγέλλοντας το ανάλγητο εφοπλιστικό κεφάλαιο.
Πολύ φοβάμαι, όμως, πως αυτός ο αμετροεπής, όψιμος, κομματικός ναρκισσισμός που προβάλλεται με κάθε τρόπο, συσκοτίζει, τελικά, την πολιτική. Αν θυμάμαι καλά, στην πρόσφατη ιστορία είχαμε άλλο ένα παράδειγμα «πολιτικής χωρίς πολιτικούς» με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ανεξάρτητα από τη συμπάθεια ή το βαθμό συμφωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβερνητική του θητεία, την αντιπολιτευτική του πολιτεία, το γεγονός πως το δεύτερο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα της χώρας, βιώνει μια τόσο έντονη περιδίνηση υπαρξιακού χαρακτήρα, δεν βοηθάει στην ισορροπία του πολιτικού συστήματος. Θα μπορέσει υπό νέα ηγεσία να δει αυτοκριτικά την πορεία του και να αρθρώσει ένα νέο πολιτικό λόγο, ικανό να προσελκύσει όχι όλο το κοινό που έχασε, γιατί πολλοί βρήκαν άλλα ασφαλή λιμάνια ανορθολογισμού, αλλά τουλάχιστον, ένα μέρος των δυναμικών και φιλοπρόοδων στρωμάτων της κοινωνίας; Στο ερώτημα αυτό η απάντηση θα δοθεί στο άμεσο μέλλον.
Εκείνο που απομένει για το παρόν, είναι μια μίζερη και φαιδρή εικόνα, η οποία δεν ταιριάζει σε ένα κόμμα της ελληνικής αριστεράς, όσο κι αν το ίδιο έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τσαλαπατήσει ιδέες, ανθρώπους, προσφορές.
