Ξαναβγήκαν στην επιφάνεια οι επίμονοι κηπουροί της θεωρίας της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Δεν λένε ευθέως πως πρέπει η χώρα να εγκαταλείψει τη δυτική συμμαχία, στην οποία εντάχθηκε καταβάλλοντας βαρύ φόρο αίματος κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, μα ανασύρουν επιχειρήματα της αλήστου μνήμης του κινήματος των Ανεξαρτήτων, κατά τη δεκαετία του ’80 ή και παλαιότερων εποχών.
Όπως τότε, έτσι και σήμερα, υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Τότε ήταν η Δύση απέναντι στο κομμουνιστικό στρατόπεδο, σήμερα είναι και πάλι η Δύση απέναντι στον Άξονα του κακού που περιλαμβάνει δικτάτορες τύπου Πούτιν και Σι Τζινκπίνγκ, τους φανατικούς ισλαμιστές του Ιράν, του ISIS και της Χαμάς, καθώς και νεοαυταρχικούς ηγέτες σαν τον Ερντογάν.
Τότε υπήρχε ο Ψυχρός πόλεμος, σήμερα έχουμε ανοιχτά δύο μέτωπα πολέμου, ένα στην Ουκρανία, ένα στο Ισραήλ και έναν ακήρυχτο πόλεμο στα μετόπισθεν των δυτικών κοινωνιών.
Στο μεταξύ, παραμένει θολή και νεφελώδης η πρόταση για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Τι σημαίνει, άραγε; Μήπως τη διακοπή βοήθειας προς την Ουκρανία στον δίκαιο και ηρωικό της αγώνα κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού; Αν ναι, ας το πουν ευθέως, καταθέτοντας ταυτόχρονα την εναλλακτική τους λύση. Ποια θα είναι αυτή; Ανάπτυξη ειδικού τύπου σχέσεων με τη Ρωσία; Πολιτική κατευνασμού στα επεκτατικά της σχέδια;
Αναρωτιέμαι αν έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν τις επίσημες δηλώσεις των εκπροσώπων του Κρεμλίνου ή αν έχουν την παραμικρή έστω ιδέα για τις αυτοκρατορικές τους βλέψεις και αλαζονεία. Ίσως, θα μπορούσαν να μας φέρουν ένα ιστορικό ανάλογο βοήθειας της Ρωσίας προς τη χώρα μας, κατά τους αιώνες. Εκτός εάν, συντηρούν και απολαμβάνουν τον μύθο για το ξανθό γένος.
Η επιχειρηματολογία κατά της στήριξης και της αλληλεγγύης προς το Ισραήλ που δέχτηκε άνανδρη και βάρβαρη επίθεση από τη ΧΑΜΑΣ που έδειξε η κυβέρνηση που εδράζεται; Μήπως στις αγαστές σχέσεις με τον αραβικό, λεγόμενο, κόσμο κατά το παρελθόν; Ποια οφέλη υπήρξαν; Μήπως οι τρομοκρατικές ενέργειες στην ελληνική επικράτεια που στοίχισαν τη ζωή σε αθώους Έλληνες και ξένους πολίτες;
Πιθανόν να εννοούν την αμέριστη στήριξη όλων αυτών προς την Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου. Κοντή μνήμη έχουν ή απλά διαστρεβλώνουν την ιστορία και την πραγματικότητα.
Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε πως κατά την πρόσφατη κρίση που ταλαιπώρησε τη χώρα μας, εκείνοι που προσέτρεξαν να βοηθήσουν ήταν οι δυτικοί μόνο και κανείς από τους πολύφερνους μνηστήρες της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Ποιος δεν θυμάται τις επισκέψεις σε Μόσχα, Ιράν και σε χώρες «υποδείγματα» νεοαυταρχικών καθεστώτων στη Λατινική Αμερική, όταν αντιπροσωπείες του ΣΥΡΙΖΑ ζητούσαν πότε φτηνό πετρέλαιο, πότε δανεικά και πότε χαρτί για να τυπώσουν τις δραχμές τους; Ποια ανταπόκριση βρήκαν; Καμία.
Αν η Ελλάδα αποστασιοποιηθεί από τους δυτικούς της συμμάχους, με ποιους μπορεί να αναπτύξει σχέσεις, οι οποίοι θα αποτελούν μία ελάχιστη εγγύηση στήριξης, βοήθειας και αλληλεγγύης;
Είναι να απορεί κανείς με την πρόταση της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής στις μέρες μας. Για να είναι πολυδιάστατη, θα πρέπει να υπάρχουν πολλοί μεγάλοι πόλοι ισχύος, έτσι ώστε να μπορεί κανείς να ελίσσεται ανάμεσα σε αυτούς. Υπάρχουν σήμερα τόσοι πολλοί πόλοι; Εκτός, αν υιοθετούν την άποψη του Πούτιν πως η μετάβαση σε έναν πολυπολικό κόσμο, θα γίνει με όρους ισχύος και επιβολής επί των αδυνάτων. Να συμφωνήσω για λόγους οικονομίας της συζήτησης. Σε αυτή την περίπτωση, με ποιους θα πρέπει να πάει η χώρα και ποιους να αφήσει;
Η πρόταση περί πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής ή έστω ουσιαστικής διαφοροποίησης εντός των υφιστάμενων συμμαχιών της χώρας, υποκρύπτει μάλλον ευσεβείς πόθους στη χειρότερη περίπτωση ή απλής επιπολαιότητας στην καλύτερη. Όπως και να έχουν, όμως, τα πράγματα, η Ελλάδα είναι μία χώρα μικρή και κατά τους αιώνες του ελεύθερου βίου της έχει κάνει επιλογές που την οδήγησαν στη Δύση, χάρη στις οποίες μπόρεσε να ανταπεξέλθει στις μεγάλες κρίσεις του 20ού αιώνα.
Αξίζει, άραγε, τον κόπο, να θέσουμε εν κινδύνω αυτή την επιλογή; Σε αυτό θα πρέπει να απαντήσουν εκείνοι που επιδιώκουν να αμφισβητήσουν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας.
