Η άποψη του υποψηφίου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γ. Τσίπρα πως τις ζημιές που προκαλούνται στα σχολεία θα πρέπει να τις πληρώνουν όχι οι γονείς των βανδάλων, αλλά όλοι μας, ομολογώ πως με έκανε να γελάσω πολύ.
Ο κ. Γ. Τσίπρας θεωρεί πως μπορεί να ζει με βάση την αρχή: τα δικά σας δικά μας και τα δικά μας δικά μας.
Βολική προσέγγιση και, θα έλεγα, πολύ κομμουνιστική, ιδίως αν λάβουμε υπ’ όψιν μας πως η άποψη αυτή είναι το πρελούδιο για τη συλλογική ευθύνη αποκατάστασης των ζημιών που διέπραξαν συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι κάποιες απρόσωπες μάζες τις οποίες ο εν λόγω πολιτικός λατρεύει.
Δεν αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο θα πρέπει να πληρώσει κάποιος τη ζημιά που έκανε κάποιος άλλος. Από πού και ως πού, ο γονέας ενός φιλότιμου και νομοταγή μαθητή θα πρέπει να καταβάλει το κόστος αποκατάστασης των ζημιών και με ποια δικαιολογία θα του επιβάλλουμε αυτή την ποινή.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο κ. Γ. Τσίπρας και οι απόψεις του περί συλλογικής ευθύνης. Το πρόβλημα αυτό αφορά όλες τις μέχρι σήμερα εκδοχές της ελληνικής αριστεράς, η οποία θέλει πάντα να κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα.
Ξέρω πως πολλοί θα σκίζουν τα ιμάτια και τις επαναστατικές τους σκελέες μόνο με τη σκέψη ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι φυσικοί αυτουργοί των βανδαλισμών και το κόστος αποκατάστασης των ζημιών να το καταβάλλουν οι οικογένειές τους. Είναι γνωστή η άποψη της αριστεράς για την «στοχοποίηση και διώξεις» κάθε «ρωμαλέου» κινήματος στην εκπαίδευση, αφού από εκεί αλιεύει όχι μόνο ψήφους αλλά και αυριανά κομματικά στελέχη.
Η λεγόμενη «αντι - τιμωρητική» πολιτική ήταν εκείνοι που έφερε τα δημόσια σχολεία στην κατάσταση που βρίσκονται. Θα ρωτήσει κανείς: γιατί να τους ενδιαφέρει; Τα παιδιά τους τα στέλνουν σε ευυπόληπτα και πανάκριβα σχολεία, τα οποία δεν έχουν τέτοια ζητήματα να αντιμετωπίσουν.
Οι υπόλοιποι κάνουμε σε ετήσια βάση το καθήκον μας μέσω της καταβολής των φόρων και θέλουμε να δούμε τα χρήματά μας να πιάνουν τόπο και τα παιδιά του κόσμου να προκόβουν. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να παρακολουθούμε βωβοί τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς. Ένα «αρκετά πια» ακούγεται σε όλη τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη.
Οι βανδαλισμοί με την ατιμωρησία τους στοιχίζουν πολύ ακριβά στον κεντρικό προϋπολογισμό αλλά και στους προϋπολογισμούς των δήμων της χώρας. Είναι χρήματα που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν προς όφελος του συνόλου της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Μα, η αριστερά στη χώρα μας έχει μάθει να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, να πλειοδοτεί σε ανεφάρμοστα συνθήματα και όπου έχει βάλει χέρι, τα αποτελέσματα είναι οικτρά και παράδειγμα προς αποφυγήν.
Μαθημένοι να ζουν με τράκες (από τσιγάρο μέχρι ιδεολογία), όλοι αυτοί που σήμερα μιλούν να παλινόρθωση του αυταρχισμού στα σχολεία, καλά θα κάνουν να σωπάσουν, επιτέλους, και να αφήσουν τη χώρα να πάει μπροστά, απαλλαγμένη από εμμονές και ιδεοληψίες που κυριαρχούν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Το σύστημά τους δοκιμάστηκε και απέτυχε. Ας δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο. Ίσως τα πάμε καλύτερα.
